Είναι «κουλ» να κλαις

Ο Ντόναλντ Τραμπ έχει ένα μεγάλο μάθημα να πάρει από τον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα: πρέπει να μάθει ότι είναι “κουλ” να κλαις.

“Αν μπορέσει να χύσει έστω και ένα δάκρυ στη διάρκεια της ορκωμοσίας” την Παρασκευή “ο κόσμος θα αλλάξει σχετικά γρήγορα αισθήματα προς το πρόσωπό του”, δήλωσε στο AFP η Βρετανή ψυχολόγος, ειδική στον συμπεριφορισμό Τζούντι Τζέιμς.

“Προφανώς θα καμαρώνει ως αρχηγός των αρσενικών, αλλά αν την κατάλληλη στιγμή μπορέσει να βγάλει ένα δάκρυ αυτό θα είχε ένα εντυπωσιακό αντίκτυπο στους ανθρώπους”, συμπληρώνει η συγγραφέας του βιβλίου “Η Βίβλος της Γλώσσας του Σώματος”.

“Θεωρώ ότι κάπου εκεί μέσα είναι κρυμμένος ένας αρκετά συναισθηματικός τύπος”, προσθέτει η ίδια.

Όπως υποστηρίζει η Τζέιμς, η εκδήλωση συναισθήματος σίγουρα βοήθησε τον Ομπάμα.

Ο Μπαράκ Ομπάμα έχει κλάψει τουλάχιστον δέκα φορές μπροστά στις κάμερες από τότε που ανέλαβε την προεδρία, με πιο χαρακτηριστική τη φορά που τον περασμένο χρόνο έτρεχαν δάκρυα στα μάγουλά του όταν μίλαγε για τον απολογισμό των θυμάτων από τις ένοπλες επιθέσεις στις ΗΠΑ.

Στις αρχές του μήνα ο Ομπάμα έκλαψε και πάλι όταν έπλεκε το εγκώμιο της συζύγου του Μισέλ και των δύο έφηβων κοριτσιών του κατά την αποχαιρετιστήρια ομιλία του στο Σικάγο.

Τα δάκρυα είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που έχουν στο οπλοστάσιό τους οι πολιτικοί, επιμένει η Τζέιμς.

Και στην περίπτωση του Τραμπ, “το κλάμα θα ήταν ιδανικό” για να κατευνάσει τις ανησυχίες ενός κόσμου που αγωνιά για το τι επιφυλάσσει η προεδρία του”, είπε.

“Θεωρώ ότι τόσο πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται τώρα από τον Τραμπ ώστε το να παρουσιαστεί ως ένας αρκετά ζεστός, καλοπροαίρετος χαρακτήρας με αξίες που όλον αυτόν τον καιρό έκρυβε” θα ήταν μεγάλη επιτυχία.

Κατά τη γνώμη της, τα δάκρυα του Ομπάμα τον βοήθησαν να φανεί ειλικρινής, τον συνέδεσαν με τους πολίτες και υποβάθμισαν τη φήμη που είχε του διανοούμενου.

Τα δάκρυα δείχνουν ενσυναίσθηση

“Τα δάκρυα τον αποκαθηλώνουν από το βάθρο. Είναι κάτι περισσότερο από έναν άνδρα που κάνει τις ίδιες δουλειές με τις γυναίκες. Μπορείς να τον φανταστείς να πηγαίνει για ψώνια, ενώ μέχρι σήμερα η αμερικανική προεδρία ήταν αποκλειστικότητα των alpha male (Σ.τ.Σ: ο ηγέτης, το κυρίαρχο από τα αρσενικά). Και είναι πάλι έτσι (με τον Τραμπ)”.

Η άνεση που νιώθει ο Ομπάμα απέναντι στα έντονα συναισθήματα φανερώθηκε και όταν έκανε έκπληξη στον δακρυσμένο αντιπρόεδρό του Τζο Μπάιντεν τιμώντας τον με το Προεδρικό Μετάλλιο της Ελευθερίας, την υψηλότερη τιμή που μπορεί να λάβει αμερικανός πολίτης, την περασμένη εβδομάδα λίγο πριν εγκαταλείψουν την εξουσία.

