FT: Γιατί η Ευρώπη «δεν θα φτάσει ποτέ τις ΗΠΑ»

Στο γύρισμα της χιλιετίας, οι ΗΠΑ δεν «σχεδίαζαν» να ξεπεράσουν την Ευρώπη. Δεν είχαν κάποια έκθεση ανταγωνιστικότητας όπως αυτή του Mario Draghi. Δεν είχαν μια ατζέντα όπως αυτή της Λισαβόνας το 2000, η οποία δέσμευε την ΕΕ να οικοδομήσει την πιο «δυναμική οικονομία της γνώσης στον κόσμο». Οι ΗΠΑ υπήρξαν αξιοθρήνητα αμελείς σε επίπεδο σχεδιασμού. Κι όμως, η πραγματικότητα δείχνει πως προπορεύονται.

Η διατλαντική απόκλιση συνεχίζεται εδώ και δύο δεκαετίες. Το πιο κοντινό πράγμα που είχε η Ουάσιγκτον σε σχέδιο είναι ο πρόσφατος προστατευτισμός του Τζο Μπάιντεν. 

Περίπου 67 χρόνια μετά τη Συνθήκη της Ρώμης, ο προϋπολογισμός της ΕΕ ανέρχεται στο 1% της παραγωγής της Ένωσης. Ακόμα κι αν αυξηθεί κάπως, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο, ποιος περιμένει ότι θα προσεγγίσει ποτέ το ομοσπονδιακό πορτοφόλι των ΗΠΑ; Ποιος περιμένει η λήψη αποφάσεων σε ευρωπαϊκό επίπεδο να μοιάζει με εκείνη της Ουάσιγκτον; Πόσο μάλλον του Πεκίνου;

Επίσης, οι Ευρωπαίοι έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες από το κράτος πρόνοιας από τους Αμερικανούς. Όποια κι αν είναι η ρίζα αυτού του ζητήματος – η καθολική κοινωνική διδασκαλία, το υπόλειμμα της διαταξικής υποχρέωσης από τους φεουδαρχικούς χρόνους, η «παρακμή» – είναι ένα πολιτιστικό χαρακτηριστικό. 

Άλλος λόγος για τη σχετική επιβράδυνσης της Ευρώπης είναι η ενιαία αγορά που απέχει πολύ από το να είναι ολοκληρωμένη. Εδώ, μπορούν να γίνουν περισσότερα. Ο Ντράγκι επεσήμανε μετ’ επιτάσεως την ανάγκη ολοκλήρωσης των κεφαλαιαγορών. Τελικά, όμως, δεν μπορεί να παρακάμψει το γεγονός ότι η Αμερική έχει μια ενιαία ή τουλάχιστον συντριπτικά κυρίαρχη γλώσσα. 

Αυτές είναι διαχρονικές διαφορές μεταξύ των δύο πλευρών του βόρειου Ατλαντικού. Υπάρχουν όμως και άλλες. Στη δεκαετία του 1990, η διάμεση ηλικία των ΗΠΑ δεν ήταν πολύ χαμηλότερη από ό,τι στην Ευρώπη. Το χάσμα έχει διευρυνθεί από τότε. 

Επίσης, οι ΗΠΑ έχουν γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Γη. Η Ευρώπη δεν είχε την ίδια γεωλογική τύχη, ακόμη και πριν από τον αμερικανικό σχιστόλιθο. 

Στην πραγματικότητα, όμως, η απροθυμία της Ευρώπης για μεταρρυθμίσεις είναι αδιαχώριστη από τη γλυκύτητα του ευρωπαϊκού modus vivendi. Συνεπώς, η έκθεση του Ντράγκι δεν θα είναι η τελευταία. Κάθε φορά που δημοσιεύεται μία, αυτό που γίνεται είναι να επαινούμε το περιεχόμενο αλλά να αμφισβητούμε τις πιθανότητές τους να θεσπιστούν τα μέτρα που περιέχει. Αυτό λέγεται ομιχλώδης ευγένεια. 

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

• Το αμείλικτο δίλημμα: 6ήμερες εβδομάδες εργασίας ή περισσότερες μετανάστευση;
• Βρετανία: Η BoE δεν ανησυχεί για ενδεχόμενο «κανόνι» των 12 μεγάλων τραπεζών