Η καθημερινότητα αγαπητέ μου, η καθημερινότητα
Στην πολιτική μνημονεύεται συχνά η φράση του Βρετανού Πρωθυπουργού ΜακΜίλαν που όταν ρωτήθηκε από δημοσιογράφο τι είναι αυτό που τον φοβίζει περισσότερο απάντησε «τα γεγονότα, αγαπητό μου παιδί, τα γεγονότα».
Η διατύπωση αυτή είναι επίκαιρη πάντα – η διαχείριση κρίσεων όπως αυτή των Τεμπών μπορεί να σε βλάψει πολιτικά ακόμη και μήνες μακριά από το ίδιο το γεγονός. Ωστόσο, ειδικά σε μια κυβέρνηση που έχει δείξει ότι μπορεί να παράξει αποτελέσματα σε κρίσεις (πχ, πανδημία, Έβρος, Ελληνοτουρκικά) η διαχείριση της καθημερινότητας γίνεται πια πολύ πιο δύσκολος μακροπρόθεσμα στόχος.
Κι αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο με το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών. Οκτώ ημέρες μετά την κάλπη, είναι σαφές πως αρκετές χιλιάδες ψηφοφόρων της ΝΔ αποφάσισαν να απέχουν ή να καταψηφίσουν την κυβέρνηση για λόγους που έχουν γίνει πλέον προφανείς: η ακρίβεια στα σούπερ μάρκετ και το κόστος στέγασης έχουν φτάσει στο Θεό, η κατάσταση στα νοσοκομεία, στις αστικές συγκοινωνίες, στα σχολεία, εκεί όπου περνάει τη μέρα το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια σε μέγεθος που να δικαιολογεί πανηγύρια ή εφησυχασμούς.
Ωστόσο η κατάσταση στην Κεντροαριστερά, το γεγονός δηλαδή ότι παρά τις απώλειες της ΝΔ κανένας εκ των ΣΥΡΙΖΑ ή ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζουν ψηφοφόρους, δίνει χρόνο στην κυβερνητική πλευρά να σχεδιάσει τις επόμενες κινήσεις δίνοντας πια έμφαση στην καθημερινότητα και σε μετρήσιμους στόχους που μπορούν υπό προϋποθέσεις να αφήσουν ανεπηρέαστη την πολιτική της κυριαρχία. Αυτό όμως σημαίνει ότι οι η νέοι υπουργοί που προέκυψαν από τον τελευταίο ανασχηματισμό θα είναι σε θέση να προσφέρουν λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα, όπως για παράδειγμα το θέμα του ΑΣΕΠ.
Δεν νοείται επιτυχόντες του διαγωνισμού να περιμένουν τρία και τέσσερα χρόνια ώστε να διοριστούν: οι άνθρωποι θέλουν να ορίσουν τη ζωή τους, να κάνουν τον προγραμματισμό τους και δεν περιμένουν εσαεί, εάν το ίδιο το Δημόσιο δεν αλλάξει τρόπους λειτουργίας. Το ίδιο αφορά ένα πλέγμα δραστηριοτήτων για τις οποίες το κράτος πρέπει να δείξει εν τοις πράγμασι ότι αλλάζει.
Η παρούσα κυβέρνηση μπορεί να μετρά ήδη έναν βίο πέντε χρόνων, να έχει διαχειριστεί δύσκολες κρίσεις και να έχει καταγράψει απώλειες, ωστόσο διατηρεί εδώ και οκτώ χρόνια την πολιτική κυριαρχία, κυρίως γιατί ο Κυριάκος Μητσοτάκης παρά τα λάθη προβάλει ως η ασφαλέστερη επιλογή για μια κοινωνία που πάντως αναζητά λύσεις και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Άλλωστε στο τέλος κάνεις δεν μένει ανεπηρέαστος από τη φθορά.
