Γκρίνια, εσωστρέφεια και ρευστότητα παντού
Το ότι η υπόθεση των Τεμπών έπαυσε να μονοπωλεί την επικαιρότητα δεν σημαίνει πως η χώρα επιστρέφει σε μια πολιτική κανονικότητα: κάθε άλλο. Η ρευστότητα στο πολιτικό σκηνικό αποτυπώνεται στην αδυναμία εξισορρόπησης του πολιτικού σκηνικού που βλέπει κόμματα να εκτοξεύονται δημοσκοπικά κι έπειτα να καθηλώνονται. Και οι εσωκομματικές κόντρες μέσα στο Σαββατοκύριακο που μας πέρασε αν μη τι άλλο επιβεβαιώνουν αυτό το σκηνικό κινούμενης άμμου που χαρακτηρίζει το σημερινό πολιτικό σύστημα.
Στην κυβέρνηση που θέλει πάση θυσία να αλλάξει την πολιτική ατζέντα σε θέματα οικονομίας και μεταρρύθμισης του κράτους, η καλή είδηση των αυξήσεων στους ένστολους προκάλεσε μίνι κυβερνητικό καβγά εξαιτίας της σπουδής των υπουργών να μετακυλίσουν τις αναπροσαρμογές στο σύνολο των σωμάτων ασφαλείας. Προφανώς υπουργοί και βουλευτές νοιάζονται για την εκλογική τους πελατεία αφού όλοι γνωρίζουν πως στο τέλος της ημέρας ο ψηφοφόρος με γεμάτη τσέπη θα συμπεριφερθεί διαφορετικά. Ωστόσο η εικόνα μιας κυβέρνησης που κάνει αντιπολίτευση στον εαυτό της, πριν καν προλάβει η κανονική αντιπολίτευση να πατρονάρει αστυνομικούς και πυροσβέστες, κάθε άλλο παρά ενθαρρυντική είναι για τη Νέα Δημοκρατία.
Στην αξιωματική αντιπολίτευση τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα: παρά το εσωκομματικό ξεκαθάρισμα του περασμένου Οκτωβρίου, η δημοσκοπική καθίζηση ανατροφοδοτεί την γκρίνια και το κλίμα εσωστρέφειας. Το ΠΑΣΟΚ εκδηλώνει αυτοκτονικές τάσεις και αναλώνεται σε έναν χαρτοπόλεμο διαρροών και ανακοινώσεων που στο τέλος της ημέρας αφορά κυρίως τα δικά του επιτελεία και κανέναν άλλον, δίνοντας την εντύπωση ενός κόμματος που αδυνατεί να ανασυνταχθεί και κυρίως να δομήσει μια πρόταση εξουσίας όπου πλάι του θα μπορούσαν να στοιχηθούν σχηματισμοί της Αριστεράς χωρίς αυτά να ορίζουν το περιεχόμενο της. Έτσι έχουμε φτάσει στο σημείο η Πλεύση Ελευθερίας να φιγουράρει στη δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων και να αντλεί ψήφους από τα νεότερα ηλικιακά στρώματα που ελλείψει ευκαιριών και προοπτικής δείχνουν να εμπιστεύονται περισσότερο μια αντισυστημική δύναμη και πολύ λιγότερο τα δοκιμασμένα κόμματα εξουσίας της Μεταπολίτευσης.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η συζήτηση που γίνεται αφορά αποκλειστικά την πιθανότητα ενθυλάκωσης του σε ένα μεγαλύτερο σχήμα συνεργασίας αφού η δημοσκοπική του καθίζηση σε μονοψήφια νούμερα δεν του επιτρέπει να μιλά για κυβερνητικές επιδιώξεις. Στην Κουμουνδούρου δείχνουν να μην έχουν συνέλθει ποτέ από την περιόδο Κασσελάκη που γκρέμισε ό,τι είχε μείνει όρθιο και ακόμη και αυτή η σχεδόν προδιαγεγραμμένη επιστροφή της Νέας Αριστεράς δεν προκαλεί κανέναν ενθουσιασμό. Και ο ελέφαντας στο δωμάτιο, ο Αλέξης Τσίπρας, έχει επιλέξει να κρατιέται μακριά από τη φωτιά, αναμένοντας προφανώς τον κατάλληλο χρονισμό ώστε να δηλώσει παρών. Αρκεί βέβαια να έχει απομείνει κάτι ως χώρος, ώστε να μπορεί και να τον εκφράζει.
Η χώρα βιώνει συνθήκες πολιτικού κατακερματισμού σε μια περίοδο που οι διεθνείς ανακατατάξεις απαιτούν στιβαρές ηγεσίες και στοχοπροσήλωση. Το δυστύχημα είναι πως παρά την δεκαετή κρίση της εποχής των μνημονίων, το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν κατάφερε να αποδείξει πως μπορεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και να αλλάξει. Και το χειρότερο είναι πως κανένα νέο κόμμα δεν φαίνεται να μπορεί να εμπνεύσει ή να κινητοποιήσει ακροατήρια να σηκωθούν από τον καναπέ για να ψηφίσουν θετικά. Το ευτύχημα είναι ότι προς το παρόν κανείς – πλην ίσως της Πλεύσης Ελευθερίας – δεν επιθυμεί να γίνουν εκλογές.
