Η υβριδική εργασία και η απειλή του «παρουσιασμού» – Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τους CEOs;

Την άποψη πως οι CEOs σκοπεύουν να «σκοτώσουν» τα μοντέλα υδριβικής εργασίας που γνωρίσαμε από την πανδημία του κορονοϊού και μετά καταθέτει στο Fortune.com ο Τζεμπ Τσιπούρσκι, επικεφαλής της συμβουλευτικής εταιρείας για το μέλλον της εργασίας Disaster Avoidance Expert.

Ο ίδιος σε άρθρο γνώμης του αναφέρεται σε πρόσφατη έρευνα της KPMG μεταξύ 1.325 CEOs μεγάλων επιχειρήσεων στις ΗΠΑ, που ανέφεραν πως «βλέπουν» την επιστροφή στην προ της πανδημίας  ρουτίνα του γραφείου μέσα στα επόμενα τρία χρόνια.

Ο Τσιμπούρσκι υποστηρίζει πως καθώς οι διευθύνοντες σύμβουλοι κατευθύνουν τους εργαζομένους τους στα προ της πανδημίας πρότυπα, θα μπορούσαν να «ανταλλάξουν» τη μακροπρόθεσμη οργανωτική υγεία των οργανισμών τους με βραχυπρόθεσμα κέρδη.

Σύμφωνα με νέα έρευνα του think tank BCG σε 1.500 εργαζόμενους σε παγκόσμια βάση γραφείου, 9 στους 10 ερωτηθέντες θεωρούν σημαντικές τις ευέλικτες επιλογές εργασίας όταν αναζητούν εργασία. Επιπλέον, οι εργαζόμενοι που είναι δυσαρεστημένοι με το εργασιακό τους μοντέλο είναι 2,5 φορές πιο πιθανό να εξετάσουν το ενδεχόμενο να εγκαταλείψουν την επιχείρηση που δουλεύουν τον επόμενο χρόνο σε σύγκριση με εκείνους που ήταν ικανοποιημένοι.

Δεδομένου ότι πολλές έρευνες κατέληξαν σε ευρήματα παρόμοια με εκείνα της BCG, οι CEOs πρέπει να έχουν ήδη συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο που εγκυμονούν οι άκαμπτες πολιτικές εργασίας στο γραφείο για την πρόσληψη και τη διατήρηση προσωπικού. Υπάρχει όμως ένας πρόσθετος κίνδυνος που οι CEOs μπορεί να μην αντιλαμβάνονται: Οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται για την κατάργηση της ευελιξίας επιβραβεύουν αυτό που αποκαλείται «παρουσιασμός» (presenteeism), δηλαδή η πράξη της μέτρησης της αξίας ενός εργαζομένου με βάση τη φυσική του παρουσία και όχι την απόδοσή του.

Η «οφθαλμαπάτη»

Ο Τσιμπούρσκι υποστηρίζει πως καθώς ο σύγχρονος χώρος εργασίας εξελίσσεται, ωθούμενος από τις τεχνολογικές εξελίξεις, η «πλάνη» της εξίσωσης της παρουσίας με την παραγωγικότητα γίνεται ολοένα και πιο εμφανής. Σε αυτό το πλαίσιο, ο παρουσιασμός δεν είναι μόνο ξεπερασμένος αλλά και δυνητικά επιβλαβής για την καινοτομία και την ανταγωνιστική στάση ενός οργανισμού στο σημερινό ρευστό επιχειρηματικό περιβάλλον.

Ο παρουσιασμός είναι μια «οφθαλμαπάτη» που πολλές επιχειρήσεις δυσκολεύονται να ξεπεράσουν. Πρόκειται για μια επιφανειακή μέτρηση που συσκοτίζει τους πραγματικούς δείκτες της αξίας και της συμβολής ενός εργαζομένου στον οργανισμό. Όταν τα θεμέλια της αναγνώρισης και της ανταμοιβής περιστρέφονται γύρω από τις ώρες που περνούν οι εργαζόμενοι μέσα στους τοίχους του γραφείου, η εστίαση μετατοπίζεται από αυτό που πραγματικά έχει σημασία: Την ποιότητα της εργασίας, τη δημιουργικότητα που εμπνέεται, τα προβλήματα που επιλύονται και την προστιθέμενη αξία για την επιχείρηση.

