Η ώρα του χρυσού επιστρέφει

του Κρις Μάθιους

Το λαμπερό μέταλλο, που για αιώνες αποτέλεσε τη βάση του παγκόσμιου νομισματικού συστήματος, είναι το αγαπημένο προϊόν σχεδόν όλων – ιδιαίτερα των επενδυτών με ελευθεριάζουσες πολιτικές πεποιθήσεις.

Αυτού του είδους οι άνθρωποι είναι πεπεισμένοι για την ανικανότητα των πολιτικών ηγετών και των κεντρικών τραπεζών που διοικούν ένα νομισματικό σύστημα που βασίζεται σε κυμαινόμενες συναλλαγματικές ισοτιμίες, αντί της τιμής των σκληρών μετάλλων.

Οι λάτρεις του χρυσού είχαν την τιμητική τους κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000, όταν ο συνδυασμός της αύξησης των ελλειμμάτων και μια απότομη πτώση του δολαρίου ώθησε την τιμή του πολύτιμου μετάλλου στα υψηλότερα επίπεδα από τις δεκαετίες του 1970 και του 1980. Η οικονομική κρίση αύξησε την ελκυστικότητα του χρυσού, όταν φάνηκε ότι οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο μπορεί να μην ήταν σε θέση να σώσουν το τραπεζικό τους σύστημα από τη συνολική κατάρρευση. Λίγα χρόνια αργότερα, η ευρωπαϊκή κρίση χρέους πρόσθεσε ακόμη περισσότερη βαρύτητα στην πεποίθηση ότι η τιμή του χρυσού θα μπορούσε να ακολουθήσει μόνο μια κατεύθυνση: ανοδική.

Όμως, από τα ιστορικά υψηλά το φθινόπωρο του 2011, η τιμή του χρυσού βρίσκεται ήδη σε ελεύθερη πτώση, προκαλώντας σύγχυση στους αγοραστές.

Όπως επισημαίνει ο Μπάρι Ρίτχολτζ της Ritholtz Wealth Management, κανένα από τα επιχειρήματα που προέβαλαν οι υποστηρικτές του χρυσού τους τελευταίους μήνες δεν έχει επιβεβαιωθεί στην πράξη. Αντιθέτως, η συνεχιζόμενη ενίσχυση του δολαρίου, μια τάση που ενισχύθηκε από τη λήξη της ποσοτικής χαλάρωσης και της προφανούς ενίσχυσης της οικονομίας των ΗΠΑ, συνέχισε να πιέζει τις τιμές του χρυσού προς τα κάτω.

Αλλά κάποια στιγμή η τιμή του πρέπει να πιάσει πάτο. Ο χρυσός, εξάλλου, δεν είναι κάποια υπερτιμημένη μετοχή. Πάντα θα υπάρχει ισχυρή και συνεχής ζήτηση για το μέταλλο ως κόσμημα, ειδικά σε έναν κόσμο όπου χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία έχουν ταχέως αναπτυσσόμενες εύπορες τάξεις. Εν τω μεταξύ, οι κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσμο διατηρούν μεγάλες ποσότητες του μετάλλου και η ιδέα ότι ο χρυσός είναι μια αντιστάθμιση έναντι μιας επικείμενης καταστροφής, παραμένει.

Ο αναλυτής Τζιμ Μπιάνκο της Bianco Research υποστηρίζει ότι ο χρυσός μπορεί να έχει ήδη πιάσει τις χαμηλότερες τιμές του. Το πρώτο του επιχείρημα βασίζεται στη σχολή της «τεχνικής ανάλυσης», που εξετάζει τις ιστορικές τάσεις σε γραφήματα μετοχών για να προβλέψει τις μελλοντικές μεταβολές. Ο χρυσός έχει πέσει σχεδόν 50% από το 2011, ένα κρίσιμο επίπεδο για τους οπαδούς της τεχνικής ανάλυσης, ενώ οι μετοχές και τα εμπορεύματα συχνά ανακάμπτουν.

Δεύτερον, ο Μπιάνκο επισημαίνει ότι αν κοιτάξουμε τα δεδομένα των χρηματιστηριακά διαπραγματευόμενων κεφαλαίων σε χρυσό, μεγάλο μέρος των απλών επενδυτών που επένδυσαν στη μόδα του χρυσού μετά την κρίση έχουν αποχωρήσει. Η άνοδος του χρυσού μετά την κρίση προήλθε εν μέρει από τα χρηματιστηριακά διαπραγματευόμενα κεφάλαια σε χρυσό που επέτρεπαν στο μέσο επενδυτή να επενδύσει στην άνοδο του χρυσού εύκολα και ανέξοδα. Όμως σήμερα, οι τοποθετήσεις σε χρυσό των κεφαλαίων αυτών είναι χαμηλότερες από ότι ήταν το 2010, πριν από την αλματώδη άνοδο του χρυσού.

Για τον μέσο επενδυτή, καλό θα είναι να αποστασιοποιηθεί από μεγάλες επενδύσεις σε χρυσό. Το πολύτιμο μέταλλο δεν πρόκειται να αντικαταστήσει το νομισματικό σύστημα στο άμεσο μέλλον, ούτε μοιάζουν να είναι επικείμενες κρατικές χρεοκοπίες και υπερπληθωρισμός.

Αλλά ο χρυσός θα πιάσει πάτο σε κάποιο σημείο, είτε στα 1.100 δολάρια είτε στα 500 δολάρια ανά ουγγιά. Και για τον μυαλωμένο – ή απλά τυχερό – επαγγελματία επενδυτή, ο οποίος θα προβλέψει με ακρίβεια την κατώτατη τιμή την κατάλληλη στιγμή, η επένδυση σε χρυσό θα αποδώσει.