Γιατί οι CEO πρέπει να εγκαταλείψουν τον φόβο και να…δείξουν πυγμή στο χώρο εργασίας

Του Jean-Sebastien Jacques*

Μετά από χρόνια ανησυχίας για τους εξωτερικούς δρώντες – διαδηλωτές στις ετήσιες συνεδριάσεις, ανατρεπτικούς ανταγωνιστές ή ακτιβιστές επενδυτές – οι διευθύνοντες σύμβουλοι ανησυχούν όλο και περισσότερο για τη δυσαρέσκεια στις τάξεις τους.

Τους τελευταίους μήνες, θυμωμένοι εργαζόμενοι, που εμφορούνται από μια κουλτούρα ακύρωσης, αντιμετώπισαν τους διευθύνοντες συμβούλους σε αρκετές γνωστές εταιρείες.

Η Starbucks αντιμετωπίζει μια εκστρατεία συνδικαλιστικής οργάνωσης παρά το γεγονός ότι ιστορικά έχει επαινεθεί για την προσφορά γενναιόδωρων παροχών. Η επιλογή ενός νέου διευθύνοντος συμβούλου δεν θα εξαφανίσει τη συγκεκριμένη τάση. Η Disney, η οποία λειτουργεί ένα ινστιτούτο που διδάσκει τους εργαζόμενους να ενισχύουν την εταιρική κουλτούρα, δέχθηκε τα πυρά του ίδιου του εργατικού δυναμικού της για τη στάση της στη νομοθεσία για το LGBTQIA+. Ο διευθύνων σύμβουλος της Volkswagen αναγκάστηκε να αποχωρήσει μετά από σχόλια που αναστάτωσαν τους εργαζόμενους και τα συνδικάτα.

Οι εργαζόμενοι έχουν ενθαρρυνθεί από τις δραματικές αλλαγές στο χώρο εργασίας. Παρά την ελαφρώς επιβραδυνόμενη οικονομία, τα ταλέντα εξακολουθούν να είναι σπάνια και όσοι βρίσκονται στη μισθοδοσία απαιτούν περισσότερα χρήματα και ευκαιρίες για εργασία από το σπίτι. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν προσφέρει μια πλατφόρμα και οι εταιρείες πρέπει να είναι προσεκτικές όταν απαντούν σε οτιδήποτε δημοσιεύουν οι υπάλληλοί τους. Τέλος, η ελάττωση της εμπιστοσύνης στους εκλεγμένους ηγέτες έχει φέρει τους διευθύνοντες συμβούλους στη δύσκολη θέση να πρέπει να ηγηθούν σε κοινωνικά θέματα.

Το να διοικούν υπό το μικροσκόπιο των πολέμιων της κουλτούρας και των ευαγγελιστών των ESG έχει σαφώς ταρακουνήσει τα ανώτερα στελέχη. Οι αποχωρήσεις των CEO αυξήθηκαν κατά 29% σε σχέση με το 2021. Η μέση θητεία έχει μειωθεί σε μόλις 4,9 χρόνια και σχεδόν τα τρία τέταρτα των CEOs δηλώνουν ότι φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους.

Εν μέσω αυτών των αλλαγών, οι CEOs αντιμετωπίζουν αποφάσεις που είναι οικείες στους ποδοσφαιριστές: Μπορούν να παίξουν για να κερδίσουν ή να παίξουν για να μην χάσουν. Το να παίζεις για να κερδίσεις απαιτεί ανάληψη κινδύνων, σταθερή επικοινωνία και ευελιξία. Το να παίζεις για να μην χάσεις σημαίνει να υιοθετείς αμυντική στάση, να προσπαθείς να μην ταράξεις τα νερά και να αποφεύγεις να λάβεις τις δύσκολες αποφάσεις.

Καθώς οδεύουμε προς δυνητικά δύσκολους οικονομικούς καιρούς, πάρα πολλοί διευθύνοντες σύμβουλοι απλά παίζουν για να μην χάσουν. Το παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών δεν θα διευκολύνει τις δύσκολες αποφάσεις ενός CEO. Μια αυξανόμενη πλημμυρίδα υπαλλήλων μπορεί να το …μυριστεί αυτό, όσο σκληρά κι αν ένας ηγέτης προσπαθεί να το κρύψει, και είναι όλο και πιο πιθανό να στραφούν εναντίον σας.

