Η Ευρώπη σε νέες περιπέτειες
Δεν θυμάμαι εποχή χωρίς κρίσεις στην ιστορικά σύντομη ύπαρξη τού «οίκου» μας. Από την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όταν οι «έξι» αποφάσισαν την δημιουργία μιας κοινής αγοράς χάλυβα και σιδήρου -ΕΚΑΧ- μέχρι σήμερα, οι μεταλλάξεις της είναι πολλές. Και κάθε φορά που χρειάζεται, μετασχηματίζεται και προσαρμόζεται στα γυρίσματα τις εποχής. Πρόσφατα, με την υγειονομική κρίση και την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, η Επιτροπή ξεπέρασε τα όρια των αρμοδιοτήτων της.
Υπάρχουν όμως δυο «προπατορικά αμαρτήματα» που δεν ξεπερνιούνται. Η απαγόρευση δημιουργίας ευρωπαϊκού στρατού και η άρνηση δημιουργίας Ομοσπονδίας.
Ο στρατηγός Ντε Γκωλ, βαθιά εθνικιστής και μοναδικός κάτοχος πυρηνικών όπλων, δεν θέλησε να «μοιραστεί» το οπλοστάσιό του με άλλους ετέρους. Τον ρόλο της στρατιωτικής ομπρέλας τον έπαιξε το ΝΑΤΟ. Και συνεχίζει.
Τον Κον Μπεντίτ τον γνώρισα πριν πολλά χρόνια. Είχε έρθει στην Ελλάδα για να αποφύγει κάποιες δικαστικές περιπέτειες που είχε σχετικά με την αναρχική του δραστηριότητα. Ένας φίλος τον είχε φέρει και έμεινε μερικές μέρες στο σπίτι μου. Αυτά που έλεγε δεν μου άρεσαν…
«…όταν άνοιξα τα μάτια μου είπα στους γονείς μου: Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν σύνορα και στρατοί ανάμεσα στη Γερμανία και τη Γαλλία. Θα μπορείτε να κυκλοφορείτε χωρίς διαβατήριο στα σύνορα με την Αλσατία και δεν θα φοβάστε». Η μητέρα μου γύρισε και είπε στον πατέρα μου: «Δεν φτάνει που μίλησε νωρίς, λέει και βλακείες»… – Ντανιέλ Κον Μπεντίτ.
Τον συνάντησα χρόνια μετά ως Ευρωβουλευτή των Πρασίνων. Ευρωπαϊστής, με υπόβαθρο τις βασικές αξίες της Ένωσης – ανθρώπινα δικαιώματα, φιλελεύθερη δημοκρατία – έδωσε μάχες σε όλα τα επίπεδα. Για την Ελλάδα είχε μαχητικά συμπαρασταθεί σε όσους μάχονταν κατά της εξόδου από το Ευρώ, που σήμαινε έξοδο από την Ε.Ε. Θα θυμάστε βέβαια την άτυπη συμπόρευση της τότε κυβέρνησης και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Το παράδειγμα του «Ντάνυ» το ανάφερα για να θυμηθούμε τις πρόσφατες ιαχές κυβερνήσεων της δεξιάς-ακροδεξιάς υπέρ τού «εθνικού κράτους» που απειλείται από την «Γραφειοκρατία των Βρυξελλών». Πολύ γρήγορα κατάπιαν την γλώσσα τους όταν, ως κυβερνήτες πιά, κατάλαβαν τι θα σήμαινε αυτό για την πατρίδα τους και για τους ίδιους.
Παλαιότερα είχαν σχηματίσει οι αντιευρωπαϊστές μια οργανωμένη προσπάθεια για ανατροπή των αρχών της. Σε αυτήν πρωταγωνιστούσε στενός φίλος του Ντόναλντ Τραμπ. Η κίνηση βυθίστηκε. Αν μη τι άλλο στις δημοσκοπήσεις, που με μεγάλη διαφορά η κοινωνία δίνει υπεροχή στους «Μένουμε Ευρώπη» χωρίς ερωτηματικό. Και είναι λογικό.
Αν παραμερίσουμε την όποια δυσφορία από τον πληθωρισμό, συνέπεια του πολέμου, η Ευρώπη εξακολουθεί να είναι ένα καταφύγιο και για τις πλούσιες χώρες και για τις φτωχότερες. Οι μεν πλούσιες επωφελούνται από την λειτουργία της εσωτερικής αγοράς, οι άλλες πάλι επωφελούνται από την έμπρακτη αλληλεγγύη των πλουσίων. Υπάρχει βέβαια και η σχετική μελέτη γερμανικής δεξαμενής σκέψης στην οποία φαίνεται καθαρά ότι και οι φτωχότερες χώρες βγαίνουν κερδισμένες. Γιατί θα μου πείτε. Διότι το μεγαλύτερο επίτευγμα της Ένωσης είναι η δημιουργία και η λειτουργία της Εσωτερικής Αγοράς, που κατέστησε της Ευρώπη πρώτη εμπορική δύναμη στον κόσμο.
Δεν θα παραλείψω βέβαια και την απώλεια της Μ. Βρετανίας από την οικογένειά μας. Μας στοίχισε. Αλλά πιο πολύ στοίχισε στους ίδιους τους Βρετανούς.
Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, όλοι παρακολουθήσαμε τις τραγικές συνέπειες των σεισμών στην Τουρκία και την Συρία. Οι ανθρώπινες ζωές, η μάχη για τις διασώσεις με Τούρκους και Έλληνες στις πρώτες γραμμές, οι καταστροφές ολόκληρων τετραγώνων μας συγκινούν. Όμως μακροπρόθεσμα αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι η χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης που ήδη προϋπολογίζεται σε αστρονομικά ποσά.
Και σε ότι αφορά την Συρία οι δυνατότητες υποστήριξης περιορίζονται στον ΟΗΕ για τους γνωστούς λόγους. Η Τουρκία όμως έχει διέξοδο. Και αυτή είναι η Ε.Ε. Αν υποθέσουμε ότι οι όποιοι κυβερνώντες έχουν μυαλό, θα μπορούσαν να λάβουν ουσιαστική στήριξη μεταβάλλοντας άρδην την πολιτική τους και σε ότι αφορά τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Με στόχο να καταστούν 28ο μέλος της Ένωσης. Προϋπόθεση για μια τέτοια πορεία είναι η εγκατάλειψη των μεγαλοιδεατικών φαντασιώσεων. Μια χώρα οικονομικά κατεστραμμένη και παρά την μεγάλη πρόοδο σε τομείς της βιομηχανίας, δεν μπορεί να συνεχίσει την πολιτική της στην γειτονιά της ούτε ανατολικά – Καύκασος κλπ., ούτε στην Αφρική, ούτε δυτικά – στην Ελλάδα. Έχει την ορθολογική δυνατότητα προσέγγισης των πραγμάτων. Την ταυτοτική σίγουρα δεν την έχει. Τι να περιμένουμε συνεπώς; Ας βοηθήσει ο Θεός – Αλάχ Ακμπάρ- να επιλέξουν τον ορθό λόγο.
Ότι πάντως και αν συμβεί, η χώρα μας είναι έτοιμη, Είτε να συμπαρασταθεί, είτε να πολεμήσει. Οι εξοπλισμοί, οι σύμμαχοί μας Γάλλοι και οι Αμερικανοί πιστεύω ότι ξεπέρασαν το σύνδρομο των ίσων αποστάσεων.
Ο Αντώνης Τριφύλλης είναι μέλος της διαΝΕΟσις, του ΕΛΙΑΜΕΠ και πρώην στέλεχος της Ε.Ε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:
