FT: Η Ισπανία φλερτάρει με τη «μη διακυβέρνηση»
Μύλος το πολιτικό σκηνικό στην Ισπανία, καθώς κανένα κόμμα δεν έχει κάποιον προφανή εταίρο να συνεργαστεί.
Εκτενή αφιερώματα στην Ισπανία φιλοξενούν πολλά ΜΜΕ διεθνώς, τα οποία αναφέρονται στη χθεσινή ιστορική εκλογική διαδικασία στην Ισπανία.
Όπως σημειώνουν οι FT σε ανάλυσή τους ο Μαριάνο Ραχόι και το κεντροδεξιό Λαϊκό Κόμμα του θα σχηματίσει το μεγαλύτερο μπλοκ στην κυβέρνηση για ακόμη μία φορά -αλλά η ισχύς τους θα μειωθεί βάναυσα από την απόλυτη πλειοψηφία που κέρδισαν το 2011.
Το άλλο κυβερνών κόμμα της Ισπανίας, οι κεντροαριστεροί Σοσιαλιστές, υπέστησαν ακόμη μεγαλύτερες απώλειες συγκριτικά με τα ήδη καταστροφικά αποτελέσματά τους πριν από τέσσερα χρόνια.
«Κάτι το οποίο περιπλέκει τα πράγματα περαιτέρω είναι ότι κανένα από τα δύο κύρια κόμματα δεν έχει προφανή εταίρο για να συνεργαστεί -πόσω μάλλον κάποιον που θα μπορούσε να εγγυηθεί μια συμπαγή πλειοψηφία. Αν προσθέσουμε το Λαϊκό Κόμμα (PP) με το κεντρώο Ciudadanos, ακόμη λείπουν 13 έδρες για μια πλειοψηφία. Αν συνδυάσουμε τους Σοσιαλιστές με το κίνημα κατά της λιτότητας Podemos, και πάλι λείπουν 17 βουλευτές για τον «μαγικό αριθμό» του 176» σχολιάζουν οι FT.
Ποιος, λοιπόν, θα κυβερνήσει την Ισπανία; Προκειμένου να εκλεγεί πρωθυπουργός, ένας υποψήφιος ουσιαστικά χρειάζεται απλά μια πλειοψηφία. Αυτό θα μπορούσε να στρέψει τα βλέμματα στον Μαριάνο Ραχόι ως τον πλέον πιθανό ηγέτη μιας κυβέρνησης μειοψηφίας. Αλλά εκείνος θα πρέπει να ξεπερνά μια εχθρική πλειοψηφία ενόψει κάθε νομοθετικού πρότζεκτ -και θα αντιμετωπίζει τη συνεχή απειλή μιας ψήφου μη εμπιστοσύνης στο κοινοβούλιο.
Ο Πέδρο Σάντσες, ο σοσιαλιστής ηγέτης, μπορεί να προσπαθήσει να σχηματίσει μια πλειοψηφία από αριστερές και κεντρώες δυνάμεις. Αυτό όχι μόνο θα υπονοούσε μια συμμαχία με το Podemos, αλλά θα περιλάμβανε και αποσχιστικούς βουλευτές από την Καταλονία.
Σε όρους αριθμών, η πιο εύλογη έκβαση θα ήταν ένας μεγάλος συνασπισμός σε «γερμανικό στιλ», μεταξύ του PP και των Σοσιαλιστών. Αλλά με το Podemos να πιέζει έντονα, ο κ. Σάντσες θα κάνει ό,τι μπορεί για να κρατήσει αποστάσεις από τον συντηρητικό του αντίπαλο.
Στο τέλος, όλα τα σενάρια φαίνονται απίθανα -εκτός, ίσως, από ένα: Την επανάληψη της εκλογικής διαδικασίας στις αρχές του επόμενου έτους.
Επίσης η εφημερίδα αναφέρεται στον Μαριάνο Ραχόι , ο οποίος μπορεί τυπικά να είναι ο νικητής των εκλογών αλλά πρέπει να διαχειριστεί ad hoc συνασπισμούς και συμμαχίες σε ένα βαθιά κατακερματισμένο κοινοβούλιο.
«Ο κ. Ραχόι ξέρει επίσης πως ο πλέον άμεσος αντίπαλός του, ο κ. Σάντσεζ από το σοσιαλιστικό κόμμα, δεν έχει αποδυναμωθεί λιγότερο απ’ ό,τι ο ίδιος. Όμως, παρά την αυτοπεποίθηση που έχει επιδείξει, ο πρωθυπουργός της Ισπανίας γνωρίζει πως βρίσκεται σε μια σατανικά δύσκολη θέση».
Τέλος το δημοσίευμα χαρακτηρίζει ως πραγματικό νικητή τον Πάμπλο Ιγκλέσιας. «Οι δημοσκοπήσεις είχαν προβλέψει ότι το κόμμα των Podemos θα έρθει στην τέταρτη θέση με διαφορά από τους παραπάνω, ένα αρκετά αξιοσέβαστο αποτέλεσμα για ένα κόμμα που ιδρύθηκε λιγότερο από δύο χρόνια πριν, το οποίο ωστόσο δεν θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Τελικά, το Podemos ήρθε τρίτο κόμμα και πολύ κοντά στο δεύτερο, κερδίζοντας 69 έδρες στη Βουλή -μια εντυπωσιακή θέση ισχύος από την οποία ο κ. Ιγκλέσιας θα προσπαθήσει να οικοδομήσει το κόμμα του ως κυρίαρχη δύναμη της ισπανικής αριστεράς».
