Είμαστε όλοι Charlie…
Προκλήσεις και διλήμματα από το νέο κύμα τρομοκρατίας, αλλά και εθνικισμού που ενσκύπτει στην Ευρώπη.
Τα όσα δραματικά συμβαίνουν το τελευταίο 24ωρο στην Γαλλία δεν είναι απλά μία 11η Σεπτεμβρίου a la francaise, οι εμπνευστές της οποίας βάλλουν ευθέως κατά των πιο θεμελιωδών αξιών της δυτικής Δημοκρατίας. Συνιστούν μία μεγάλη πρόκληση για όλο το πολιτικό φάσμα της δημοσιονομικά ασθμαίνουσας Ευρώπης και ο χειρισμός της θα κρίνει εν πολλοίς την ήδη αβέβαιη πορεία της στο μέλλον…
Πολύ πριν από το αιματοκύλησμα στα γραφεία της εμβληματικής Charlie Hebdo και την «παγίωση» του τρόμου και της οργής σε όλη τη Γαλλία -μέσα από τις πρωινές νέες επιθέσεις, μία ένοπλη στην επιχειρηματική «καρδιά» του Παρισιού με νεκρή μία αστυνομικό και ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων κατά μουσουλμανικών στόχων ανά τη χώρα- τα σημάδια πλήθαιναν στη Γηραιά Ήπειρο ότι ο ισλαμικός εξτρεμισμός επιτρέφει δριμύτερος, αυτήν τη φορά παράλληλα με τον αντιμεταναστευτικό παροξυσμό, επί του ευρωπαϊκού εδάφους.
Είχε προηγηθεί η άγρια δολοφονία ενός στρατιώτη στο Λονδίνο με μαχαίρι. Η εισβολή ενόπλου στη συναγωγή της Τουλούζης. Η δολοφονία δύο τουριστών στο Εβραϊκό Μουσείο στις Βρυξέλλες. Οι τελευταίες επιθέσεις «μοναχικών λύκων» κατά αθώων σε διάφορες πόλεις της Γαλλίας.
Οι δράστες των τρομοκρατικών χτυπημάτων δεν είναι πια ξένοι τζιχαντιστές, αλλά γηγενείς εξτρεμιστές -στην περίπτωση δε της επίθεσης στο Charlie Hebdo εκπαιδευμένοι άρτια στα όπλα, ο ένας μάλστα γνωστός στη γαλλική αντιτρομοκρατική από το 2008 (!), οπότε είχε καταδικαστεί σε 3ετη φυλάκιση με 18 μήνες αναστολή για συμμετοχή σε δίκτυο στρατολόγησης μαχητών, προς ενίσχυση των σουνιτών φονταμενταλιστών στα μέτωπα του ιρακινού εμφυλίου.
Κάτω από τη «μύτη» της Δύσης εν τω μεταξύ -και με τη σιωπηρή «συνενοχή» της- η ισλαμική τρομοκρατία γιγαντώνεται εκ νέου, καθώς τη «σκυτάλη» στο κήρυγμα μίσους της αλ Κάιντα έχει πάρει ο φονταμενταλισμός του πανίσχυρου Ισλαμικού Κράτους, το «χαλιφάτο» του οποίου πολεμούν τώρα στο Ιράκ και στη Συρία και ευρωπαϊκές δυνάμεις.
Βίντεο από τη χθεσινή συγκέντρωση χιλιάδων Γάλλων στο κέντρο του Παρισιού
Και στο μεσοδιάστημα το «έδαφος» για τη «σπορά» του μίσους και του φόβου γινόταν ολοένα και πιο πρόσφορο στην ίδια την ΕΕ, η δημοκρατική «ταυτότητα» της οποίας αλλοιώνεται από την άνοδο της ακροδεξιάς και τη διευρυμένη απήχηση που έχουν σήμερα φασίζουσες εθνικιστικές ιδεοληψίες.
