Η εξέλιξη του χάκινγκ
Από παιχνίδι στα χέρια περίεργων πιτσιρικάδων έχει καταλήξει πεδίο δράσης για το οργανωμένο έγκλημα, τις κυβερνήσεις και τους κυβερνο-ακτιβιστές.
Κινέζοι χάκερς «εισβάλλουν» στα συστήματα της Lockheed Martin και κλέβουν τα σχέδια του υπερσύγχρονου μαχητικού αεροσκάφους F-35. Ρώσοι παραβιάζουν τους υπολογιστές δυτικών πετρελαϊκών εταιρειών προκαλώντας έκπληξη και αναστάτωση. Το 2010 Ρώσοι χάκερς «πέρασαν» έναν ιό στο Nasdaq που λίγο έλειψε να «γονατίσει» το χρηματιστήριο. Και Ιρανοί το 2012 κατέστρεψαν 30.000 υπολογιστές της σαουδαραβικής Aramco. Και, φυσικά, υπάρχει η επίθεση στη Sony Pictures για την οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα την ακριβή έκταση της ζημιάς.
Δεν ήταν πάντα έτσι.
Στα πρώτα χρόνια των διασυνδεδεμένων υπολογιστών κατά τη δεκαετία του 1980, χάκερς ήταν κάτι περίεργοι νεαροί που -ακολουθώντας το παράδειγμα άλλων νεαρών που τη δεκαετία του ’70 βρήκαν τρόπο να ξεγελάσουν τα αυτόματα τηλεφωνικά κέντρα πραγματοποιώντας υπεραστικές κλήσεις δωρεάν- πέτυχαν να «εισβάλλουν» σε κομπιούτερ που βρίσκονταν σε εταιρείες ή υπηρεσίες, αρκεί να βρίσκονταν σε σύνδεση με το τηλεφωνικό δίκτυο. Κύριο κίνητρό του ήταν η περιέργεια· να μάθουν πώς λειτουργούν τα συστήματα αυτά, τι περιέχουν ή απλώς να δώσουν εντολή σε έναν εκτυπωτή χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά να πετάει λευκές σελίδες. Ήταν η εποχή της αθωότητας.
Όμως μια σειρά τέτοιων αθώων περιστατικών, όπως και οι «δοκιμές» ιών και προγραμμάτων της εποχής που κατέληγαν σε ζημιές, οδήγησαν το 1986 στην ψήφιση στις ΗΠΑ νόμου που όριζε ως έγκλημα την παραβίαση υπολογιστών.
Το 1988 ένας φοιτητής του Cornell κατάφερε -άθελά του- να μπλοκάρει το ARPAnet (τον στρατιωτικό πρόδρομο του σημερινού Internet) όταν απέκτησε πρόσβαση και, θέλοντας να μετρήσει το μέγεθος του δικτύου, έφτιαξε ένα αυτοαναπαραγόμενο πρόγραμμα.
Το 1989 Γερμανοί χάκερς που ενεργούσαν για λογαριασμό της KGB συνελήφθησαν μετά από την απόπειρα να «εισβάλουν» στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Το 1990 συνελήφθη ένας Αμερικανός που «χάκαρε» τα συστήματα ενός ραδιοσταθμού του Λος Άντζελες για να κερδίσει το αυτοκίνητο που είχε ως έπαθλο ένας διαγωνισμός. Ένας Ρώσος συνελήφθη προσπαθώντας να κλέψει 10 εκατ. από τη Citibank.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν ήταν καταστροφικό. Όπως ήταν φανερό σε κάθε προσεκτικό παρατηρητή πως τα χειρότερα έρχονται. Όταν τα πάντα τρέχουν σε υπολογιστές -από το χρηματιστήριο μέχρι τα νοσοκομεία και τις πιστωτικές κάρτες-, ξαφνικά έχεις πάρα πολλά να κερδίσεις αν ρισκάρεις ή αν η τιμή είναι σωστή.
Το έγκλημα πληρώνει
Όταν έγινε πια φανερό πως ένα κενό ασφαλείας στα Windows μπορεί να σε βάλει σε μια τράπεζα ή στα αρχεία μιας κυβέρνησης, το οργανωμένο έγκλημα ενδιαφέρθηκε αμέσως. Οι χάκερς έβρισκαν τις «τρύπες» και αμέσως έψαχναν να πουλήσουν την πληροφορία στον πλειοδότη. Για αυτό και η Microsoft το 2003 αποφάσισε να δώσει εξίσου σοβαρό κίνητρο στους αμφιταλαντευόμενους να έρθουν με το μέρος της: προσέφερε 5 εκατ. δολάρια σε όποιον γνώριζε τους χάκερς που παραβίαζαν το software της.
Ήδη από το 2005 το χάκινγκ είχε πάψει οριστικά να είναι παιχνίδι στα χέρια ερασιτεχνών και είχε γίνει όπλο στα χέρια επαγγελματιών. Malware και trojans χρησιμοποιούνται για επιθέσεις σε εταιρείες [[[[http://www.fortunegreece.com/photo-gallery/eteries-kolossi-sto-eleos-ton-chakers/]]]] με λεία στοιχεία καρτών δεκάδων εκατομμυρίων πελατών.
Αλλά και οι κυβερνήσεις έχουν μπει στο χορό. Το 2010 οι ΗΠΑ κατάφεραν σοβαρό πλήγμα στην πυρηνική προσπάθεια του Ιράν μολύνοντας τους υπολογιστές των εγκαταστάσεών του με τον ισχυρότερο ιό που είχε δημιουργηθεί ποτέ στην ιστορία καταστρέφοντας το 1/5 των φυγοκεντρητών του.
Το 2008 η Ρωσία κατάφερε να μπλοκάρει εντελώς κάθε κυβερνητικό site της Γεωργίας την ίδια στιγμή που εισέβαλε στρατιωτικά στο έδαφός της.
Και, φυσικά, υπάρχουν και οι ακτιβιστές με γνωστότερη την ομάδα των Anonymous που έχει πετύχει πλήγματα κάθε είδους. Από την αποκάλυψη αστυνομικών αυθαιρεσιών ενάντια σε πολίτες μέχρι το «κρασάρισμα» sites τραπεζών και τζιχαντιστών του ISIS.