Οι επιπτώσεις αυτού του υποδείγματος του παρουσιασμού είναι πολλαπλές, καθώς καλλιεργείται ένα περιβάλλον όπου η έμφαση στην πραγματική απόδοση αποδυναμώνεται. Οι εργαζόμενοι στρέφουν την ενέργειά τους στο να φαίνονται στο γραφείο, να είναι παίρνουν μέρος σε εμφανείς δραστηριότητες και να δικτυώνονται, αντί να διοχετεύουν τις προσπάθειές τους προς δουλειά με ουσία. Πρόκειται για ένα σενάριο που ευνοεί την προβολή και το φαίνεσθαι έναντι της δημιουργίας αξίας.

Η στρατηγική του να επιβραβεύεις την παρουσία στο γραφείο έναντι της απόδοσης δημιουργεί ένα επικίνδυνο προηγούμενο. Στέλνει ένα σαφές μήνυμα σε όλη την οργανωτική ιεραρχία: «Η φυσική σας παρουσία έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από την πραγματική σας απόδοση».

Αυτό το στρεβλό σύστημα κινήτρων μπορεί να αποθαρρύνει τους εργαζόμενους με υψηλές επιδόσεις που ευδοκιμούν σε ευέλικτα εργασιακά περιβάλλοντα, προκαλώντας ενδεχομένως διαρροή ταλέντων. Τα ταλαντούχα άτομα, όταν διαπιστώνουν πως είναι δέσμια ενός συστήματος που δεν εκτιμά την πραγματική τους συνεισφορά, μπορεί να αναζητήσουν καλύτερα περιβάλλοντα, στα οποία η απόδοση τους μετρά κυρίως για την αναγνώριση τους, σημειώνει ο Τσιπούρσκι.

Το παραπάνω σύστημα κινήτρων παραβλέπει εντελώς τις διαφορετικές ανάγκες και προτιμήσεις του σύγχρονου εργατικού δυναμικού. Η εποχή στην οποία ζούμε είναι προάγγελος μια δεξαμενής ταλέντων με ποικίλες εργασιακές προτιμήσεις και καταστάσεις ζωής.

Ένα άκαμπτο μοντέλο εργασίας στο γραφείο δεν μπορεί να εκτιμήσει αυτή την ποικιλομορφία και -αντίθετα- βάζει τους εργαζόμενους σε ένα ενιαίο καλούπι για όλους.

Πρόκειται για ένα καλούπι που όχι μόνο καταπνίγει την ευελιξία, αλλά μπορεί επίσης να καταπνίξει τη δημιουργικότητα, την καινοτομία και την πλούσια διασταύρωση ιδεών, παράγοντες που ευνοούνται από ένα ευέλικτο εργασιακό setup.

Επιπλέον, η πολιτική επιβράβευσης της παρουσίας στο γραφείο τροφοδοτεί μια κουλτούρα συμμόρφωσης αντί για μια κουλτούρα ενεργής εμπλοκής και καινοτομίας. Όταν οι εργαζόμενοι λαμβάνουν κίνητρα απλώς για να εμφανίζονται και όχι για να συνεισφέρουν ουσιαστικά, η ζωντάνια, η περιέργεια και ο δυναμισμός που οδηγούν τις καινοτόμες επιχειρήσεις επισκιάζονται από μια κουλτούρα «κολλήματος» στους κανόνες.

Τα οφέλη για τις σύγχρονες επιχειρήσεις

Στο τοπίο των σύγχρονων επιχειρήσεων, τα εργαλεία με τα οποία προμετράται η επιτυχία και η παραγωγικότητα φέρουν το αποτύπωμα των αξιών και των φιλοδοξιών ενός οργανισμού.