Ειδικά στη Γαλλία -χώρα της μεγαλύτερης μουσουλμανικής κοινότητας σήμερα στην Ευρώπη και δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της, που βρίσκεται τώρα στο «στόχαστρο» της Κομισιόν για τις δημοσιονομικές της παρεκκλίσεις- το νέο αιματοκύλυσμα γίνεται «βούτυρο στο ψωμί» της γαλλικής ακροδεξιάς και της ηγέτιδάς της, Μαρίν Λεπέν.
Εκλογικά και δημοσκοπικά ήδη «προελαύνει». Και τώρα αναμένεται να «κεφαλαιοποιήσει» πολιτικά την τραγωδία στον «δρόμο» προς τις κρίσιμες προεδρικές εκλογές του 2017. Όμως, αν και ιδιάζουσα -λόγω της ανησυχητικής δυναμικής της- η περίπτωση της Λεπέν δεν είναι η μόνη.
Στη Γερμανία -όπου κατοικεί η δεύτερη μεγαλύτερη μουσουλμανική κοινότητα στην Ευρώπη- το ξενοφοβικό κίνημα «PEGIDAS» ολοένα και «θεριεύει». Χθες μάλιστα έσπευσε να χρησιμοποιήσει το μακελειό στο Charlie Hebdo ως «μοχλό» νομιμοποίησης της ρατσιστικής ρητορικής του.
Από κοντά «σιγόνταρε» και το ευρωσκεπτικιστικό -εσχάτως σφόδρα αντιμεταναστευτικό- κόμμα «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (Afd), που στο πολιτικό σκηνικό του Βερολίνου προβάλλει πια ως ο Νο1 αντίπαλος εκ των δεξιών στους κυβερνώντες Χριστιανοδημοκράτες της «πρέσβειρας» της σκληρής λιτότητας, Άνγκελα Μέρκελ.
Το χθεσινό τρομοκρατικό χτύπημα «επισκίασε» εν τω μεταξύ τη χθεσινή επίσκεψη της Γερμανίδας Καγκελαρίου στο Λονδίνο, σε μία ακόμη προσπάθεια να πείσει τον Βρετανό πρωθυπουργό Κάμερον να κάνει πίσω στην αντιμεταναστευτική πολιτική του και στα σχέδια για επίσπευση του περιβόητου βρετανικού δημοψηφίσματος για έξοδο ή μη από την Ενωμένη Ευρώπη.
Οι παρεκκλίσεις -που από δημοσιονομικές εξελίσσονται και σε πολιτικές- επεκτείνονται και και σε άλλες πολυπολιτισμικές και παραδοσιακά προοδευτικές χώρες, όπως η Σουηδία και η Ολλανδία, που στο παρελθόν άνοιξαν διάπλατα τις «πύλες» τους στους μετανάστες χρησιμοποιώντας τους ως φθηνά εργατικά χέρια, αλλά τώρα στους χαλεπούς καιρούς της λιτότητας και της ανεργίας στοχοποιούνται πολύ βολικά ως «αποδιοπομπαίοι τράγοι».
Κοινός παρανομαστής όλων αυτών είναι πρωτίστως η πολιτική αποτυχία ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και Βρυξελλών στη χάραξη μίας μακροπρόθεσμης στρατηγικής ενσωμάτωσης -οικονομικής και κοινωνικής- των μεταναστών πρώτης, δεύτερης ακόμη και τρίτης γενιάς, που από «στρατιές» αναλώσιμων «γασταρμπάιτερ» έχουν αρχίσει πια να φαντάζουν στα «θολά» μάτια απολιτίκ πρώην μικροαστών ως βασικοί ανταγωνιστές στην «ψαλιδισμένη» αγορά εργασίας.
Αυτό το μίγμα ισλαμικής τρομοκρατίας, εθνικού φανατισμού και οικονομικής ανέχειας φαντάζει πια εκρηκτικό, κάνοντας ακόμη πιο μεγάλες και περίπλοκες τις προκλήσεις για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Πόσω μάλλον ενώ πληθαίνουν οι ψηφοθηρικές -εν προκειμένω και συστημικές- «σειρήνες» για περιχαράκωση των εθνικών συνόρων, σκληρή μεταναστευτική πολιτική και τιμωρητική νομοθεσία, ακόμη κι εάν αυτή συνεπάγεται την περιστολή ελευθεριών…
