Γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο στις γαλλικές εκλογές
Στην θύελλα των εκλογών του 2017 σε χώρες κλειδιά, η πιο σημαντική θα διεξαχθεί την επόμενη Κυριακή στην Γαλλία, και κατά πάσα πιθανότητα θα ακολουθήσει η επαναληπτική μεταξύ των δυο πρώτων σε ψηφοδέλτια υποψηφίων.
Από το αποτέλεσμα θα κριθεί το μέλλον της Γαλλίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Θεωρώντας δεδομένη την εκλογή της Μέρκελ και του Σούλτς στην Γερμανία, το τι θα συμβεί στην Γαλλία θα έχει άμεσο αντίκτυπο στην σχεδιαζόμενη χάραξη της νέας ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής. Αλλά, ούτως ή άλλως, τα εμφανιζόμενα δημοσκοπικά ευρήματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά ούτε για την Γαλλία, ούτε για την Ευρώπη. Η αστάθεια και ο κατακερματισμός του εκλογικού σώματος αποτυπώνουν την βαθιά οικονομική και πολιτική κρίση που βιώνει η Ένωση από την κρίση του 2008 και μετά. Μια κρίση δομικού χαρακτήρα, με την έννοια ότι οι πολιτικές δυνάμεις που δημιούργησαν το υβριδικό σύστημα της πρώτης περιφερειακής διακυβέρνησης, βρίσκονται σε αδιέξοδο. Δείχνουν αμήχανες και χωρίς ολοκληρωμένες προτάσεις για τον τρόπο αντιμετώπισης των προκλήσεων που προκαλεί η λεγόμενη τρίτη κρίση της παγκοσμιοποίησης.
Τα χαρακτηριστικά αυτής της κρίσης είναι η μετατόπιση πλούτου από τον βιομηχανικό κόσμο προς τις αναδυόμενες χώρες, η συγκέντρωση του εθνικού πλούτου σε όλο και λιγότερα φυσικά πρόσωπα, και η ανεργία που προκαλεί η τρίτη βιομηχανική επανάσταση-ρομποτοτική και η ψηφιακή εξέλιξη.
Η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η περισσότερη Ευρώπη. Όμως αυτό συνεπάγεται εκχώρηση περισσότερης εθνικής κυριαρχίας στα Ευρωπαϊκά όργανα και εδώ βρίσκεται το αδιέξοδο. Σε εποχές κρίσης, όπως διδάσκει η Ευρωπαϊκή ιστορία, ο λαϊκισμός, ο αυταρχισμός και το κλείσιμο των συνόρων είναι οι διέξοδοι που επιλέγουν οι λαοί. Από τους πέντε υποψηφίους στη Γαλλία, μόνο δυο εκπροσωπούν την ευρωπαϊκή λύση. Οι υπόλοιποι είναι είτε ανοιχτά-Λεπέν-, είτε πιο καλυμμένα-Μελανσόν- κατά της Ευρώπης, είτε σε σύγχυση –Φιγιόν-. Όπως και στην Αμερική και στη Βρετανία, αριθμητικά υπερτερούν τα στρώματα που αισθάνονται ότι πλήττονται από την παγκοσμιοποίηση και την Ε.Ε.
Ο φόβος ενός νέου πολέμου έχει ατονήσει στη συνείδηση των Ευρωπαίων. Κακώς βέβαια, μιας και είμαστε ήδη σε πόλεμο. Για την ώρα στην Μέση Ανατολή, και παράλληλα στο εσωτερικό της Ευρώπης με τους τρομοκράτες κάθε είδους, με την απειλή του μεταναστευτικού κύματος και με τον ψηφιακό πόλεμο, που συνεχώς εντείνεται. Η Γαλλία ειδικά είναι αντιμέτωπη και με την αδυναμία της να μεταρρυθμίσει βασικούς κανόνες ανάπτυξης. Με αποτέλεσμα να κινδυνεύει να βρεθεί στην περίεργη θέση. Αφ’ ενός να χάνει σε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα, αφ’ ετέρου να εμποδίζει τις αλλαγές που επιβάλλουν οι καιροί.
Με όλα αυτά τα δεδομένα, η έκβαση του δεύτερου γύρου των προεδρικών εκλογών δεν είναι κατά την γνώμη μου δεδομένη. Γιατί, και στη καλύτερη περίπτωση, όπου θα αντιπαρατεθούν ο κεντρώος και μεταρρυθμιστής Μακρόν και η Λεπέν, δεν είναι βέβαιο ότι οι ψηφοφόροι των άλλων κομμάτων θα ακολουθήσουν την λογική. Και επιπλέον οι αναποφάσιστοι είναι πολλοί.
Μετά τις προεδρικές εκλογές, όπως ξέρετε , θα ακολουθήσουν οι βουλευτικές. Το ρήγμα Μακρόν στον κεντροαριστερό χώρο και Φιγιόν στον κεντροδεξιό, ίσως εμποδίσουν να επαναληφθεί η συνεργασία των δυνάμεων αυτών για να αντιμετωπιστεί η Λεπέν. Με αποτέλεσμα να βρεθούμε με μια Βουλή σε αναντιστοιχία με τον νέο Πρόεδρο.
Το σενάριο των κεντρώων πλειοψηφιών τρίζει. Και μαζί του και η θέση της Γαλλίας και της Ευρώπης στην παγκόσμια οικονομία. Θέλω να ελπίζω ότι Γάλλοι δεν θα ακολουθήσουν τον δρόμο της Μ.Βρετανίας στην αυτοκαταστροφή…
