Γιατί η κατάρρευση της Carillon απειλεί την Τερέζα Μέι

Η Carillion αποτελεί μια από τις πιο μεγάλες (αν όχι την μεγαλύτερη) εταιρείες διαχείρισης εγκαταστάσεων και κατασκευαστικών υπηρεσιών του Ηνωμένου Βασιλείου. Οι ρίζες τις φθάνουν πίσω στο 1903 καθώς είναι «απόγονος» του ομίλου Tarmac, ο οποίος διασπάστηκε το 1999.

Από τότε, είχε προχωρήσει στην εξαγορά γνωστών εταιρειών όπως η Mowlem, η Alfred McAlpine,  η Vanbots και η Eaga.  Έχει συμμετάσχει στην ανάπτυξη μεγάλων έργων όπως η Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, η Σήραγγα της Μάγχης, η Πινακοθήκη Tate Modern και η Βιβλιοθήκη του Μπέρμιγχαμ. Η Carillion βρίσκεται επίσης πίσω από τη δημιουργία κτιρίων στη Μέση Ανατολή, συμπεριλαμβανομένων του κοινοβουλίου του Ομάν.

Απασχολεί 43.000 εργαζόμενους για την παροχή υπηρεσιών στην άμυνα, την εκπαίδευση, την υγεία και τις μεταφορές και έχει αναλάβει μεγάλα δημόσια έργα όπως  το νέο σιδηροδρομικό δίκτυο της Βρετανίας, η κατασκευή φυλακών και η διαχείριση εγκαταστάσεων 50 φυλακών και 245 σχολείων.

Με χρέη που αγγίζουν τα 2,2 δισ. λίρες, προσπάθησε να οργανώσει μια εισφορά μετρητών αλλά οι δανειστές της αρνήθηκαν να διαθέσουν τα χρήματα χωρίς κρατικές εγγυήσεις. Πριν από την κατάρρευση, η εταιρεία είχε εκδώσει τρεις προειδοποιήσεις αναφορικά με την κερδοφορία της από τον περασμένο Ιούλιο, ενώ στο ίδιο διάστημα η μετοχή της έχει καταγράψει «βουτιά» της τάξης του 93%. Έτσι, πρακτικά, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι πιστώτριες τράπεζες γνώριζαν ότι η «φούσκα» θα έσκαγε από ώρα σε ώρα. Αν και έλαβε χώρα ένας κύκλος διαβουλεύσεων το περασμένο Σαββατοκύριακο, ο κύβος ερρίφθη και η Carillion μένει στον «αέρα».

Αν δει κανείς το δάσος, και όχι το δέντρο, πίσω από την πτώχευση της εταιρείας, θα καταλάβει ότι το θέμα είναι πολύ πιο σύνθετο και κυρίως πολιτικό.  Η κυβέρνηση της Μεγάλης Βρετανίας, σε μια προσπάθεια να καλύψει τα νώτα της, ανακοίνωσε ότι θα συνεχίσει να παρέχει την απαραίτητη χρηματοδότηση για τη διατήρηση των δημοσίων υπηρεσιών που βρίσκονται κάτω από την ομπρέλα της Carillion και ότι οι συντάξεις των υπαλλήλων της εταιρείας, που ήδη δίνονταν, θα συνεχίσουν να καταβάλλονται κανονικά.

Ο υπουργός της Μέι David Lidington δήλωσε σχετικά «Από τότε που άρχισαν οι προειδοποιήσεις για την Carillion, για πρώτη φορά τον Ιούλιο, η κυβέρνηση παρακολουθεί στενά την κατάσταση και βρίσκεται σε εποικοδομητική συζήτηση μαζί της, ενώ προσπάθησε να υποχρηματοδοτήσει την επιχείρηση. Ελπίζαμε ότι θα μπορούσε να βρεθεί λύση με την εφαρμογή ισχυρών σχεδίων έκτακτης ανάγκης για κάθε ενδεχόμενο. Φυσικά είναι απογοητευτικό το γεγονός ότι η Carillion έχει πτωχεύσει, αλλά η πρωταρχική μας ευθύνη ήταν πάντα να διατηρούμε τις βασικές δημόσιες υπηρεσίες μας ασφαλείς».

Το πόσο σοβαρό είναι το ζήτημα,  αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι Μέι, συγκάλεσε έκτακτη σύσκεψη με την ειδική ομάδα διαχείρισης κρίσεων Cobra, η οποία ενεργοποιείται μόνο για θέματα ύψιστης εθνικής σημασίας, όπως για παράδειγμα, τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Βέβαια, εδώ υπάρχουν 20.000 εργαζόμενοι εντός Μεγάλης Βρετανίας, ασφαλισμένοι στο επίσης χρεοκοπημένο αυτοχρηματοδοτούμενο  ασφαλιστικό ταμείο Carillion και το θέμα έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις στα ΜΜΕ.

Σε τεντωμέμο σκοινί η Μέι

Η πρωθυπουργός της Αγγλίας, βρίσκεται ταυτόχρονα εν μέσω διαβουλεύσεων για το Brexit, με την ΕΕ να δείχνει ότι όχι μόνο δεν πρόκειται να της κάνει κανένα χατίρι, αλλά είναι έτοιμη για μια «σκληρή έξοδο» και αντιμετωπίζει παράλληλα μια μεγάλη επιδημία γρίπης με το σύστημα υγείας να είναι υπό κατάρρευση και τους γιατρούς να μιλούν για τριτοκοσμικές νοσοκομειακές δομές.

Ο δρόμος είναι ανοιχτός για τους Εργατικούς που ασκούν έντονη κριτική για το τί θα γίνει με τα έργα που βρίσκονται σε εξέλιξη, για το αν τα κρατικά ταμεία θα αναγκαστούν να χρηματοδοτήσουν μια σειρά έργων, τόσο εντός όσο και εκτός συνόρων που δεν γίνεται να μην προχωρήσουν καθώς δεσμεύονται με ιλιγγιώδεις ρήτρες, το πώς θα απορροφηθούν οι εργαζόμενοι και τί θα γίνει με το ασφαλιστικό τους ταμείο κ.α.

Η Τερέζα Μέι, «σφυροκοπείται» από πολλές πλευρές και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα καταφέρει να διαχειριστεί τόσες κρίσεις μαζεμένες αλλά και ποιο θα είναι το πολιτικό κόστος για την ίδια και το κόμμα της.