Η πανδημία θα μπορούσε να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο πηγαίνουμε στον κινηματογράφο
του Austin Bunn
Όπως το κλείσιμο μουσείων, αιθουσών συναυλιών και θεατρικών χώρων σε όλες τις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της πανδημίας, έτσι και η απόφαση της Cineworld την προπερασμένη εβδομάδα να κλείσει και τα 536 Regal Cinemas στη χώρα – και να οδηγήσει σε υποχρεωτική αργία 40.000 υπαλλήλους – είναι ταυτόχρονα βαθιά επώδυνη και κατανοητή.
Τα νέα χειροτέρεψαν αμέσως μετά, καθώς η μεγαλύτερη αλυσίδα κινηματογραφικών αιθουσών, η AMC Theaters, ανακοίνωσε ότι θα αντιμετωπίσει το φάσμα της πτώχευσης μέχρι το τέλος του έτους.
Δεν προκαλεί έκπληξη ότι και πριν από τον COVID-19, η Regal (δεύτερη στις ΗΠΑ σε αριθμό αιθουσών μετά την AMC) είχε τεράστια ανάγκη να προσελκύσει το κοινό στις αίθουσες, μακριά από τα συστήματα οικιακού κινηματογράφου και τις άπειρες επιλογές ροής περιεχομένου στο διαδίκτυο. Η κατάσταση των κινηματογραφικών αιθουσών ήταν ήδη αποκαρδιωτική. Ως καταναλωτές, πηγαίναμε στον κινηματογράφο παρά την απελπιστική κατάσταση των ίδιων των αιθουσών.
Όμως, υπάρχει ένα άλλο μοντέλο πλέον σε εφαρμογή αυτή τη στιγμή, συνεπεία του COVID, που μπορεί να αποδειχθεί ότι είναι ένα βήμα προς τα εμπρός.
Την περασμένη εβδομάδα, έπρεπε να βρίσκομαι στο Τορόντο στο φεστιβάλ ταινιών Inside Out, για να παρακολουθήσω μια νέα ταινία μικρού μήκους. Αλλά λόγω της πανδημίας, το φεστιβάλ αναγκάστηκε να γίνει εικονικό, οπότε αντί για δύο σαββατοκύριακα γεμάτα προβολές, συζητήσεις και δείπνα με κινηματογραφιστές, το φεστιβάλ εξέδωσε εισιτήρια για τις ταινίες online.
Αυτό σημαίνει ότι τα είδη των ταινιών που συνήθως θα μπορούσατε να δείτε μόνο σε ένα φεστιβάλ κινηματογράφου – ταινίες χωρίς διανομή ή με άγνωστους ηθοποιούς, ή απλά χωρίς διαφημιστική εκστρατεία ή μεγάλο προϋπολογισμό μάρκετινγκ – ήταν διαθέσιμα μέσω διαδικτύου.
Ελπίζω ότι εξαιρετικά επιλεκτικά και απομακρυσμένα φεστιβάλ όπως το Sundance, το Telluride και οι Κάννες θα μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν τέτοιου είδους προβολές δημόσιας πρόσβασης ακόμα και μετά την υποχώρηση της πανδημίας.
Το μόνο πρόβλημα είναι ότι αυτή η έξυπνη λύση για ταινίες δεν έχει τη μαγεία του να πηγαίνεις στον κινηματογράφο και όταν χάνουμε την κοινωνική πτυχή της παρακολούθησης μαζί, κινδυνεύουμε να χάσουμε την ουσιαστική δύναμη της τέχνης. Στην Ποιητική, ο Αριστοτέλης υποστηρίζει ότι η κάθαρση είναι το βασικό αποτέλεσμα του θεατρικού δράματος – ένα αίσθημα εξαγνισμού και αφύπνισης σφυρηλατημένο από έναν βαθύ δεσμό μεταξύ του κοινού και του πρωταγωνιστή.
Όταν βλέπουμε ταινίες στο σπίτι, όταν παρακολουθούμε με προσοχή από οθόνες, αυτό το εύρος της αίσθησης είναι σχεδόν αδύνατο, όπως το να ακούτε μια συμφωνία έξω από την αίθουσα συναυλιών.
Οι κινηματογραφικές αίθουσες είναι το καλύτερο περιβάλλον για την κάθαρση, αλλά πρέπει να ανταποκριθούν στις αλλαγές στην καθημερινότητα. Οι ίδιες οι ταινίες αντικατοπτρίζουν βαθιά τον πολιτισμό μας. Το ίδιο πρέπει να συμβεί και με τις κινηματογραφικές αίθουσες.
