Γερμανία: Τι πρέπει να διδαχθούμε από το Ζόλινγκεν
H επόμενη μέρα μετά το ισλαμιστικό, τρομοκρατικό χτύπημα στο Ζόλινγκεν, στο «Φεστιβάλ Πολυμορφίας», μονοπωλεί τα πρωτοσέλιδα και τα σχόλια του γερμανικού Τύπου. «Το Ζόλινγκεν θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε» επιγράφει σχόλιό της η Handelsblatt. «Ξανά στο Ζόλινγκεν. 31 χρόνια μετά τον εμπρησμό σπιτιού όπου έμενε οικογένεια Τούρκων, με ακροδεξιά τότε κίνητρα, η πόλη βιώνει ξανά ένα νέο τραύμα και ένα ασύλληπτο έγκλημα» αναφέρει το ρεπορτάζ.
«Θα μπορούσε κανείς να απορρίψει κυνικά τις πολιτικές αντιδράσεις που έχουν γίνει πια καθημερινότητα. Ο καγκελάριος Όλαφ Σολτς ζητά σκληρή τιμωρία και η υπ. Εσωτερικών Νάνσι Φέζερ αποκαλεί την επίθεση ‘αποκρουστική’ και διαβεβαιώνει ότι ‘δεν θα επιτρέψουμε τον διχασμό αυτές τις ώρες, θα σταθούμε ενωμένοι’. Ο κόσμος ακούει αυτές τις δηλώσεις και αναρωτιέται αν αρκούν. Αν το κράτος πράττει όντως πολλά για την ασφάλεια των πολιτών του. Όμως μετά από τέτοια εγκλήματα οι αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των κρατικών ενεργειών μεγαλώνει».
Τι πρέπει όμως να γίνει κατά το σχόλιο; «Πρώτον, η Γερμανία χρειάζεται μια συλλογική προσπάθεια για την εθνική ασφάλεια. Τα αιτήματα των σωμάτων ασφαλείας είναι γνωστά. Λείπει η υλοποίησή τους (…) Δεύτερον, η Γερμανία χρειάζεται ένα ισχυρό συνταγματικό κράτος και όχι ένα ισχυρό κράτος της Δεξιάς. Σε μια εβδομάδα διεξάγονται εκλογές σε Θουριγγία και Σαξονία και είναι πιθανό η επίθεση στο Ζόλινγκεν να δώσει νέα ώθηση στην ακροδεξιά AfD. Τρίτον, πρέπει να πάρουμε ως παράδειγμα τη Μεβλούντε Γκεντς, που στην πυρκαγιά του Ζόλινγκεν πριν από 31 χρόνια έχασε δύο κόρες, δύο εγγόνια και μία ανιψιά σε μια νύχτα. Στη συνέχεια εργάστηκε για τη συμφιλίωση και την αλληλοκατανόηση χριστιανών και μουσουλμάνων. Ίσως για πολλούς είναι δύσκολο καν να το φανταστούν, ειδικά μετά από ένα τέτοια βίαιο έγκλημα. Αλλά το μίσος μόνο έτσι μπορεί να νικηθεί».
«Η μισητή πολυμορφία»
Aπό την πλευρά της η εφημερίδα TAZ παρατηρεί ότι «τόσο οι ριζοσπαστικοποιημένοι ισλαμιστές όσο και οι ακροδεξιοί μισούν εξίσου την κοινωνική πολυμορφία, τη διαφορετικότητα. Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος». Και σημειώνει στη συνέχεια: «Το λεγόμενο Ισλαμικό Κράτος είναι ένα συνονθύλευμα παραπλανημένων ατόμων με ψυχοπαθολογικά χαρακτηριστικά. Απέχουν από την πραγματικότητα, τόσο του Iσλάμ όσο και των κρατών από τα οποία προέρχονται, και όπως όλοι οι εξτρεμιστές με θρησκευτικά ή πολιτικά κίνητρα έχουν στόχο να διχάσουν την κοινωνία, να νομιμοποιήσουν την αρρωστημένη ιδεολογία τους (…)
H απάντησή μας σε αυτούς, αλλά και σε όλους τους άλλους εξτρεμιστές πρέπει να είναι ένα ηχηρό «ΟΧΙ» σε κάθε διχασμό. Η κοινωνία μας είναι αρκετά δυνατή για να τους απομονώσει και να στερήσει έδαφος από το μίσος. Όμως στην έντονη δημόσια συζήτηση είναι ακόμη σημαντικό να αντιταχθούμε στην εργαλειοποίηση αυτής της βάρβαρης επίθεσης (…) Τo βαρύ πένθος για εκείνους που δολοφονήθηκαν ή τραυματίστηκαν δεν πρέπει να οδηγήσει σε γενικεύσεις και στη διάδοση μίσους εναντίον ανθρώπων που πιστεύουν σε άλλες θρησκείες».
