Γιατί στα αλήθεια οι έξω μας θεωρούν «χώρα της χρονιάς»;
O Economist ανέδειξε χθες την Ελλάδα χώρα της χρονιάς. «Ποιος να το περίμενε 10 χρόνια πριν» σχολίασε ο Πρωθυπουργός στα social media.
Πράγματι, εάν υπάρχει ένα νόημα σε αυτού του είδους την επιτυχία είναι να αναλογιστούμε συλλογικά πού βρισκόμασταν δέκα χρόνια πριν και τι πετύχαμε έκτοτε. Το περιοδικό γράφει πως η χώρα ήταν «σακατεμένη από μια κρίση χρέους (…) τα εισοδήματα είχαν καταρρεύσει, το κοινωνικό συμβόλαιο είχε φθαρεί και τα εξτρεμιστικά κόμματα της αριστεράς και της δεξιάς οργίαζαν». Και συνεχίζει πως «η Ελλάδα απέχει πολύ από το να είναι τέλεια (…) Αλλά μετά από χρόνια επώδυνης αναδιάρθρωσης, η Ελλάδα βρίσκεται στην κορυφή της ετήσιας κατάταξής μας για τις οικονομίες του πλούσιου κόσμου το 2023».
Ο βασικός παραλήπτης αυτού του τιμητικού τίτλου δεν είμαστε εμείς αλλά οι έξω. Σε μια περίοδο που η Δύση μαστίζεται από τον υψηλό πληθωρισμό, τους χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, τα υψηλά επιτόκια, την αυξανόμενη αβεβαιότητα λόγω των πολλαπλών κρίσεων και βέβαια τις δυο πολεμικές εστίες στο κατώφλι της Ευρώπης, αναζητείται το παράδειγμα εκείνο που θα αποδείξει πως ελπίδα υπάρχει. Σε λιγότερο από έξι μήνες από τώρα η Ευρώπη θα κληθεί να ψηφίσει στις εκλογές του ευρωκοινοβουλίου. Το μεταναστευτικό θα είναι ίσως πιο ψηλά από ποτέ στο θυμικό των ψηφοφόρων. Σκεφτείτε τι συνέβη στη δική μας χώρα τις τελευταίες πέντε μέρες για μια τροπολογία μονιμοποίησης μεταναστών στη βουλή – στη Βρετανία θα είναι το κυρίαρχο πολιτικό διακύβευμα των βουλευτικών εκλογών. Οι δυτικές κοινωνίες δείχνουν να έχουν χάσει την πυξίδα τους. Και η Ελλάδα προβάλει ως το ιδανικό παράδειγμα μιας χώρας που βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, κολύμπησε στα ρηχά νερά του λαϊκισμού, φλέρταρε με την καταστροφή αλλά εν τελεί τα κατάφερε.
Και δεν είναι πως τα κατάφερε μόνο κοινωνικά και οικονομικά. Αποτελεί παράδειγμα μιας χώρας που διάβασε σωστά τις γεωπολιτικές εξελίξεις, προσδέθηκε στο φιλοαμερικανικό άρμα, έχτισε σωστές συμμαχίες και επέλεξε τα σωστά στρατόπεδα. Κι αυτό δεν πιστώνεται μόνο στην παρούσα κυβέρνηση αλλά διαπερνά οριζόντια το πολιτικό σύστημα και όσους κυβέρνησαν την Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια. Οπότε το δεύτερο σήμα που στέλνει η Αθήνα στις υπόλοιπες δυτικές κοινωνίες είναι πως παρά το οικονομικό ναδίρ, δεν υπήρξε αλλαγή στρατηγικού προσανατολισμού. Κι η χώρα βγήκε πολλαπλά κερδισμένη.
Λίγες ημέρες πριν μπει το 2024, οι παγκόσμιες πολιτικές και οικονομικές ελίτ κοιτάζουν με κομμένη την ανάσα το πώς αυτή η αβεβαιότητα θα συμπαρασύρει πολιτικά τις δυτικές κοινωνίες. Μην ξεχνάμε πως ό,τι και να γίνει στην Ευρώπη, το μεγάλο ζητούμενο είναι το τι θα γίνει στις ΗΠΑ. Γιατί εάν ο Τραμπ επιστρέψει θριαμβευτικά στον Λευκό Οίκο, ο πλανήτης όλος θα κλειστεί στο δωμάτιο πανικού. Και με αυτά τα δεδομένα, το ελληνικό παράδειγμα προσφέρει αληθινά διδάγματα, ότι παρά τις δυσκολίες και τα λάθη, όταν υπάρχει σχέδιο και επιμονή, μπορεί κανείς να επανακάμψει. Προφανώς η χώρα δεν είναι τέλεια – κι ούτε θα γίνει. Όμως μέσα σε 15 χρόνια διανύθηκε μεγάλος δρόμος και τελικά, εάν κάποτε ήμασταν το μαύρο πρόβατο της Ευρώπης, τώρα προβάλουμε σαν φάρος ελπίδας και προοπτικής.
