Η παγκόσμια οικονομία είναι πιο ευάλωτη από όσο φαίνεται – Αυτοί είναι οι 5 λόγοι

Οι σημερινές οικονομικές προοπτικές είναι παράξενα αντιφατικές. Παρότι οι παγκόσμιες αγορές, υπό την ηγεσία της τεχνολογίας και της ενέργειας, γέννησαν προσδοκίες λόγω των υψηλών βραχυπρόθεσμων κερδών, η διάθεση στις εαρινές συνεδριάσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τον περασμένο μήνα ήταν αναμφισβήτητα ζοφερή. 

Δύο παγκόσμιοι θεσμοί, που συνήθως μιλούν με κοινότοπα, εξέδωσαν ισχυρές προειδοποιήσεις σχετικά με τους αυξανόμενους κινδύνους οικονομικού κατακερματισμού.

Η ιδέα ότι μια αλληλοεξαρτώμενη παγκόσμια οικονομία μπορεί να λειτουργήσει μέσα σε ένα γεωπολιτικό σύστημα που βασίζεται στην εθνική κυριαρχία σχεδόν 200 κρατών αντανακλούσε έναν κάποιον ιδεαλισμό. Ή ίσως ήταν περισσότερο σαν ύβρις. Αυτός ο περίεργος γάμος κατέρρευσε τελικά τη δεκαετία του 1930, με τη διαίρεση να διαρκεί μέχρι το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όμως ο ιδεαλισμός δεν είχε πεθάνει και το παγκόσμιο σύστημα στη συνέχεια ανοικοδομήθηκε σε βάση συμφωνημένων κανόνων, κοινών διεθνών θεσμών, της αμοιβαίας ανοχής και της ικανότητας διαχείρισης κρίσεων. Από την αρχή, τα ζητήματα ασφάλειας δεν ανακατεύθηκαν με την οικονομία.

Σήμερα, ωστόσο, τα θεμέλια αυτού του συστήματος διαβρώνονται γρήγορα και η παγκόσμια οικονομική ολοκλήρωση φαίνεται ότι έχει αντιστραφεί. Όπως εξήγησε πρόσφατα η Gita Gopinath, πρώτη αναπληρώτρια διευθύνουσα σύμβουλος του ΔΝΤ, ο οικονομικός κατακερματισμός θα μπορούσε να έχει εκτεταμένες επιπτώσεις στο εμπόριο, όπως μειωμένα κέρδη αποδοτικότητας, και να αυξήσει τον κίνδυνο μακροοικονομικής αστάθειας. Ο κατακερματισμός θα μπορούσε επίσης να μειώσει τις ροές κεφαλαίων προς τον Παγκόσμιο Νότο και να υπονομεύσει την παροχή παγκόσμιων δημόσιων αγαθών, συμπεριλαμβανομένης της δράσης για το κλίμα.

Πέντε βασικοί παράγοντες 

Πέντε βασικοί παράγοντες οδηγούν αυτή την τάση προς τον κατακερματισμό. Πρώτον, οι αυξανόμενοι γεωπολιτικοί κίνδυνοι έχουν τροφοδοτήσει τη δυσπιστία και μείωσαν τη βούληση συνεργασίας μεταξύ των συστημικά σημαντικών χωρών. Αν και οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής σπάνια το αναγνωρίζουν, μια κρίση για την Ταϊβάν θα μπορούσε κάλλιστα να συντρίψει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα.

Δεύτερον, οι χώρες επιτρέπουν ολοένα και περισσότερο τα ζητήματα ασφάλειας να διαμορφώσουν την οικονομική πολιτική, με ορισμένες να λαμβάνουν εκτεταμένα μέτρα για να εξασφαλίσουν την πρόσβαση σε εισροές, υποδομές και τεχνολογίες. Αν και αυτό είναι κατανοητό, τα κράτη πρέπει να επιδείξουν αυτοσυγκράτηση. Ενώ η παγκοσμιοποίηση συνέβη σταδιακά, μια διαδικασία αποπαγκοσμιοποίησης που καθοδηγείται από μέτρα με κίνητρο την ασφάλεια θα ήταν πιθανώς γρήγορη, θέτοντας σοβαρούς συστημικούς κινδύνους.

Ο τρίτος παράγοντας που κρύβεται πίσω από τον οικονομικό κατακερματισμό είναι ένα βαθύτερο ρήγμα μεταξύ του Παγκόσμιου Βορρά και του Παγκόσμιου Νότου. Η δημόσια και ιδιωτική υποστήριξη για τις αναπτυσσόμενες οικονομίες έχει καταρρεύσει σε μια εποχή που πολλοί παλεύουν με την κληρονομιά της πανδημίας COVID-19 και αντιμετωπίζουν την κλιματική αλλαγή. 

Η επί δεκαετίες τάση προς τη σύγκλιση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες φαίνεται ότι έχει διακοπεί και η δυσαρέσκεια αυξάνεται στον Παγκόσμιο Νότο. Οι καθαρές χρηματοοικονομικές ροές προς τις αναπτυσσόμενες χώρες έγιναν αρνητικές το 2023 και η τάση επιδεινώνεται το 2024. Αυτό εξηγεί εν μέρει την απροθυμία ή την άρνηση πολλών χωρών του Παγκόσμιου Νότου να υποστηρίξουν τη Δύση σε βασικά γεωπολιτικά ζητήματα.

