Φαντασιώσεις και συνωμοσίες στο πτώμα της οικονομίας

Η περίοδος Βαρουφάκη δεν τελείωσε. Άφησε πίσω της μια κατεστραμμένη οικονομία, μια σειρά από δικαστικές υποθέσεις προς διερεύνηση, αδιευκρίνιστες συμμαχίες, υποψίες συνωμοσίας, αστάθεια στο πολιτικό σκηνικό, καχυποψία των δανειστών και ψυχιατρικής φύσεως ερωτήματα. Και ψέματα, ψέματα, ψέματα.

Η οικονομία βαδίζει στην ύφεση με βήματα από -1 έως -4%. Οι Τράπεζες με το «σκούπισμα» των διαθεσίμων των ταμείων και του κράτους και κυρίως με το πάγωμα των τραπεζικών λειτουργιών, από υγιείς βρέθηκαν στο καναβάτσο με ανάγκες ανακεφαλοποίησης της τάξεως των 25 δις ευρώ και ισόποσο χρέος και ενδεχομένως απολύσεις και συγχωνεύσεις τραπεζών. Και αδυναμία αιμοδοσίας της οικονομίας με αποτέλεσμα χιλιάδες νέες απολύσεις, αύξηση της ανεργίας, κλείσιμο επιχειρήσεων, και υποχώρηση εξαγωγών λόγω μπλοκαρίσματος της ρευστότατος για εισαγωγή πρώτων υλών. Αλλά και ουρές στις τράπεζες και στάση πληρωμών των ιδιωτών προς τις εφορίες και τα ασφαλιστικά ταμεία και στάση πληρωμών από το Κράτος προς τους ιδιώτες. Αλλά και δεκάδες χιλιάδες μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων να αναζητούν πρόσβαση στον αναγκαίο παραγωγικό δανεισμό εκτός Ελλάδος. Από τη Βουλγαρία μέχρι την Αγγλία.

Όλα αυτά προήλθαν από την ανερμάτιστη διαπραγμάτευση της οποίος ο στόχος ήταν δημιουργικά ασαφέστατος. Άλλοτε δεν θέλαμε τα χρήματα της τελευταίας δόσης του δεύτερου προγράμματος διάσωσης, της τάξεως των 12 δις. Και αυτό το «καταφέραμε» με την συνειδητή εξάντληση της εξάμηνης προθεσμίας για ολοκλήρωση του προγράμματος και της διενέργειας ακατανόητου δημοψηφίσματος, αφελούς και αμφιλεγόμενου. Με τον αποκλεισμό του μηχανισμού ELA, και αφού είχε σταματήσει η χρήση του μηχανισμού Target 2, βρεθήκαμε στους ελέγχους κεφαλαίων. Που αφ’ ενός αποδίδουμε ψευδώς στην τιμωρητική διάθεση της ΕΚΤ και των θεσμών για εσωτερική προπαγάνδα, ενώ ψιθυρίζαμε τρυφερά «αγάπη μου έκλεισα τις τράπεζες».

Κι όλα αυτά για ένα πουκάμισο αδειανό, μια και κάθε γνώστης κανόνων γνώριζε από την αρχή, ότι εκβιασμός που ζητάει ριζική αλλαγή των κανόνων δεν πιάνει.

Στο κάδρο της διαπραγμάτευσης προσθέσαμε και την γεωπολιτική θέση της χώρας με «ανοίγματα» σε δυνάμεις εκτός Ευρώπης, ενώ θα έπρεπε να γνωρίζουμε ότι οι χώρες αυτές μας δανείζουν μέσω ΔΝΤ, και δεν δανείζουν διμερώς, παρά μικρά ανταποδοτικά στις δικές τους οικονομίες. Ώσπου ο Χρυσόγονος, ο δυναμικός αντιμνημονιακός ευρωβουλευτής μας, κλαψούρισε και προειδοποίησε. «Ψάξαμε παντού, αλλά λεφτά δεν μας έδωσαν».

Το ίδιο είπε και ο Αλέξης Τσίπρας στην συνεδρίαση της Κ.Ε.

Προσωπικά το ήξερα από την αρχή, ότι η γεωπολιτική μας θέση στην παγκόσμια ισορροπία έχει κατοχυρωθεί στην Δύση από τον πόλεμο και μετά. Η δε οικονομική μας υπόσταση έχει την σφραγίδα της Ένωσης. Αφέλεια; Ιδεοληψία; Πονηροί σχεδιασμοί για αναδιάταξη; Ανεξάρτητα από τις προθέσεις, η όλη ιστορία έβαλε την σφραγίδα της αναξιοπιστίας και στην εξωτερική μας πολιτική. Με ψέματα και στον τομέα αυτό αποδείξαμε την ανικανότητά μας να κοιτάμε την πραγματικότητα και όχι την επιβεβαίωση των οραμάτων του Χάντιγκτον.

