Κλιματική κρίση: Χαρτογραφώντας το εταιρικό αύριο σε έναν κόσμο χωρίς βεβαιότητες
Μέχρι πρόσφατα, όταν αναφερόμασταν σε ακραία φαινόμενα συμπεριλαμβάναμε τόσο την έννοια της έντασης, όσο και αυτή της χρονικής σπανιότητας. Πλέον ισχύει μόνον η πρώτη. Η επαναληψιμότητα των ακραίων φαινομένων δημιουργεί ένα νέο πεδίο «κανονικότητας» στο οποίο καλούμαστε να αντιδράσουμε ως κοινωνίες αλλά και να προσαρμοστούμε καταλλήλως.
Η κλιματική κρίση έχει οριζόντιες επιπτώσεις. Πέρα από το περιβάλλον, επηρεάζει την κοινωνία και την οικονομία. Δημιουργεί νέα εμπόδια στην ανάπτυξη και νέες παραμέτρους κοινωνικής συνοχής. Αλλάζει τον τρόπο με τον οποίο οφείλουμε να σχεδιάζουμε τις υποδομές μας και να οργανώνουμε την αντιμετώπιση των συχνών – πια – καταστροφών. Δημιουργεί την πιεστική ανάγκη δημιουργίας νέων σχεδίων, μεθόδων και συστημάτων προστασίας, μαζί με την απαραίτητη κουλτούρα συστηματοποιημένου εθελοντισμού ώστε να είμαστε καλύτερα τοποθετημένοι απέναντι στο απρόοπτο.
Είναι δύσκολο να ζούμε σ’ έναν κόσμο χωρίς βεβαιότητες, καθώς – εν πολλοίς- ο ανθρώπινος εγκέφαλος δομικά αντιλαμβάνεται το παρόν με βάση το παρελθόν. Ωστόσο η κλιματική κρίση μας στερεί πλέον την προβλεψιμότητα του αύριο με βάση το χθες. Ανατρέπει τα στατιστικά μοντέλα, καθώς οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές σε σχέση με όσα έχουμε ζήσει, καταγράψει και αναλύσει μέχρι τώρα.
Αυτό μας οδηγεί κατά πρώτο λόγο στην ανάληψη άμεσης δράσης για να αντιστρέψουμε την καταστροφική πορεία του πλανήτη. Όμως ταυτόχρονα επιβάλλει την υιοθέτηση μιας αντίληψης ευελιξίας, προσαρμοστικότητας και πρόληψης σ’ ένα περιβάλλον διαρκούς μη κανονικότητας.
Η προσαρμογή στη νέα αυτή – μη γραμμική- πραγματικότητα αφορά και στις επιχειρήσεις οι οποίες καλούνται να ενσωματώσουν στη στρατηγική ανάπτυξής τους όχι απλώς τα κριτήρια ESG (αυτά είναι sine qua non), αλλά και τα σκληρά δεδομένα της κλιματικής κρίσης. Όχι μόνον στη λογικής διαχείρισης ρίσκου, αλλά και στην πιο στρατηγική ανάλυση της εταιρικής ύπαρξης. Με εγκαταστάσεις, εργαζομένους και συστήματα καλύτερα προετοιμασμένα για την αντιμετώπιση μεγάλων καταστροφών. Με επενδυτικό σχεδιασμό που λαμβάνει υπόψιν την κλιματική επιδείνωση. Και βέβαια, με εταιρική υπευθυνότητα που ανταποκρίνεται στις ανάγκες των καιρών με ουσία και ενσυναίσθηση. Με επικοινωνία που συμβάλλει στην ευαισθητοποίηση και την προώθηση θετικών προτύπων, πέρα από την προβολή των εταιρικών μηνυμάτων. Με παραγωγή που κάνει πιο σοφή χρήση των πρώτων υλών. Με προϊόντα και υπηρεσίες που έχουν ενεργό ρόλο στην αντιμετώπιση των περιβαλλοντικών προκλήσεων.
Εξάλλου έχει γίνει απόλυτα σαφές ότι – αν μιλήσουμε μόνο με οικονομικούς όρους- το όποιο κόστος χρηματοδότησης για την αντιμετώπιση της κλιματικής απειλής αποτελεί ένα κλάσμα του τιμήματος που καλούμαστε να πληρώσουμε από την ανεξέλεγκτη επιδείνωση της περιβαλλοντικής συνθήκης. Και αυτό αφορά τόσο τα κράτη, όσο και τους εταιρικούς δρώντες.
*Ο Παναγιώτης Κακολύρης είναι COO & Head of Strategy της SOCIALDOO και Αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Δικτύου Πολιτικών Ιδρυμάτων με έδρα τις Βρυξέλλες.