Η επιτακτική ανάγκη εστίασης στην παραγωγή, σε αντίθεση με τη φυσική παρουσία στο γραφείο, υπογραμμίζεται από διάφορες πτυχές. Όταν η έμφαση δίνεται στην παραγωγή, οι εργαζόμενοι παρακινούνται να βελτιστοποιήσουν την απόδοσή τους, να βελτιώσουν τις δεξιότητές τους και να συμβάλουν ουσιαστικά στην επίτευξη των στόχων της επιχείρησης. Προωθείται μια κουλτούρα υπευθυνότητας και αυτοδιαχείρισης, όπου τα άτομα αναγνωρίζονται για την απτή συνεισφορά τους και όχι για την ικανότητά τους να συμμορφώνονται με ένα άκαμπτο πρόγραμμα εργασίας.

Ένα σύστημα αξιολόγησης και ανταμοιβής που επικεντρώνεται στην παραγωγή είναι εγγενώς συμπεριληπτικό. Τιμά τις διαφορετικές εργασιακές προτιμήσεις, τις καταστάσεις ζωής και τους ρυθμούς παραγωγικότητας του σύγχρονου εργατικού δυναμικού.

Είτε ένας εργαζόμενος αποδίδει τα μέγιστα τις πρώτες πρωινές ώρες από την άνεση του σπιτιού του, είτε προτιμά τη συνεργατική «βοή» ενός περιβάλλοντος σε γραφείο, αυτό που τελικά μετράει είναι η ποιότητα και ο αντίκτυπος της εργασίας του. Αυτή η συμμετοχικότητα όχι μόνο καλλιεργεί μια θετική εργασιακή κουλτούρα αλλά και αξιοποιεί μια ευρύτερη δεξαμενή ταλέντων, χωρίς να εμποδίζεται από γεωγραφικούς ή χρονικούς περιορισμούς.

Όταν οι εργαζόμενοι αξιολογούνται με βάση τα αποτελέσματά τους, υπάρχει μια έμφυτη επιθυμία να ενισχύσουν την αποδοτικότητα, να προωθήσουν την καινοτομία και να αναζητήσουν καλύτερες μεθοδολογίες για να επιτύχουν και να ξεπεράσουν τους στόχους τους. Πρόκειται για μια κουλτούρα που εξυμνεί την επίλυση προβλημάτων, τη δημιουργικότητα και την αδιάκοπη επιδίωξη της αριστείας.

Απομάκρυνση από τα ξεπερασμένα εργασιακά μοντέλα

Η υποβόσκουσα τάση για επιστροφή στο μοντέλο εργασίας από το γραφείο αποκαλύπτει μια μυωπική άποψη που παραμελεί την ανάγκη εξέλιξης και προσαρμογής στο σημερινό δυναμικό εργασιακό τοπίο.

Το υβριδικό μοντέλο εργασίας, που συνδυάζει τόσο την ευελιξία όσο και την ενεργό εμπλοκή του εργαζόμενου, δεν αποτελεί απλώς ένα μέτρο αντίδρασης στην πανδημία, αλλά ένα προοδευτικό βήμα προς μια ισορροπημένη και συμπεριληπτική εργασιακή κουλτούρα.

Ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά μας προστάζει την απομάκρυνση από τα ξεπερασμένα εργασιακά μοντέλα, την υιοθέτηση πρακτικών που δίνουν αξία στην παραγωγή έναντι της παρουσίας και την καλλιέργεια μιας κουλτούρας καινοτομίας, δέσμευσης και ολιστικής ευημερίας, καταλήγει ο Τσιπούρσκι.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ:

• Workforce talks: Συζητώντας τις τάσεις HR στον κλάδο της τεχνολογίας
• Γιάννης Τσαλπαράς: Αυτή είναι η αξία του Financial Health