Πώς παίζετε για να κερδίσετε; Ακούστε τους εργαζομένους σας και εξηγήστε τα γεγονότα. Μείνετε συγκεντρωμένοι και επιδραστικοί αντί να προσπαθείτε να ικανοποιήσετε τους πάντες αναβάλλοντας τις δύσκολες αποφάσεις.

Τα στελέχη που λένε αντανακλαστικά «ναι» θα βρεθούν σε σαθρό έδαφος όταν απαιτηθεί υπευθυνότητα. Σίγουρα, είναι δελεαστικό να ασπαστείτε κάθε περαστικό δόγμα των ESG και να ικανοποιήσετε το πλήθος. Αλλά κανένας διευθύνων σύμβουλος δεν πρέπει να ξεχνά ούτε για μια στιγμή ότι οι απαιτήσεις των πελατών πρέπει να ικανοποιηθούν και τα κέρδη να εξασφαλιστούν προτού οι εταιρείες μπορέσουν να κάνουν τη μεγάλη διαφορά στους τομείς για τους οποίους οι εργαζόμενοι λένε ότι ενδιαφέρονται.

Η Tesla, η Amazon και η Apple ήταν πάντα αξιοθαύμαστες εταιρείες, αλλά μόνο αφότου ο Musk, ο Bezos και ο Jobs άρχισαν να βγάζουν χρήματα κατάφεραν αυτές να επηρεάσουν σοβαρά την αγορά, το περιβάλλον ή την ποιότητα ζωής μας.

Οι ηγέτες που λειτουργούν κάτω από φόβο κινδυνεύουν να διαπαιδαγωγήσουν υπαλλήλους που δεν κατανοούν τα θεμελιώδη και τον λόγο ύπαρξης των επιχειρήσεων που πληρώνουν τους μισθούς τους.

Είναι εύκολο για τους λαμπρούς νέους υπαλλήλους να ακουστούν όταν διατυπώνουν καλά αιτιολογημένα παράπονα για την υποτιθέμενη ανισότητα στις αμοιβές μεταξύ των μετόχων και των ωρομίσθιων εργαζομένων. Αλλά έχει καθίσει ποτέ κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας να τους εξηγήσει πόσα σεντς από κάθε δολάριο εσόδων πηγαίνουν στους μετόχους στους οποίους ανήκει η εταιρεία; Κάποιος που κατανοεί πλήρως τις επιχειρήσεις και τη διαδικασία με την οποία κερδίζονται τα χρήματα μπορεί να αναστατωθεί ή να αποφασίσει να φύγει, αλλά δεν μπορεί να επικαλεστεί άγνοια.

Οι διευθύνοντες σύμβουλοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν αυτό το σημαντικό έργο μόνοι τους. Για να πετύχουν, πρέπει να ωθήσουν τα τμήματα ανθρώπινου δυναμικού να προσλάβουν έμπειρους στη μάχη υπαλλήλους με την ίδια θέρμη που επιδιώκουν νεαρά ιδεαλιστικά ταλέντα.

Εκείνοι που έχουν ζήσει δύσκολες εμπειρίες μπορούν να εντοπίσουν τις λακκούβες μπροστά τους και να διδάξουν στους άλλους πώς να περιηγηθούν στο χάσμα μεταξύ του κόσμου που εξιδανικεύουμε και αυτού που ζούμε. Στο μέλλον, οι συμβουλές τους θα είναι ζωτικής σημασίας για κάθε διευθύνοντα σύμβουλο που παίζει για να κερδίσει.

* Ο J–S Jacques είναι ιδιώτης επενδυτής και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Rio Tinto. Οι απόψεις που εκφράζονται είναι αυστηρά προσωπικές και δεν αντικατοπτρίζουν απαραίτητα τις απόψεις του Fortune.