Οι ανερμάτιστες δοσοληψίες με δηλωμένους εχθρούς του ευρώ, με γνωστούς κερδοσκόπους της σκιώδους τραπεζικής και αφελείς ακτιβιστές του παγκόσμιου «δεν πληρώνω», αλλά και με υπόγειες αλλά εμφανείς συμμαχίες με κεφάλαια ισχυρά που έχουν συμφέροντα στην δραχμή, οδηγηθήκαμε στην κατάσταση που ήταν αδιανόητη πριν λίγους μήνες. Στην απειλή εξόδου από το ευρώ. Όχι μόνο από τις δυνάμεις που επιθυμούν μια ισχυρότερη αλλά μικρότερη Ευρωζώνη, αλλά και από όσους επιθυμούν την ολοκλήρωση του συνόλου της.

Οι συνωμοσίες δεν έλειψαν. Ένα μικρό μέρος τους αποκαλύφθηκε. Ας πούμε η “συνωμοσία” των γενναίων του Μπρανκαλεόνε». Με σχηματισμούς ομάδων κρούσης που επεξεργάζονταν το βραχυκύκλωμα κρατικών και κοινοτικών θεσμών, την κατάληψη της Κεντρικής μας Τράπεζας, την απαλλοτρίωση κοινοτικών χρημάτων, την απαξίωση κάθε διεθνούς υποχρεώσεως, και τελικά την αποσταθεροποίηση του κοινοβουλευτικού συστήματος με την ανάδειξη πλέον ανοιχτά του πολιτικού και οικονομικού λόμπι της δραχμής και μέσα στην Βουλή.

Όλα αυτά και πολλά άλλα, υποχρέωσαν πολλούς να ψάχνουν προβλήματα ψυχιατρικού τύπου στην συμπεριφορά πολιτικών της συγκυβέρνησης. Χωρίς να είναι ο μόνος υπεύθυνος της ανερμάτιστης πολιτικής μιας αριστεράς ριζοσπαστικής, ο Βαρουφάκης και λόγω χαρακτήρα είναι στο στόχαστρο ψυχιάτρων και ψυχαναλυτών.

Θα θυμάστε βέβαια την θαυμάσια ταινία «Ένας υπέροχος άνθρωπος» (A beautiful mind) με τον Ράσσελ Κρόου και τον Έντ Χάρις. Η ταινία περιγράφει την ζωή του νομπελίστα οικονομολόγου Τζων Νας. Ο ιδιοφυής μαθηματικός δούλεψε κυρίως στην ανάπτυξη της θεωρίας των παιγνίων και υπήρξε ο γκουρού της νέας οικονομίας των χρηματοοικονομικών και γκουρού και του δικού μας Γιάνη. Ο επιστήμονας όμως εκδήλωσε σταδιακά την ασθένειά του. Η διάγνωση ήταν σχιζοφρένεια. Πράγματι, παράλληλα με τις σπουδές και τις έρευνές του, σταδιακά εισήλθε σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου κυριαρχούσε η ανάγκη αποκρυπτογράφησης σοβιετικών μηνυμάτων για λογαριασμό μυστικής υπηρεσίας με επικεφαλής τον Χάρις. Όπως καταλαβαίνετε τα πρόσωπα και οι δραστηριότητες του Νας δεν υφίσταντο. Ζούσε λοιπόν σε ένα φαντασιωτικό σύμπαν μη υπαρκτό, ταυτόχρονα με την πραγματικότητα του Princton. Tην ασθένειά του την καταπολέμησε με τη δύναμη της θέλησης. Έτσι, όταν κατά καιρούς εμφανίζονταν τα πρόσωπα της πλάνης, ο Νας τα αγνοούσε.

Δεν θέλω να πω ότι όλοι αυτοί που συμμετείχαν στην ομάδα Βαρουφάκη ήσαν ανύπαρκτοι. Αυτό που ίσως ήταν ανύπαρκτο είχε να κάνει με τον πραγματικό ρόλο και έργο που είχε ανατεθεί σε όλους αυτούς τους παιδικούς φίλους και συνεργάτες που αποτελούσαν το War room. Μάλλον σύντομα θα αποκαλυφθεί από την δικαιοσύνη, αλλά και τις παρεμβάσεις των εμπλεκομένων για το τι ακριβώς συνέβη. Είχαμε μια συνωμοσία της δραχμής, μια φαντασίωση συνομωσίας ή και τα δύο; Το σίγουρο είναι πάντως ότι η πρόσφατη αναφορά του τέως υπουργού στην «ακροδεξιά τρομοκράτισσα» μητέρα και του βασανισμένου κομμουνιστή πατέρα, δίνει ίσως τον μίτο της εξήγησης όλων αυτών που παρακολουθούμε αμήχανα, οργισμένα ή θριαμβευτικά. Όλων αυτών που είναι μια σαπουνόπερα, με τραγική κατάληξη για έναν ολόκληρο λαό.

Και σίγουρα μας οδηγεί στο ερώτημα τι συνέβη στον Πρωθυπουργό που στηρίχτηκε στον υπουργό του. Δεν τον κατάλαβε εγκαίρως ή συμμετείχε κι αυτός εν μέρει στην παρανοϊκή έκρηξη;