Η πρόκληση που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι εταιρείες τώρα που ο τρόπος που δουλεύουμε έχει αλλάξει για πάντα

Κανένας δεν περίμενε ότι η πανδημία θα κράταγε πάνω από έναν χρόνο, και πολλές από τις λύσεις για εξ αποστάσεως εργασία και διαχείριση εργαζομένων που οι εταιρικοί ηγέτες έχουν υιοθετήσει ήταν βραχυπρόθεσμες λύσεις που παρέμειναν σε ισχύ περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε.

Ένα πράγμα είναι σίγουρο: δεν υπάρχει επιστροφή. Οι εταιρείες, μεγάλες και μικρές, έχουν αναδιοργανώσει το εργατικό τους δυναμικό, έχουν βελτιστοποιήσει τις διαδικασίες τους, και έχουν επιταχύνει τις τεχνολογικές τους αναβαθμίσεις την τελευταία χρονιά. Και πολλοί οραματίζονται ένα μέλλον που θα βασίζεται σε αυτές τις αλλαγές.

Πάνω από το 60% των εργαζομένων στις ΗΠΑ θέλουν ένα υβριδικό μοντέλο με κάποιο χρόνο στο γραφείο και κάποιο χρόνο με εργασία από το σπίτι, και πολλές εταιρείες έχουν προσαρμόσει τις πολιτικές τους στον νέο αυτό τρόπο εργασίας. Όμως, μια τέτοια τεράστια αλλαγή στη δυναμική του χώρου εργασίας φέρνει προκλήσεις που οι εταιρικοί ηγέτες και οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιμετωπίσουν ώστε η κατάσταση με τα ζητήματα ισότητας να μη γίνει ακόμα χειρότερη.

Η πανδημία μπορεί στην πραγματικότητα να περιορίζει το μισθολογικό χάσμα των φύλων αλλά οι εργοδότες δεν πρέπει να αρχίσουν να πανηγυρίζουν. Σχεδόν 2 εκατομμύρια γυναίκες έχουν αποχωρήσει από το εργατικό δυναμικό στις ΗΠΑ, σε σχέση με πριν από έναν χρόνο, καθώς ο COVID-19 τροφοδότησε την κρίση στον κλάδο της φροντίδας και στις εταιρείες υπηρεσιών, όπου απασχολούνται πρωτίστως γυναίκες.

Όσοι έχασαν τη δουλειά τους ήταν κυρίως γυναίκες, οι οποίες δεν πληρώνονται καλά – και ανήκουν πρωτίστως στις κοινότητες των Μαύρων και των Ισπανόφωνων. Συνεπώς, όταν βγαίνουν στην ανεργία ή εγκαταλείπουν το εργατικό δυναμικό και οι απολαβές τους δεν λαμβάνονται πλέον υπόψη, η απουσία τους μπορεί να βελτιώνει τις μισθολογικές ανισότητες μεταξύ ανδρών και γυναικών. Παράδοξο αλλά αληθινό.

«Οι χώροι μανικιούρ-πεντικιούρ, τα κομμωτήρια, τα καταστήματα λιανικής – πρόκειται για κλάδους που προσλαμβάνουν δυσανάλογα πολλές Ισπανόφωνες και Μαύρες γυναίκες καθώς και γυναίκες που δεν διαθέτουν πτυχίο πανεπιστημίου» λέει η Claudia Goldin, η οποία διδάσκει οικονομική ιστορία και οικονομικά της εργασίας στο Χάρβαρντ.

Κάποιες από τις εταιρείες αυτές ανοίγουν εκ νέου, καθώς η χορήγηση των εμβολίων στις ΗΠΑ επιταχύνεται, «αλλά η διαδικασία θα είναι αργή» προσθέτει. Πολλά εστιατόρια και άλλες μικρές επιχειρήσεις που έκλεισαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας δεν θα ξανανοίξουν ποτέ, και άρα «δεν γνωρίζουμε το βαθμό του πλήγματος».

Ακόμα και πριν την πανδημία, οι Ισπανόφωνες γυναίκες κέρδιζαν μόλις 55 σεντ για κάθε δολάριο που κέρδιζε ένας λευκός άνδρας, σύμφωνα με το National Women’s Law Center. Οι Ιθαγενείς Αμερικάνες και οι Μαύρες έβγαζαν 60 και 63 σεντ, αντίστοιχα. (Για το σύνολο των γυναικών αντιστοιχούν 82 σεντ ανά δολάριο μισθού άνδρα, με τις λευκές γυναίκες να κερδίζουν 79 σεντ και τις ασιάτισσες 85 σεντ, σύμφωνα με την ίδια πηγή).

Αυτές οι ανισότητες λειτουργούν σωρευτικά: στην πορεία μιας καριέρας 40 ετών, το μισθολογικό χάσμα κοστίζει στις Ισπανόφωνες γυναίκες 1,1 εκατομμύριο δολάρια, ενώ οι Μαύρες και οι Ιθαγενείς γυναίκες χάνουν σχεδόν 1 εκατομμύριο δολάρια. «Οι γυναίκες εισήλθαν στην πανδημία με ένα χάσμα απολαβών κι ένα χάσμα πλούτου – δεν είχαν εξασφαλισμένη υποστήριξη ούτε κι ήταν προετοιμασμένες για μια τέτοια συγκυρία» τονίζει η Fatima Goss Graves, πρόεδρος και CEO της NWLC.