Η λέξη «Grexit» δεν έχει φύγει ακόμη από το λεξιλόγιο των Ευρωπαίων

Οι δηλώσεις του Αντιπροέδρου της ΕΚΤ, Βίτορ Κοστάντσιο, ότι η αποβολή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη δεν ήταν ποτέ πιθανότητα, μεταδόθηκαν με ενθουσιασμό από μερίδα του Τύπου. Ωστόσο, τα λεγόμενα του ισχυρού άνδρα της ΕΚΤ είναι τελείως διαφορετικά. Ο Κοστάντσιο δεν είπε τίποτα διαφορετικό από αυτά που ισχύουν στη Συνθήκη. Ότι μια χώρα δεν μπορεί να αποβληθεί με πρωτοβουλία των υπολοίπων.

Όλοι όμως γνωρίζουν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας, το θέμα δεν ήταν εάν οι άλλοι αποβάλουν τη χώρα, αλλά εάν η Ελλάδα υπό το βάρος της αδυναμίας χρηματοδότησης, θα αναγκαζόταν να αποχωρήσει και να τυπώσει δικό της νόμισμα.

Αυτό το σενάριο δεν έχει εκλείψει ακόμη από τη συζήτηση, καθώς όλα θα κριθούν στις επόμενες αξιολογήσεις.

Ήδη, ο πρόεδρος της Κομισιόν, υποστηρίζει ότι σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν εφαρμόσει το Μνημόνιο, η στάση της Ευρώπης, θα είναι διαφορετική, ενώ ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών επανέφερε στο τελευταίο Eurogroup την πρόταση για αποχώρηση χωρών από τη Νομισματική Ένωση.

Όλα τα μηνύματα συγκλίνουν στο ότι εάν η Αθήνα δεν εφαρμόσει την επομένη των εκλογών, όλα εκείνα για τα οποία δεσμεύθηκε, θα ξανανοίξει τον ασκό του Αιόλου.

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, προσπάθησε με νέες δηλώσεις του να προετοιμάσει το έδαφος: ούτε λίγο ούτε πολύ είπε ότι φοβάται πως οι δανειστές θα είναι πολύ σκληροί στην αξιολόγηση που θα ξεκινήσει αμέσως μετά τις εκλογές και αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να μη συζητηθεί ποτέ το θέμα του χρέους.

Οι δηλώσεις αυτές, παρά τα όσα λέγονται επισήμως, μπορούν κάλλιστα να φωτογραφίζουν τον Μεγάλο Συνασπισμό. Τα μηνύματα είναι πλέον ξεκάθαρα: χωρίς ευρεία συναίνεση και «ιδιοκτησία» του προγράμματος, οι μεταρρυθμίσεις δεν θα προχωρήσουν και τα χρήματα δεν θα έρθουν. Κατά συνέπεια και το ΔΝΤ δεν πρόκειται να συμμετάσχει, αλλά και η ελάφρυνση του χρέους δεν θα συζητηθεί.

Η χώρα κινδυνεύει μέσα σε ένα τρίμηνο να βρεθεί και πάλι στο «σημείο μηδέν», δηλαδή στην πιστωτική ασφυξία και την αβεβαιότητα για την παραμονή της στο ευρώ. Μπροστά σε έναν τέτοιο κίνδυνο, το πολιτικό σύστημα θα πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του και να εξηγήσει στη συνέχεια για ποιό λόγο προτιμήθηκαν οι κομματικές σκοπιμότητες έναντι των συμφερόντων της χώρας.