Ο κατακερματισμός αντανακλά επίσης την ταχεία κλιμάκωση των κλιματικών κινδύνων και καταστροφών. Με τις πλημμύρες, τις μεγάλες πυρκαγιές και τις ξηρασίες να πολλαπλασιάζονται, πολλές χώρες κινδυνεύουν να αποσταθεροποιηθούν μέσα στα επόμενα χρόνια και δεν υπάρχει παγκόσμιο «δίχτυ ασφαλείας». Εν τω μεταξύ, όπως τόνισε ο Dani Rodrik του Χάρβαρντ, οι χώρες ανταγωνίζονται για κυριαρχία στις πράσινες τεχνολογίες, αντί να συνεργάζονται για να επιταχύνουν την πρόοδο.

Τέλος, η εκθετική ανάπτυξη της τεχνητής νοημοσύνης τροφοδοτεί τον εθνικό ανταγωνισμό και όχι την παγκόσμια συνεργασία όπως απαιτείται. Όπως σημείωσαν οι Daron Acemoglu και Simon Johnson του MIT, οι κανονισμοί, οι πολιτικές και οι θεσμοί είναι σημαντικοί για να διασφαλιστεί ότι η τεχνητή νοημοσύνη θα δημιουργεί θέσεις εργασίας, αντί να τις καταστρέφει. Οι παγκόσμιες χώρες του Νότου χρειάζονται φωνή στις προσπάθειες ρύθμισης της τεχνητής νοημοσύνης.

Σίγουρα, το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα έχει ακόμα πολλές πηγές ανθεκτικότητας. Όπως έδειξαν οι πρόσφατες προεδρίες της G20 της Ινδονησίας, της Ινδονησίας και της Βραζιλίας, το μεγαλύτερο μέρος του Παγκόσμιου Νότου παραμένει προσηλωμένο τόσο στην αλληλεξάρτηση όσο και στην παγκόσμια διακυβέρνηση. Επιπλέον, ο ιδιωτικός τομέας εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από αλληλεξάρτηση. Έχουμε ακόμη αφοσιωμένους διεθνείς οργανισμούς, παγκόσμια εκπαιδευτικά δίκτυα και μια παγκόσμια κοινωνία των πολιτών.

Αλλά δεν πρέπει να υποτιμούμε τους κινδύνους που διατρέχουν. Υπάρχει λόγος να πιστεύουμε ότι οι επόμενοι μήνες και χρόνια θα φέρουν μια σειρά από σοκ και κρίσεις. 

Ως έχει, οι ηγέτες είναι τόσο απασχολημένοι με τους πολέμους, τις διαμάχες για την εξουσία, τις κοινωνικές εντάσεις και την πολιτική πόλωση που δείχνουν σε μεγάλο βαθμό απρόθυμοι να επενδύσουν στη διάσωση της παγκόσμιας οικονομίας, πόσο μάλλον να ενισχύσουν την ικανότητά της να αντιμετωπίζει τους υπαρξιακούς κινδύνους που αντιμετωπίζουμε. Αλλά η ιστορία, η οικονομική θεωρία και οι τρέχουσες εμπειρικές τάσεις δείχνουν ότι αυτό είναι ένα λάθος.

Ακόμη και μια μερική κατάρρευση των αλληλοεξαρτώμενων παγκόσμιων οικονομικών και χρηματοπιστωτικών συστημάτων μας θα ήταν καταστροφική, κυρίως επειδή θα υπονόμευε τις επενδύσεις σε παγκόσμια δημόσια αγαθά. 

Για τους πολιτικούς που ανησυχούν για τις επιπτώσεις της μετανάστευσης στις χώρες τους, αξίζει να σημειωθεί ότι, χωρίς τεράστιες επενδύσεις για την καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, την αναστροφή της ερημοποίησης και τη μείωση της φτώχειας, εκατομμύρια θα μπορούσαν να επιχειρήσουν να διασχίσουν τη Μεσόγειο μέχρι το 2050.

Η εθνική ασφάλεια πρέπει να αποτελεί προτεραιότητα για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής. Όμως τα μέτρα για την «ασφάλιση» της οικονομίας πρέπει να συνδυαστούν με προσπάθειες βελτίωσης της επικοινωνίας με τους ανταγωνιστές και επενδύσεων σε παγκόσμια δημόσια αγαθά. Για το σκοπό αυτό, οι παγκόσμιοι ηγέτες θα πρέπει να χρησιμοποιήσουν την G20 και άλλους πολυμερείς φορείς για να ανυψώσουν ομάδες εργασίας και θεσμούς που υποστηρίζουν τη συλλογική διακυβέρνηση, με έμφαση στη διαχείριση των κινδύνων της τεχνητής νοημοσύνης, στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και στην αποτροπή της κατάρρευσης του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος από το οποίο εξαρτόμαστε.