Η Λορίν Μπάιλσμα, βοηθός καθηγήτρια Ψυχιατρικής στο πανεπιστήμιο του Πίτσμπεργκ, υποστηρίζει ότι είναι σαφές πως ο “Ομπάμα είναι ένας άνδρας που νιώθει άνετα να εκφράζει δημοσίως τα συναισθήματά του”. “Σε ό,τι αφορά τον χαρακτήρα γνωρίζουμε ότι το κλάμα συνδέεται με τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας κάποιου, όπως είναι τα υψηλότερα επίπεδα ενσυναίσθησης”, εξηγεί.

Παρά την σκληρή εικόνα του, ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν επίσης έχει δακρύσει πολλές φορές δημοσίως, με πιο αξιομνημόνευτη εκείνη τη φορά που κέρδισε και πάλι την προεδρία το 2012 παρά τις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εις βάρος του που υποστήριξε ότι ήταν ενορχηστρωμένες από τη Δύση.

Οι πολιτικοί που κλαίνε με τον πόνο του άλλου καθίστανται ιδιαιτέρως ελκυστικοί, λέει η Τζέιμς. Ωστόσο ο ψυχολόγος Ζαν-Πιερ Φριντμάν επιμένει ότι κλαίνε πιο πολύ επειδή φοβούνται μη χάσουν την εξουσία. “Οι περισσότεροι από αυτούς δεν είναι συναισθηματικοί τύποι. Κλαίνε την ημέρα που χάνουν την εξουσία”, υποστηρίζει ο γάλλος ψυχαναλυτής και συγγραφέας δύο βιβλίων για την ψυχική κατάσταση των πολιτικών αναφερόμενος στους γάλλους πολιτικούς. Εκλαμβάνουν την απώλεια της εξουσίας ως “ένα πένθος ή ως την ανικανότητα να εφαρμόσουν το σχέδιό τους”.

Οι αμερικανοί πρόεδροι Μπιλ Κλίντον και Τζορτζ Μπους ο νεότερος έχουν επίσης κλάψει πολλές φορές δημοσίως. “Οι Αμερικανοί είναι πάντα μπροστά…”, σχολιάζει σχετικά.

Ο κίνδυνος της προσποίησης

Ό,τι κι αν ισχύει, ο Φρίντμαν λέει ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον Τραμπ να μιξοκλαίει δημοσίως. “Είναι κάποιος από μία άλλη γενιά. Πριν από πενήντα χρόνια η επικρατούσα άποψη ήθελε ‘τους άνδρες να μην κλαίνε’. Είναι ένας σκληρός γέρος κάουμπόι”. Πράγματι, ο εκλεγμένος πρόεδρος έχει χλευάσει εκείνους που έκλαψαν όταν νίκησε στις εκλογές, ενώ είχε σχολιαστεί όταν ενοχλήθηκε από το κλάμα ενός μωρού σε μία από τις προεκλογικές του συγκεντρώσεις.

Η Τζέιμς πάντως είναι πεπεισμένη ότι είναι ικανός να χύσει ένα δάκρυ ενώπιον κοινού.

“Νομίζω ότι ο Τραμπ μπορεί να κλάψει, αλλά αυτό θα οφειλόταν μάλλον σε αυτολύπηση ή ακόμη οργή”, που δεν ερμηνεύεται τόσο θετικά. Όμως–προειδοποιεί η ίδια–τα δάκρυα μπορεί να βλάψουν έναν πολιτικό, κυρίως αν θεωρηθούν κροκοδείλια.

Επισημαίνει μάλιστα το παράδειγμα του πρώην πρωθυπουργού Τόνι Μπλερ του οποίου οι συναισθηματικές εκδηλώσεις αρχικά είχαν εκληφθεί ως μία νέα πνοή και στη συνέχεια έγιναν αντικείμενο αρνητικής κριτικής.

“Ασυνείδητα οι άνθρωποι μπορούν πολύ εύκολα να διακρίνουν τα αληθινά δάκρυα από τα ψεύτικα”.

“Οταν ο Τόνι Μπλερ έκλαψε μετά τον θάνατο της πριγκίπισσας Νταϊάνα…προκάλεσε ένα τεράστιο κύμα ενσυναίσθησης κυρίως καθώς η βρετανική βασιλική οικογένεια δεν έχυσε ούτε δάκρυ. Αυτό έδεσε τον λαό με τον Μπλερ. Αλλά στη διάρκεια του χρόνου χρησιμοποίησε την ίδια τεχνική πολλές φορές, κυρίως όταν βρισκόταν στο επίκεντρο. Τον είδαμε να το κάνει τόσες φορές, ειδικά κατά τον πόλεμο στο Ιράκ. Φαινόταν σαν δάκρυα κατά παραγγελία”.