«La Republica»: Ο ιταλογαλλικός «έρωτας» ίσως αποδειχθεί παροδικός

Εδώ και μερικούς μήνες γίνεται λόγος για μια στενή συνεργασία της Γαλλίας με την Ιταλία σε ό,τι αφορά τα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν την Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο Ματέο Ρέντσι και ο Φρανσουά Ολάντ φέρονται να επεξεργάζονται μια κοινή στρατηγική: καθώς ανήκουν και οι δύο στην κεντροαριστερά, θα προσπαθήσουν να δώσουν τέλος στην πολιτική λιτότητας που ακολουθεί η Κομισιόν και να οδηγήσουν την ‘Ανγκελα Μέρκελ να αλλάξει θέσεις.

Ο ιταλικός Τύπος έχει επιδοκιμάσει την απόφαση του Παρισιού να μη σεβαστεί το όριο του 3% για το έλλειμμα, ενώ οι ηγέτες της γαλλικής Αριστεράς καλούν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας να υποστηρίξει ανεπιφύλακτα τον Ρέντσι και την «πρωτότυπη και ετερόδοξη πολιτική του», όπως λέει ο πρώην υπουργός Οικονομικών Αρνό Μοντεμπούρ. Υπάρχει λοιπόν πράγματι ένας άξονας Παρισιού-Ρώμης, όχι σε αντίθεση με το Βερολίνο, αλλά με στόχο να κάμψει τη γερμανική αδιαλλαξία;

Η πραγματικότητα είναι πιο σύνθετη, γράφει ο Γάλλος αναλυτής Μαρκ Λαζάρ στη Republica. Η Ιταλία και η Γαλλία συμφωνούν σε πολλά σημεία, αλλά αυτό δεν μπορεί να κρύψει τις βαθιές διαφορές τους.

Μία σημαντική διαφορά είναι διπλωματικού χαρακτήρα. Για τη Γαλλία, η Ευρωπαϊκή Ένωση στηρίζεται στον γαλλογερμανικό γάμο, που χρονολογείται εδώ και πάνω από πενήντα χρόνια. Όπως όλοι οι γάμοι, έτσι κι αυτός έχει τα πάνω του και τα κάτω του. Στις κρίσιμες στιγμές, η Γαλλία θυμάται ότι έχει κι έναν παλιό εραστή, ωραίο, ελκυστικό και κυρίως πάντα διαθέσιμο: την Ιταλία. Όπως συμβαίνει όμως συνήθως σε τέτοιες καταστάσεις, ο ρόλος του εραστή είναι ένας και μοναδικός: να δυναμώνει τη φλόγα του παραδοσιακού γάμου.

Η Ιταλία, από την πλευρά της, βλέπει τη σχέση της με τη Γαλλία και τη Γερμανία εν είδει κλασικού ερωτικού τριγώνου: μια σχέση ανισότιμη, δεδομένου ότι η Ιταλία αποδέχεται την κυριαρχία των δύο εταίρων της, ζητώντας τους απλώς κάθε τόσο να λαμβάνουν υπόψη την ύπαρξή της. Γι’ αυτό εξοργίζεται όταν η Γερμανία δεν την πολυπαίρνει στα σοβαρά ή όταν η Γαλλία βάζει κάθε τόσο μπροστά τα δικά της συμφέροντα. Οι παράγοντες αυτοί δημιουργούν σε τακτική βάση παρεξηγήσεις ανάμεσα στο Παρίσι και τη Ρώμη.

Η δεύτερη διαφορά σχετίζεται με τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να κάνουν τόσο η Γαλλία όσο και η Ιταλία. Οι δύο χώρες πρέπει να μειώσουν το δημόσιο έλλειμμά τους (κυρίως η Γαλλία) και το δημόσιο χρέος τους (κυρίως η Ιταλία), να δώσουν νέα ώθηση στην ανάπτυξη, να μειώσουν την ανεργία, να ενισχύσουν την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, να αναδιαρθρώσουν τη βιομηχανική τους πολιτική, να προωθήσουν την έρευνα. Αλλά οι προτεραιότητες αυτή την περίοδο φαίνεται να είναι άλλες.

Για τη Γαλλία, το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα είναι η επιτακτική ανάγκη να αλλάξει η Ευρώπη τον προσανατολισμό της. Για τον λόγο αυτό αρνείται να εφαρμόσει όσα ισχύουν για όλα τα μέλη της Ένωσης, κάτι που ενοχλεί τους εταίρους της. Τις μεταρρυθμίσεις, έτσι, τις εφαρμόζει με μισή καρδιά. Από τότε που ανέλαβε την εξουσία, ο Φρανσουά Ολάντ έχει αποφύγει να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις με αποφασιστικότητα, είτε από ταμπεραμέντο είτε επειδή γνωρίζει τις αντιστάσεις που θα προβάλει η γαλλική κοινωνία. Τώρα προσπαθεί να το κάνει μαζί με τον Μανουέλ Βαλς, αλλά σε συνθήκες αρκετά δύσκολες, δεδομένου ότι η εκλογική βάση της Μαρίν Λεπέν έχει φτάσει πλέον το 25% με 30%.

Ο Μάριο Ρέντσι, αντίθετα, επωφελείται από την απουσία σοβαρού αντιπάλου και προσπαθεί να προωθήσει πολλές μεταρρυθμίσεις μαζί. Οι περισσότερες πρωτοβουλίες που έχει αναλάβει δεν έχουν ακόμη δώσει αποτελέσματα και οι αντιστάσεις είναι υπολογίσιμες. Η δυναμική πάντως είναι υπέρ του.

Ο Φρανσουά Ολάντ και ο Ματέο Ρέντσι διακηρύσσουν έτσι τη συμφωνία τους. Προσπαθούν να μεταπείσουν την Άνγκελα Μέρκελ, χωρίς όμως να έχουν τη βεβαιότητα ότι θα το πετύχουν. Ο ιταλογαλλικός άξονας δεν είναι τόσο στέρεος όσο ο γαλλογερμανικός. Μπορεί, αντίθετα, να αποδειχθεί εύθραυστος και προσωρινός.

Πηγές: ΑΠΕ-ΜΠΕ, La Republica