Γιατί οι επιχειρηματίες δεν χρειάζονται MBA

του Στιβ Τόμπακ

Ο Τζέιμς Φιλς και η Ντέμπορα Γκρούνφελντ ήταν καθηγητές στη Σχολή Μεταπτυχιακών Σπουδών Διοίκησης Επιχειρήσεων του Στάνφορντ. Μετά από τον χωρισμό τους, η Γκρούνφελντ τα φτιάχνει με το αφεντικό της – που είναι και αφεντικό του συζύγου της: τον κοσμήτορα Γκαρθ Σάλονερ. Η ιστορία κατέληξε σ’ ένα πολύ άσχημο διαζύγιο και μια μάχη για την κηδεμονία των παιδιών που συνεχίζεται εδώ και τρία χρόνια, εν μέσω δημόσιων αλληλοκατηγοριών για ευνοιοκρατία και καθεστώς φόβου εντός του πανεπιστημίου. Εν τέλει, η αποκάλυψη της υπόθεσης οδήγησε τον Σάλονερ σε παραίτηση.

Η μεροληψία, ο εκφοβισμός, οι μάχες εξουσίας είναι στοιχεία που μπορεί να περιμένουμε από γραφειοκράτες και πολιτικούς, όχι όμως απ’ αυτούς που διδάσκουν τους επιχειρηματίες και τα στελέχη του αύριο.

Αυτή η προβληματική συμπεριφορά υπάρχει πράγματι και στον επιχειρηματικό κόσμο, αλλά βάσει της εμπειρίας μου είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Κι όταν κάνει την εμφάνισή της, συνήθως υποχωρεί χάρη σε μια θετική εταιρική κουλτούρα που ενθαρρύνει την αξιοκρατία και όχι τη γραφειοκρατία.

Γενικότερα, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να διδάσκεσαι τη διοίκηση, την ηγεσία και την επιχειρηματικότητα μέσω της πραγματικής εμπειρίας, από μέντορες που έχουν επιτύχει αυτό που φιλοδοξείς να επιτύχεις κι εσύ και όχι από ακαδημαϊκούς ερευνητές με …ζητήματα.

Μεταξύ των μεγάλων επιχειρηματιών της εποχής μας – όπως οι Ρίτσαρντ Μπράνσον, Λάρι Έλισον, Στιβ Τζομπς, Μπιλ Γκέιτς και Μαρκ Ζούκερμπεργκ – δεν υπάρχει ούτε ένας με πτυχίο, πόσο μάλλον με πτυχίο διοίκησης επιχειρήσεων.

Κι ενώ οι Τζεφ Μπέζος, Γουόρεν Μπάφετ, Τζακ Μα, Έλον Μασκ και Λάρι Πέιτζ έχουν πτυχίο, κανένας απ’ αυτούς δεν διαθέτει MBA. Και το ενδιαφέρον είναι ότι το ίδιο ισχύει για τον Πίτερ Ντράκερ, πατέρα της σύγχρονης διοίκησης επιχειρήσεων.

Προσωπικά, παρακολούθησα κάποια μαθήματα για MBA ως νέος μηχανικός. Σε κάποια φάση είπα «παράτα τα» και δεν ξανακοίταξα πίσω μου. Ήταν μια πολύ έξυπνη απόφαση.