Η σημασία και η ακτινογραφία των ιταλικών εκλογών

Σε μια Ιταλία που μαστίζεται από τη διεύρυνση της κοινωνικής αδιαφορίας και την αποστροφή των πολιτών από τα κοινά με κίνδυνο, η αποχή να εκτοξευθεί σε επίπεδα ρεκόρ, η μάχη του προγραμματικού λόγου και των επιχειρημάτων, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Το ιταλικό πολιτικό σύστημα κι ο ιταλικός λαός, διανύουν συνθήκες πραγματικής δοκιμασίας.

Η Ιταλία, σήμερα

Ο κεντροαριστερός κυβερνητικός συνασπισμός των πέντε τελευταίων ετών, δεν κατάφερε να κυοφορήσει πολιτικές αναζωογόνησης του ιταλικού λαού με αποτέλεσμα τα σύννεφα της δυσαρέσκειας και της απογοήτευσης να πυκνώνουν.

Το συμπέρασμα αυτό, εδράζεται τόσο στην καταγεγραμμένη σε έρευνες κοινής γνώμης, οικονομική αβεβαιότητα για το μέλλον, όσο και στα στοιχεία εκείνα που ερμηνεύουν μια σοβαρή αδυναμία εξυπηρέτησης του ιδιωτικού δανεισμού. Η ανεργία βρίσκεται στο 11%, ενώ η φορολόγηση των φυσικών προσώπων κρίνεται επαχθής (47% έναντι 38% του ευρωπαϊκού μέσου όρου).

Παρά το ότι, μακροοικονομικά η ιταλική οικονομία δείχνει ότι μπορεί να ανακάμψει, εντούτοις οι επιδόσεις της σε σχέση με τα υπόλοιπα ισχυρά κράτη-μέλη παρουσιάζονται αδύναμες. Το κυβερνητικό επιτελείο προβάλει -ως δεδομένο- τη μεγαλύτερη ύφεση από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ισχυριζόμενο παράλληλα, τη δημιουργία 1 εκατ. νέων θέσεων εργασίας ως απόρροια του μεταρρυθμιστικού προγράμματος που ακολουθεί. Καθώς, πλησιάζουν οι εκλογές κι η πολιτική νηφαλιότητα γίνεται όλο και πιο αναγκαία, το ιταλικό πολιτικό προσωπικό αυτοαπαξιώνεται, υποσχόμενο μείωση φορολογικών βαρών ή βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης με παροχές.

Όταν, κάθε κράτος-μέλος της Ευρωζώνης υποχρεούται στην τήρηση των δημοσιονομικών προδιαγραφών του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και υπόκειται στον έλεγχο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όταν επιπλέον, οι ίδιοι πολιτικοί πρωταγωνιστές πρέπει να προτείνουν τρόπους απομείωσης του ιταλικού δημοσίου χρέους-μαμούθ (133% του ΑΕΠ ή 2,3 τρις ευρώ). Μπορεί οι ειδικοί, να μην αμφισβητούν τη σχετική βιωσιμότητα και τη σταθερότητα του χρέους σε συνθήκες κρίσης, ωστόσο για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποτελεί «πηγή κοινής ανησυχίας για τη ζώνη του Ευρώ» σύμφωνα την αξιολόγηση του Νοεμβρίου.

Ο πολιτικός λόγος των κατ’ ευφημισμό «αντισυστημικών» κομμάτων πανευρωπαϊκά, από το Εθνικό Μέτωπο (FN) στη Γαλλία έως και την Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD) μπορεί να εγγράφει στο κέντρο της επιχειρηματολογίας ένα αντι-μεταναστευτικό ντελίριο, ωστόσο αυτό, δεν μονοπωλεί την αντιπολιτευτική τους ατζέντα.

Λαϊκιστικά κόμματα, όπως το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του Μπέπε Γκρίλο με νέο ηγέτη τον Λουίτζι Ντι Μάϊο, αλλά και η Λέγκα του Βορρά εντάσσουν στην εκλογική τους πρώτη γραμμή, τη στασιμότητα της οικονομίας, υποσχόμενοι την παροχή χρηματικού βοηθήματος στους οικονομικά αναξιοπαθούντες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι το 2013, το κόμμα του Γκρίλο συγκέντρωσε τα υψηλότερα του ποσοστά στις περιφέρειες, όπου καταγράφεται το υψηλότερο ποσοστό κόκκινων δανείων.

Ας σημειωθεί ότι, παρά το υψηλό του δημοσίου χρέους, το αντίστοιχο χρέος των ιταλικών νοικοκυριώνσυγκριτικά με εκείνο των άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι χαμηλό. Κι αυτό, ενδεχομένως κάνει την ιταλική οικονομία πιο ευέλικτη στις μεταβολές της αγοράς.

Η σημασία των ιταλικών εκλογών

Οι δυνάμεις που θα καταγράψει το ευρωσκεπτικιστικό μπλοκ τίθενται ως πολιτικό αντιστάθμισμα στο σχεδιασμό διεύρυνσης της ΕΕ, μετά και την αποκόλληση της Μ. Βρετανίας. Το εύρος αυτών, θα προκαλέσει ακόμα μεγαλύτερες πιέσεις στη διαχείριση του δημοσίου χρέους, αλλά και της μεταναστευτικής ροής προς την καρδιά της Ευρώπης.

Για το δεύτερο, θα εξαρτηθούν πολλά από τα όσα, θέτει η Καγκελάριος Μέρκελ ως στόχο, στο πλαίσιο της μεγαλύτερης οικονομικής αλληλεγγύης μεταξύ πλούσιων και φτωχών κρατών/μελών της ΕΕ, αλλά και της προόδου στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική απέναντι στους πρόσφυγες.

Διαβάστε τη συνέχεια στο news247.gr