Γιατί μιζεριάζει η αντιπολίτευση;
Η κυβέρνηση θα μπει μετά το καλοκαίρι στον τρίτο χρόνο διακυβέρνησης. Φαίνεται πως έχει περάσει μια δύσκολη συγκυρία δημοσκοπικής κάμψης και να επανακτά κάποια ποσοστά που την τοποθετούν κοντά στην επίδοση των ευρωεκλογών. Και παρά την φυσιολογική φθορά, την μεταρρυθμιστική κόπωση αλλά και τα λάθη μέσα στο χρόνο, εξακολουθεί να θεωρείται φαβορί για την πρωτιά στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές γίνουν. Τι γίνεται όμως στην άλλη πλευρά;
Εδώ και μερικές εβδομάδες, η Πλεύση Ελευθερίας έχει κατακτήσει τη δεύτερη θέση σε όλες τις μετρήσεις. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου κεφαλαιοποίησε όλο τον πολιτικό ακτιβισμό που σχεδίασε και εκτέλεσε στη διάρκεια που η υπόθεση των Τεμπών μονοπωλούσε την πολιτική επικαιρότητα. Και μπορεί πλέον να κινείται με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, να αυξάνει τα ποσοστά της και να συσπειρώνει γύρω της τη μεγάλη μάζα των αντισυστημικών ψηφοφόρων. Στην παρούσα φάση η Πλεύση Ελευθερίας δεν έχει πολλά να χάσει. Μόνο να κερδίσει.
Τι γίνεται όμως με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Στη Χαριλάου Τρικούπη έζησαν ακόμη μια εβδομάδα εσωστρέφειας με την υπόθεση Μπατζελή να μονοπωλεί την θεματολογία που προέκυπτε από την αξιωματική αντιπολίτευση για ένα θέμα ήσσονος σημασίας που πάντως φαίνεται πως διεγείρει τα αντανακλαστικά της ηγεσίας. Αυτό έδωσε την ευκαιρία να αναζωπυρωθούν τα πάθη που προέκυψαν στη διάρκεια της εσωκομματικής διαδικασίας του περασμένου Οκτωβρίου. Ο Χάρης Δούκας θύμισε πόσο τον ενδιαφέρει η εσωκομματική δημοκρατία, κυρίως όμως υπενθύμισε ότι είναι εδώ για να αμφισβητεί τις αποφάσεις της ηγεσίας. Πριν δυο εβδομάδες είχε καταφέρει να εκνευρίσει τον Παύλο Γερουλάνο με έναν χαρτοπόλεμο ανακοινώσεων. Και την ίδια στιγμή το κόμμα βλέπει τη δεύτερη θέση να χάνεται στις μετρήσεις και τη Ζωή να μιλά με καλά λόγια για τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ, λες και τον αντιμετωπίζει ως δυνητικό κυβερνητικό της εταίρο σε μια δυνητική κυβέρνηση συνεργασίας.
Στην Κουμουνδούρου αδυνατούν να πείσουν τους βουλευτές της Νέας Αριστεράς να επιστρέψουν στο μαντρί, παρά το ότι οι δημοσκοπικές επιδόσεις των τελευταίων απαγορεύουν κάθε σκέψη για κάθοδο στις εθνικές εκλογές. Και παρά την αισιοδοξία που επικρατούσε στις αρχές του έτους, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιστρέψει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, η πραγματικότητα λέει πως κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τις προτάσεις για δημιουργία ενός “λαϊκού μετώπου” απέναντι στον Μητσοτάκη. Την ίδια ώρα ο Κυριάκος Βελόπουλος έχει μπετονάρει τα ποσοστά του, ενώ και τα άλλα κόμματα στα δεξιά της Δεξιάς έχουν καταφέρει να συγκρατήσουν τα εκλογικά τους κοινά.
Η αντιπολίτευση ζητά «να πέσει ο Μητσοτάκης» χωρίς ωστόσο να έχει καταφέρει να περιγράψει ούτε κατ’ελάχιστο ένα κυβερνητικό σχήμα, μια πρόταση εξουσίας ή έστω μια αίσθηση του τι διαφορετικό θα κομίσει εάν αντικαταστήσει την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Για την Κεντροαριστερά το πρόβλημα δεν είναι μόνο ελληνικό, η Σοσιαλδημοκρατία δεν πηγαίνει καλά στην Ευρώπη, ενώ ένα μεγάλο κομμάτι του νεαρότερου κοινού έχει ριζοσπαστικοποιηθεί στα δεξιά ή στα αριστερά του πολιτικού φάσματος. Το αποτέλεσμα είναι η κριτική που εκφράζεται να είναι μίζερη, καχεκτική και χωρίς φαντασία. Αυτή η συνταγή πάντως, δεν αναμένεται να τη φτάσει πολύ μακριά τα επόμενα δυο χρόνια.
