Κάμερον: Η άνοδος και η πτώση ενός «παλιού τύπου» πολιτικού

Ο Συντηρητικός Ντέιβιντ Κάμερον θα μείνει στην Ιστορία ως ο βρετανός πρωθυπουργός που κατάφερε να προκαλέσει την έξοδο της χώρας του από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ επιθυμούσε την παραμονή της σ’ αυτή.

Ο Κάμερον έπαιξε τον μαθητευόμενο μάγο ανακοινώνοντας το 2013, ενόψει των βουλευτικών εκλογών του 2015, αυτό το δημοψήφισμα υψηλού κινδύνου για ένα ζήτημα που ανέκαθεν δίχαζε το κόμμα του. Έχασε το στοίχημά του, την αξιοπιστία του και τη θέση του ως πρωθυπουργού.

Εξάγοντας τα επιβεβλημένα συμπεράσματα, ανακοίνωσε πράγματι την παραίτησή του μετά τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος, η οποία θα ισχύσει μόλις το κόμμα του ορίσει έναν διάδοχό του κατά το συνέδριο που θα πραγματοποιήσει τον Οκτώβριο.

Η στάση του μοιάζει περισσότερο με παράδοξο, αν σκεφτεί κανείς, ότι πρόκειται για έναν πρωθυπουργό που επί μήνες υποστήριζε την παραμονή της χώρας του στην ΕΕ, προλέγοντας τα χειρότερα σε περίπτωση εξόδου, ο Ντέιβιντ Κάμερον είναι κατά βάση ένας ευρωσκεπτικιστής.

«Αλλά ένας πραγματιστής ευρωσκεπτικιστής», διορθώνει ο Πίτερ Σνόουντον, ο οποίος έχει συνυπογράψει ένα βιβλίο για τα πρώτα χρόνια του επικεφαλής του Συντηρητικού Κόμματος, με τίτλο «Ο Κάμερον στον αριθμό 10». «Δεν είναι ούτε Έντουαρντ Χιθ (φιλοευρωπαίος) ούτε Μάργκαρετ Θάτσερ (ευρωφοβική). Είναι πολύ πιο πραγματιστής, εξ ου και η δυσκολία του να πείσει τους ευρωσκεπτικιστές», εκτιμά ο βιογράφος αυτός.

Ένας πολύ παλιός «τύπος» Βρετανού

Γόνος μιας εύπορης οικογένειας, ο 49χρονος , σήμερα, Κάμερον, πατέρας τριών παιδιών, ουδέποτε προκάλεσε πάθη στο κόμμα του ούτε στους ψηφοφόρους.

«Είναι μορφωμένος αλλά όχι διανοούμενος, αποφασιστικός αλλά όχι κυριαρχικός, τζέντλεμαν αλλά όχι σνομπ […] είναι θρησκευόμενος, αλλά όχι υπερβολικά. Οι άνθρωποι του είδους του έχουν πολλά όρια -έλλειψη πρωτοτυπίας, απουσία πάθους, τάση να ικανοποιούν τον εαυτό τους-, αλλά είχαν κυριαρχήσει κάποτε στον κόσμο», γράφει γι’ αυτόν ο δημοσιογράφος και βιογράφος Τσαρλς Μουρ, για τον οποίο αντιπροσωπεύει «ένα τέλειο σύγχρονο πρωτότυπο ενός πολύ παλιού τύπου Βρετανού», όσο και αν αυτό ακούγεται αντιφατικό.

Εκπαίδευση στο σικ κολέγιο του Ιτον, στο οποίο σπούδασε και ο αντίπαλός του Μπόρις Τζόνσον (που εμφανιζόταν τότε πιο ευφυής και ελπιδοφόρος, σύμφωνα με τον βιογράφο του, τον Μάικλ Άσκροφτ). Σπουδές στην Οξφόρδη και είσοδος στην πολιτική: η διαδρομή του, τυπική των βρετανικών ελίτ, είναι χωρίς προβλήματα και η άνοδός του ταχεία, έως την κορυφή του κόμματος πριν από ένδεκα χρόνια.

Θέλει τότε να εκσυγχρονίσει τον παλιό σχηματισμό και να προωθήσει έναν “συμπονετικό” συντηρητισμό. Ελπίζει επίσης να βάλει τέλος στις διχαστικές απόψεις για την Ευρώπη, που είχαν αποτελέσει πηγή αιματηρών ξεκαθαρισμάτων λογαριασμών και είχαν επιφέρει μεταξύ άλλων την πτώση της Σιδηράς Κυρίας.

Η ιδέα του δημοψηφίσματος γεννήθηκε ενώ ανέβαινε η δύναμη του λαϊκιστικού και ευρωφοβικού κόμματος UKIP ενόψει των ευρωπαϊκών εκλογών του 2014. Και με το ένα μάτι στραμμένο στις γενικές εκλογές του 2015.

Πράξη πολιτικού θανάτου

Ο Κάμερον κατάφερε να οδηγήσει το κόμμα του στη νίκη το 2015, κερδίζοντας μάλιστα την απόλυτη πλειοψηφία και αφήνοντας εκτός κυβέρνησης τους φιλελεύθερους δημοκράτες συμμάχους του. Αυτές οι διαδοχικές επιτυχίες σταμάτησαν απότομα χθές, με το σκοτσέζικο ντούσ, των αποτελεσμάτων. Στην αρχή ο Κάμερον προχώρησε σε αισιόδοξες δηλώσεις και μετά ξεκίνησε η κατηφόρα γι’αυτόν παράλληλα με την ανηφόρα για το Brexit.

Τώρα, θα αρχίσει η μάχη για τη διαδοχή του. Στην πρώτη σειρά βρίσκεται ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου Μπόρις Τζόνσον, ο οποίος τέθηκε επικεφαλής της σταυροφορίας κατά της ΕΕ.

Ο Ντέιβιντ Κάμερον είχε ήδη ανακονώσει πως δεν θα είναι υποψήφιος στις επόμενες εκλογές το 2020, λέγοντας ότι υπάρχουν κι άλλα πράγματα στη ζωή και κυρίως η οικογένειά του. Θα έχει πλέον περισσότερο χρόνο για να της αφιερώνει.