Η Ελλάδα στον κόσμο (της)
Εδώ και μια περίπου εβδομάδα αυτό που συμβαίνει στις διεθνείς αγορές προκαλεί τεράστια ανησυχία κι αναστάτωση. Η αβεβαιότητα που προκαλούν οι δασμοί Τραμπ σε συμμάχους κι αντιπάλους – παρά τα μπρος πίσω του – έχουν προκαλέσει μια τεράστια ανασφάλεια που αντανακλάται στους χρηματιστηριακούς δείκτες, στο κόστος του κρατικού δανεισμού και σύντομα στις επενδύσεις. Ένας παγκόσμιος οικονομικός πόλεμος είναι προ των πυλών: η παγκόσμια οικονομία μπαίνει σε αχαρτογράφητα νερά.
Την ίδια ώρα, στο μικρό γαλατικό χωριό της Βαλκανικής, ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα ζει στον δικό του κόσμο: Παρασυρμένοι από την υπόθεση των Τεμπών που έχει λειτουργήσει διαλυτικά εδώ και αρκετούς πλέον μήνες, κυβέρνηση και αντιπολίτευση αδυνατούν να αντιληφθούν την κρισιμότητα των στιγμών και εξακολουθούν να παίζουν το παιχνίδι που ξέρουν καλύτερα: αυτό των αλληλοκατηγοριών.
Στην κυβέρνηση δείχνουν ανακουφισμένοι από τις παλινωδίες των διαφόρων “ειδικών” που δεν μπορούν να βγάλουν άκρη με την πυρόσφαιρα. Και δείχνουν να έχουν αποβάλει την ενοχικότητα με την οποία αντιμετώπισαν το θέμα όταν αιφνιδιάστηκαν από την αθρόα συμμετοχή των πολιτών στα συλλαλητήρια. Το κυριότερο, μπορούν πλέον να ομαδοποιήσουν την αντιπολίτευση στο πεδίο της “σκευωρίας” και να ισχυριστούν πως υπήρξε μια ιταμή εργαλειοποίηση του ζητήματος. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως στο εσωκομματικό πεδίο τα πράγματα έχουν ηρεμήσει. Οι βουλευτές είναι ακόμη στα κάγκελα, πρώτον γιατί αρκετοί εξ’αυτών έχασαν ακόμη ένα τρένο του ανασχηματισμού και δεύτερον διότι ακούνε πολλή γκρίνια κυρίως στην περιφέρεια αλλά και στα αστικά κέντρα, από ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας που ζορίζεται οικονομικά.
Στο ΠΑΣΟΚ είναι ζαλισμένοι από την δημοσκοπική κατρακύλα. Το πιο σημαντικό είναι πως το κόμμα έκανε εσωκομματικές εκλογές πριν από ένα εξάμηνο κι όμως δεν κατάφερε να κεφαλαιοποιήσει ούτε την αθρόα συμμετοχή ψηφοφόρων, ούτε τη χασούρα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα έχασε την δεύτερη θέση από την Πλεύση Ελευθερίας και έχει εκ νέου εισέλθει σε μια εσωκομματική περιδίνηση με πόλεμο διαρροών, εσωκομματικό χαρτοπόλεμο και non-paper εσωστρέφειας. Για τον ΣΥΡΙΖΑ τα πράγματα είναι χειρότερα: δεν βλέπει καμία ελπίδα ανόδου, ενώ ούτε η κυοφορούμενη επανένωση με την Νέα Αριστερά, προακαλεί κανέναν ενθουσιασμό. Στην Κουμουνδούρου ελπίζουν σε κάποια μαγική ένωση της αντιπολίτευσης με κρυφό πόθο τον από μηχανής Θεό που θα ενώσει τα κόμματα και τα κομματίδια της Κεντροαριστεράς – που όμως δεν πρόκειται να εμφανιστεί, αφού δεν υπάρχει κανένας τέτοιος.
Μόνοι ευχαριστημένοι από την παρούσα κατάσταση είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου που έπαιξε σωστά τα χαρτιά της, αναδείχτηκε ως η αυθεντική αντισυστημική δύναμη, ελέγχει με στρατιωτική πειθαρχία το κόμμα της και συσπειρώνει γύρω της τον κύριο όγκο των δυσαρεστημένων. Το ίδιο ευχαριστημένος νιώθει και ο Κυριάκος Βελόπουλος που βλέπει τους ψηφοφόρους του συσπειρωμένους γύρω από το κόμμα του και τον ίδιο κυρίαρχο στο χώρο στα δεξιά της Δεξιάς, αφού η πολιτική τριγωνοποίηση της διακυβέρνησης Μητσοτάκη του άφησε μπόλικο χώρο πλεύσης.
Μέσα σε αυτό το σκηνικό λειτουργεί η χώρα την ώρα που σε διεθνές επίπεδο συντελούνται κοσμογονικές αλλαγές τόσο στο πεδίο της οικονομίας όσο και σε αυτό της άμυνας και της διπλωματίας. Θυμίζει κάπως την κατάσταση το 2008, όταν έσκαγε η κρίση της Lehman Brothers και η κυβέρνηση Καραμανλή μιλούσε για “θωρακισμένη οικονομία”, την ώρα που η χώρα ολόκληρη ασχολείτο για κανένα χρόνο με το Βατοπέδι. Το οποίο βέβαια ξεχάστηκε εν μια νυκτί, όταν μάθαμε ως χώρα τι ακριβώς είναι τα spreads.
