Export Credit Greece: «Εμπνευσμένες ηγεσίες για εμπνευσμένο ανθρώπινο δυναμικό»

Γρηγόρης Σταματόπουλος – CEO

Ο δημόσιος τομέας είναι σαν ένα τάνκερ. Αργεί να στρίψει. Όταν, όμως, θέλεις να διασχίσεις έναν ωκεανό, χρειάζεσαι ένα ασφαλές βαπόρι. Η αναλογία αυτή δεν εξυπηρετεί απλώς τη διασύνδεση του ελληνικού και διεθνούς εμπορίου με την ποντοπόρο ναυτιλία, αλλά έχει και μια ακόμα σημασία. Την ταχύτητα και τη γραφειοκρατία του ελληνικού Δημοσίου, που συνοδεύονται από τις γνωστές παθογένειες, ακολουθούν η μεγάλη αξιοπιστία που έρχεται με έναν δημόσιο οργανισμό και η κρατική διαβεβαίωση. Οπότε ναι, το καράβι αργεί, αλλά, όταν στρίψει, τίποτα δεν το σταματά για να φτάσει στον προορισμό του.

Έχοντας ήδη ολοκληρώσει επιτυχημένα μια μεγάλη πορεία στον ιδιωτικό τομέα, που περιείχε μεταξύ άλλων την ίδρυση μιας startup, το μεγάλωμά της και την πώλησή της, και συνεχίζοντας στο Δημόσιο, μετά την ολοκλήρωση της μεταρρύθμισης του ΟΑΕΠ στη σημερινή Export Credit Greece (ECG), έχω ξεκάθαρη εικόνα και για τους δυο κόσμους, οι οποίοι τελικά δεν απέχουν και πολύ.

Για μια επιτυχημένη μεταρρύθμιση στον δημόσιο τομέα υπάρχουν τρία απαραίτητα βήματα: πρώτον, πρέπει να μιλήσεις με τον μέτοχο. Στην περίπτωσή μας, ήταν η ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών. Στόχος μας ήταν να αναμορφώσουμε τον ΟΑΕΠ στον αναπτυξιακό βραχίονα για τις εξαγωγικές επιχειρήσεις. Δεύτερον, πρέπει να μη σκέφτεσαι τη θητεία, αλλά να κοιτάς τη θέση στην οποία οραματίζεσαι να βρίσκεται ο οργανισμός σε 20-30 χρόνια από τώρα. Και, τρίτον, πρέπει να κερδίσεις την εμπιστοσύνη των ανθρώπων που είναι ήδη εκεί. Να τους κάνεις να θέλουν να πάτε μαζί μπροστά τον οργανισμό.

Σήμερα, στην Export Credit Greece και στο δημόσιο γενικότερα βλέπουμε την ανάγκη να εμπνεύσουμε τους εργαζόμενους. Και έμπνευση στον εργαζόμενο μπορούν να φέρουν μόνο οι εμπνευσμένες ηγεσίες. Χρειάζεται να είναι ξεκάθαρα το όραμα, το σχέδιο, το χρονοδιάγραμμα, αλλά και οι αρμοδιότητες και, φυσικά, τα κίνητρα που δίνονται σε κάθε εργαζόμενο για να πετύχει στη δουλειά του.

Πολλοί έχουν την αντίληψη πως το Δημόσιο αποτελεί παρκάρισμα εργαζομένων − ένα στερεότυπο που απέχει παρασάγγας από την πραγματικότητα. Οι Έλληνες εργαζόμενοι στον δημόσιο τομέα έχουν μεγάλη συναίσθηση της ευθύνης που συνεπάγεται η θέση τους. Γνωρίζουν πως διαχειρίζονται την περιουσία των πολιτών και πως πρέπει να είναι προσεκτικοί σε κάθε τους βήμα. Ας μην ξεχνάμε πως τα δαιδαλώδη συστήματα του Δημοσίου είναι αυτά που εμποδίζουν τη μεγαλύτερη ταχύτητα που χαρακτηρίζει κατ’ αντιστοιχία τις διαδικασίες του ιδιωτικού τομέα και όχι η φιλοτιμία των ανθρώπων του. Γι’ αυτό το «αύριο» των οργανισμών συνδέεται με ελαστικότερες διαδικασίες, με αυτοματισμούς, με τεχνητή νοημοσύνη και με μια ανάγκη upskilling και reskilling των ομάδων που απασχολούνται στον δημόσιο τομέα.

Στο «αύριο» των οργανισμών και στη μεταρρύθμιση που διενεργείται σταθερά είναι αναγκαία όμως και η μετάγγιση νέων στελεχών από τον ιδιωτικό τομέα. Και αυτό είναι κάτι το οποίο διακρίνεται πλέον πεντακάθαρα και ευτυχώς γίνεται ήδη. Νέα στελέχη, νέοι επαγγελματίες με πολλή όρεξη για δουλειά, και θέλουν και έρχονται στο δημόσιο μέσα από τις κατάλληλες αξιοκρατικές διαδικασίες. Και δεν έχουν καμία σχέση με το στερεότυπο που προανέφερα. Γι’ αυτό και ξαφνικά βλέπουμε διάφορες υπηρεσίες να αυξάνουν την ανταγωνιστικότητά τους, να γίνονται περιζήτητες από στελέχη, να αποσπούν βραβεία και, τελικά, να δουλεύουν σαν καλοκουρδισμένα ελβετικά ρολόγια.

*Το άρθρο συμπεριλαμβάνεται στο CEO Initiative Book 2023