Η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ: Κερδισμένοι και χαμένοι
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σε κρίση. Βαθιά κρίση. Οι λόγοι που τον γιγάντωσαν πολιτικά, τα μνημόνια και η κρίση, έχουν εκλείψει εδώ και χρόνια. Το κόμμα – υπό την ηγεσία Τσίπρα – αδυνατούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα και παρέμεινε προσκολλημένο σε συνθήματα. Ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας υποτιμούσε διαρκώς τον Μητσοτάκη και από πολύ νωρίς στη διάρκεια της Πρωθυπουργίας του έχασε επαφή με αυτό που περιγράφεται ως κοινό αίσθημα. Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη μπορεί να ερμηνεύτηκε ως ένα φαινόμενο της μετα-πολιτικής, ανέδειξε όμως με τον πιο εμφατικό τρόπο την αδυναμία της κομματικής ελίτ να αφουγκραστεί την κοινωνία αλλά και τα ίδια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Ψήφισαν τον ουρανοκατέβατο, γιατί οι υπόλοιποι τους είχαν γειώσει.
Και τώρα τι; τι μένει από ένα συνέδριο που υπονομεύτηκε λίγη ώρα πριν την έναρξη του με μια μακροσκελέστατη ανάρτηση του Αλέξη Τσίπρα; Τι προοπτικές πολιτικής ανάκαμψης έχει ο ΣΥΡΙΖΑ που βυθίζεται διαρκώς στις δημοσκοπήσεις; Και ποιοι θα παίξουν τον καθοριστικότερο ρόλο μέχρι τις εκλογές; Τι θα κάνει ο Τσίπρας και τι ο Παππάς και οι υπόλοιποι; Υπάρχουν κερδισμένοι και χαμένοι;
Κερδισμένος είναι ο Κασσελάκης. Προς το παρόν τουλάχιστον. Έχει καταφέρει να βγει αλώβητος από την προτροπή Τσίπρα να τον καθαιρέσουν, βγαίνοντας ζωντανός από το Συνέδριο. Έχει πάρει ανάσες και θα επιδιώξει να αποφύγει τη συντριβή στις ευρωεκλογές. Θα ήθελε να πάρει τη δέσμευση για την τριετή ανάσα μέχρι τις εθνικές εκλογές αλλά κανείς δεν φάνηκε διατεθειμένος να του τη δώσει. Οπότε στην πραγματικότητα διαμορφώνει μια στρατηγική 100 ημερών μέχρι τις κάλπες. Μετά, έχει ο Θεός. Ωστόσο, κατάφερε να κερδίσει τη νουθεσία Τσίπρα. Δεν είναι λίγο να αποτινάζεις τον πρώην, λίγους μόνο μήνες μετά την εκλογή σου.
Χαμένος είναι ο Τσίπρας: αποδείχθηκε ότι δεν έχει πια την επιρροή που είχε στον ΣΥΡΙΖΑ, ότι στην πραγματικότητα, δεν υπάρχουν καν αυθεντικοί εκφραστές της βούλησής του. Κι όλα αυτά, λίγους μήνες μετά την αποχώρηση του από την αρχηγία – συμπλήρωσε 15 χρόνια πριν παραιτηθεί. Δεν έχει πια το άγγιγμα του Μίδα, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρέμεται από τα χείλη του. Και, το πιο σημαντικό, δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατρακύλα που έχει πάρει το κόμμα.
Υπάρχουν κερδισμένοι; Ο Νίκος Παππάς απέδειξε ότι μπορεί στη λαϊκή ψήφο να δυσκολεύεται, στο παιχνίδι των μηχανισμών όμως παραμένει κυρίαρχος. Μπορεί να συνομιλεί με όλους, να συμμετέχει σε συσκέψεις και ζυμώσεις, στο τέλος όμως ξέρει να ελέγχει τον κομματικό μηχανισμό, που σε μεγάλο βαθμό έστησε ο ίδιος, όντας ο ισχυρότερος συνεργάτης του Τσίπρα για χρόνια. Τώρα που οι δυο τους δεν ευθυγραμμίζονται, ο Παππάς έχει την δυνατότητα να ελίσσεται χωρίς να λογοδοτεί. Και αποδεικνύει πως μπορεί να επιβάλλει και λύσεις – όπως την αναβολή του Συνεδρίου – άσχετα αν αυτές στο τέλος βόλευαν τον Κασσελάκη. Και μπορεί να νιώθει ότι ελέγχει τον Πρόεδρο και πως μπορεί να επιβάλλει κομματικούς κορσέδες στον δρόμο για την κάλπη, ωστόσο μια ενδεχόμενη αποτυχία στις ευρωεκλογές δεν θα αφορά μόνο τον Πρόεδρο του κόμματος. Και τότε θα είναι ίσως αργά για όλους.
