Ιδιωτικότητα ή ασφάλεια;
Ένταση μετά την απόρριψη της πρότασης περιορισμού των εξουσιών της NSA.
του Νταν Μίτσελ
Η συμμαχία ανάμεσα στους υπέρμαχους των πολιτικών ελευθεριών στις ΗΠΑ, τόσο στην Αριστερά όσο και στη Δεξιά, εμφανίζεται ισχυρότερη απ’ ότι νόμιζαν πολλοί. Αλλά φαίνεται ότι είναι μία ευκαιριακή συμμαχία.
Η ψηφοφορία στη Βουλή των Αντιπροσώπων σχετικά με την πρόταση νόμου για τον περιορισμό του προγράμματος τηλεφωνικών παρακολουθήσεων της Εθνικής Υπηρεσίας Ασφαλείας (NSA) την προηγούμενη Τετάρτη κατέδειξε ενδιαφέρουσες τάσεις ως προς το πώς προσεγγίζουμε το ζήτημα της αντίθεσης ανάμεσα στην ιδιωτικότητα και την ασφάλεια. Αποκάλυψε επίσης την περαιτέρω εξέλιξη της συμμαχίας ανάμεσα στους ελευθεριακούς και τους φιλελεύθερους σε σχέση με ζητήματα που αφορούν την ιδιωτικότητα και την ελευθερία των επικοινωνιών.
Αν και η ψηφοφορία απέρριψε την πρόταση περιορισμού των εξουσιών της NSA, είναι γεγονός ότι τόσο οι «συστημικοί» Δημοκρατικοί όσο και η ηγεσία των Ρεπουμπλικάνων, καθώς και πολλοί νεο-συντηρητικοί, αναγκάστηκαν να τηρήσουν αμυντική στάση.
Όσοι αντιτίθενται σε προγράμματα όπως αυτά που αποκάλυψε ο Έντουαρντ Σνόουντεν φαίνεται ότι πλέον κινούνται με κεκτημένη ταχύτητα και κερδίζουν πόντους στη σχετική συζήτηση. Μερικά χρόνια πριν, την περίοδο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, κάτι τέτοιο θα ήταν αδιανόητο.
Διαβάστε: PRISM: NSA is watching you
Το νομοσχέδιο συγγράφηκε από τον Τζάστιν Αμάς, ελευθεριακό Ρεπουμπλικάνο από το Μίσιγκαν, και τον Τζον Κόνιερς, Δημοκρατικό από την ίδια πολιτεία. Η απόρριψή του ήρθε ως ανακούφιση για την κυβέρνηση Ομπάμα, η οποία είχε ήδη αποκαλύψει την αγωνία της γύρω από την έκβαση της ψήφου όταν εξέδωσε ανακοίνωση την Τετάρτη το πρωί όπου προειδοποιούσε ότι «η πρόταση νόμου θα διέλυε απερίσκεπτα ένα από τα αντιτρομοκρατικά εργαλεία της Κατασκοπευτικής μας Κοινότητας». (Τα κεφαλαία «Κ» στο «Κατασκοπευτική» και στο «Κοινότητα» είναι μάλλον αχρείαστα και ελαφρώς ανησυχητικά).
Ο Τζέι Κάρνεϊ, εκπρόσωπος τύπου της κυβέρνησης Ομπάμα, δήλωσε ότι «αυτή η βεβιασμένη προσέγγιση δεν είναι αποτέλεσμα μιας ανοιχτής, διαλογικής διαδικασίας». Η ειρωνεία μιας τέτοιας δήλωσης δεν πέρασε βεβαίως απαρατήρητη από τους πολέμιους των προγραμμάτων κατασκοπείας της NSA. Το πρόγραμμα παρακολούθησης προφανώς και δεν υπήρξε αποτέλεσμα κάποιας ανοιχτής διαδικασίας διαλόγου, αλλά αντίθετα έγινε εν κρυπτώ και αποκαλύφθηκε από έναν άνθρωπο που τώρα κρύβεται κάπου στη Ρωσία.
Ο Κάρνεϊ επανέλαβε επίσης την αναφορά του Ομπάμα στο ότι «η κυβέρνηση καλωσορίζει ένα δημόσιο διάλογο ως προς το πώς θα γίνει εφικτή η προάσπιση της εθνικής ασφάλειας με ταυτόχρονη προστασία της ιδιωτικότητας των πολιτών». Βεβαίως, αυτή η θερμή υποδοχή μιας δημόσιας συζήτησης έλαβε χώρα μόνο ύστερα από την αποκάλυψη των προγραμμάτων παρακολούθησης. Πριν απ’ αυτό, δεν ήταν δυνατή καμία συζήτηση, κι αυτό ήταν ακριβώς ό,τι είχε κατά νου ο Ομπάμα.
Μία τέτοια διπρόσωπη στάση τηρείται μόνο από ανθρώπους που νοιώθουν ότι βρίσκονται σε κίνδυνο, και η κυβέρνηση Ομπάμα είναι δεδομένο ότι νοιώθει έτσι.
Διαβάστε: Υπ. Δικαιοσύνης ΗΠΑ: Εάν εκδίδοταν ο Σνόουντεν δεν θα τιμωρούνταν σε θάνατο
Τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων που πρόσκεινται στο Δημοκρατικό Κόμμα ψήφισαν 111-83 υπέρ της πρότασης νόμου, η οποία τελικά απορρίφθηκε μόλις για 12 ψήφους (217 κατά, 205 υπέρ). Αλλά και οι ίδιοι οι Ρεπουμπλικάνοι διχάστηκαν ως προς το συγκεκριμένο ζήτημα, καθώς 94 ψήφισαν υπέρ του νομοσχεδίου και 134 κατά. Σημειώστε ότι τόσο οι ηγεσίες των δύο κομμάτων όσο και η κυβέρνηση είχαν καταφερθεί με σαφήνεια εναντίον του νομοσχεδίου, και άρα τα πολυάριθμα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων που ψήφισαν υπέρ λειτούργησαν εν πολλοίς ως αποστάτες.
Πάντως, είναι γεγονός ότι η συμμαχία αριστερών και δεξιών υπέρμαχων των πολιτικών ελευθεριών είναι ισχυρή μόνο σε ζητήματα που σχετίζονται με την ιδιωτικότητα και τα δικαιώματα των πολιτών στο διαδίκτυο. Αν όμως ρωτήσετε τους ελευθεριακούς Ρεπουμπλικάνους και τους φιλελεύθερους Δημοκρατικούς τι πιστεύουν σχετικά με την κλιματική αλλαγή, το σύστημα υγείας ή οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, θα λάβετε εντελώς διαφορετικές απαντήσεις. Και οι διαφορές είναι τόσο μεγάλες ώστε να καθιστούν αδύνατο το σχηματισμό της οποιασδήποτε μόνιμης συμμαχίας που θα αμφισβητήσει τις ηγεσίες και των δύο κομμάτων. Οι ελευθεριακοί απεχθάνονται την οποιαδήποτε κυβέρνηση γενικά. Οι φιλελεύθεροι όχι.
Εξάλλου, η υπάρχουσα συμμαχία είναι τρωτή ακόμα και στο συγκεκριμένο ζήτημα. Για να ηττηθεί, και για να αρχίσουν πάλι οι άνθρωποι να υποστηρίζουν την ασφάλεια έναντι της ιδιωτικότητας, θα αρκούσε απλώς μία μεγάλης κλίμακας τρομοκρατική επίθεση…
