H ψήφος διαμαρτυρίας και η άνοδος της ακροδεξιάς
Σε αυτές τις ευρωεκλογές η ανίχνευση της αντισυστημικής ψήφου γίνεται πιο δύσκολη από ποτέ. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τους εκλογικούς αναλυτές, δεν υπάρχει κίνητρο συμμετοχής για τους λεγόμενους «αντισυστημικούς» ή «θυμωμένους» ψηφοφόρους. Η προφανής για αυτούς επιλογή είναι η αποχή, για αυτό και θεωρείται πως σε δυο εβδομάδες θα δούμε χαμηλή συμμετοχή χωρίς προηγούμενο. Ωστόσο, ακόμη και αυτοί που δίνουν μια απάντηση στο τι σκοπεύουν να ψηφίσουν δεν εκφράζουν βεβαιότητα ψήφου που σημαίνει πως στην πραγματικότητα το τοπίο για τις ευρωεκλογές είναι ακόμη ιδιαίτερα θολό.
Ωστόσο υπάρχουν αρκετές ενδείξεις πως η ακροδεξιά θα είναι ενισχυμένη όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στη χώρα μας. Δεν είναι μόνο η Ελληνική Λύση του Κυριάκου Βελόπουλου που φλερτάρει ανοικτά με την τέταρτη θέση, ούτε η Νίκη για την οποία οι περισσότεροι δημοσκόποι εκφράζουν βεβαιότητα εκλογής ευρωβουλευτή. Είναι ακόμη και σχηματισμοί όπως αυτή της Αφροδίτης Λατινοπούλου (Φωνή Λογικής) για την οποία εκφράζεται η αίσθηση πως θα μπορούσε να συγκεντρώσει ψήφους από τους Σπαρτιάτες που δεν κατεβαίνουν στις εκλογές. Θα μπορούσε να είναι δηλαδή η έκπληξη σαν αυτή της Ένωσης Κεντρώων το 2015 ή του Μέρα 25 το 2019.
Η άνοδος της ακροδεξιάς θα φέρει και μια τεκτονική αλλαγή στις ισορροπίες του ευρωκοινοβουλίου. Τα τελευταία 50 σχεδόν χρόνια στο ευρωκοινοβούλιο κυριαρχούσαν οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες των Κεντροδεξιών και των Κεντροαριστερών κομμάτων. Οι πρώτοι εργάζονταν για μια σειρά από μεταρρυθμίσεις που αφορούσαν την οικονομία της αγοράς, την ευελιξία της αγοράς εργασίας αλλά και την δημοσιονομική πειθαρχία, ενώ οι δεύτεροι για την ενίσχυση του κράτους στους τομείς της υγείας και της παιδείας και βέβαια την υπεράσπιση των ατομικών δικαιωμάτων και των μειονοτήτων. Αυτή η ισορροπία πρόκειται να αλλάξει μετά τις 9 Ιουνίου, αφού στο Ευρωκοινοβούλιο η οικογένεια του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος θα συνεχίσει να κυριαρχεί, ωστόσο η ακροδεξιά θα αναδειχθεί ισχυρή δύναμη ακολουθούμενη από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα που πλέον χάνουν την επιρροή τους στα ευρύτερα λαϊκά στρώματα της ηπείρου.
Αυτό σημαίνει πως οι κρίσιμες αποφάσεις της επόμενης πενταετίας θα ληφθούν με γνώμονα το ότι οι ευρωπαίοι πολίτες νιώθουν πιο φοβισμένοι στις επερχόμενες αλλαγές και επιθυμούν ίσως την αναβίωση μιας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί. Αυτό αποτυπώνει η ψήφος στην ακροδεξιά που πάντως δύσκολα θα αποτρέψει την κίνηση των πραγμάτων: η Ευρώπη θα πρέπει να ενισχυθεί γεωπολιτικά και να αναδιαρθρωθεί οικονομικά, εάν θέλει να αντέξει τον ανταγωνισμό των μεγάλων παικτών της υφηλίου. Κι αυτό είναι δουλειά των παραδοσιακών της πολιτικών δυνάμεων.
