Μαριάννα Βαρδινογιάννη: Η ζωή αξίζει όταν είναι πραγματικά χρήσιμη
Τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη τη γνώρισα στο πλαίσιο της δουλειάς μου. Αν και την ήξερα από τη δράση της, ως Πρόεδρο του Σωματείου «Ελπίδα – Σύλλογος Φίλων Παιδιών με Καρκίνο» και στη συνέχεια, ως Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO – στην πορεία ανακάλυψα ότι ήταν πολλά περισσότερα από αυτό που εξέπεμπε η δημόσια εικόνα της. Είχα την τιμή να μου παραχωρήσει δύο φορές από μια μεγάλη συνέντευξη, και με είχε εντυπωσιάσει η αμεσότητά της, η γενναιοδωρία του λόγου της, η ανάγκη της να προσφέρει, να βουτάει στα βαθιά όταν έκρινε ότι θα είναι χρήσιμη και το θάρρος της να αποδέχεται κάθε πρόκληση στην οποία θα λειτουργούσε ως επιταχυντής κοινωνικής αλληλεγγύης, ειρήνης, παιδείας, πολιτισμού.
Και όλα αυτά, όντας σύζυγος ενός από τους πλέον εμβληματικούς επιχειρηματίες της Ελλάδας, μητέρα πέντε παιδιών στα οποία στάθηκε και φρόντισε ως Ελληνίδα μάνα και από τα οποία απέκτησε 12 εγγόνια και ταυτόχρονα, προωθητική δύναμη για τα διεθνή κοινωνικά δίκτυα που απαιτούσε και το δικό της πολύπλευρο έργο και το επιχειρηματικό όνομα που έχτισε η οικογένεια.
Για τη Μαριάννα Βαρδινογιάννη, γράφτηκαν και θα γράφονται πολλά. Η απώλεια είναι τεράστια, μεγαλύτερη από το έργο της. Αφήνει πίσω της μια παρακαταθήκη που σπάνια, γυναίκες έχουν τη δύναμη, το τσαγανό, τη θέληση και την τόλμη να παλέψουν και να αξιωθούν. Ταυτισμένη με την Ελλάδα, έγινε brand name με «υλικά» που την καθιστούν αθάνατη.
Ο χαιρετισμός της Μαριάννας Βαρδινογιάννη στο Most Powerful Women Summit 2021:
Το 2004, με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα, μου μπήκε η ιδέα να εκδώσω ένα βιβλίο. Εμπνευσμένο από το WOMEN της Annie Liebovitz, η ιδέα ήταν να παρουσιάσω ένα ανθολόγιο γυναικών που τιμούν το φύλο τους, και συμβάλλουν με τον τρόπο τους στη διαμόρφωση του προφίλ της Ελλάδας στο κατώφλι του 21ου αιώνα. Γυναίκες διάσημες και άσημες, μικρές και μεγάλες, 125 τόσο διαφορετικές γυναίκες, που όμως διαθέτουν χαρακτήρα, διαπραγματεύονται την ύπαρξή τους, θέτουν στόχους, έχουν άποψη, αυτογνωσία φιλοδοξίες. Έγινε πράξη ένα βιβλίο – λεύκωμα, που συνδυάζει φωτογραφία και γραπτό λόγο, αποτυπώνοντας ένα κομμάτι «ζωντανής μνήμης» ένα δυναμικό πορτρέτο της εποχής, της κοινωνίας και του πολιτισμού. Με συνοδοιπόρο την υπέροχη Ολυμπία Κρασαγάκη, που οι φωτογραφίες της έχουν τη δύναμη να διηγούνται ιστορίες, διαθέτουν χαρακτήρα και αποκαλύπτουν όσα ο λόγος αποσιωπά, το βιβλίο Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ πήρε σάρκα και οστά.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας το «αποτύπωμα» της Μαριάννας Βαρδινογιάννη, που εκπροσωπεί – και δικαιολογεί – με τον πιο εμφατικό τρόπο, το γιατί «Η Ελλάδα Είναι Γυναίκα»:
Γεννήθηκα στην Ερμιόνη στις 2 Ιουνίου 1943. Η καταγωγή του πατέρα μου Γεωργίου Μπουρνάκη ήταν από το Λεωνίδιο και της μητέρας της Ευαγγελίας από την Τρίπολη. Ο πατέρας μου έκανε εμπόριο ξυλείας και είχε αποθήκες οικοδομικών υλικών. Για τα δεδομένα μιας επαρχιακής πόλης όπως η Ερμιόνη, θεωρούνταν εύπορος άνθρωπος. Και εγώ αισθανόμουν ότι ήμουν το κέντρο του κόσμου. Χρωστώ μεγάλη ευγνωμοσύνη στη μητέρα μου διότι , αν και είχε βγάλει μόνο το σχολαρχείο, επεδίωξε το καλύτερο για την αδερφή μου κι εμένα. Επιπλέον, δέχτηκε ανενδοίαστα την επιλογή μου να πάω να σπουδάσω στην Αμερική. Ομολογώ ότι τότε με έσπρωξε στην Αμερική τόσο η επιθυμία μου να σπουδάσω όσο και το γεγονός ότι βρισκόταν εκεί ο Βαρδής. Η σχέση μας ήταν, νομίζω, έρωτας με την πρώτη ματιά. Τα πρώτα χρόνια της κοινής μας ζωής ήταν δύσκολα. Δεν υπήρχε οικονομική άνεση – σκεφτείτε ότι ο μισθός του σημαιοφόρου στο Πολεμικό Ναυτικό ήταν 2.500 δρχ. το μήνα. Παντρευτήκαμε στις 18 Μαίου 1961 και φύγαμε αμέσως για το Λονδίνο, γιατί ο Βαρδής είχε πάρει μετάθεση για τη ναυτική βάση Πότσμοντ.» Εκεί τελείωσα τις σπουδές μου στα Οικονομικά. Αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να τις συμπληρώσω με bachelor στην Ιστορία της Τέχνης ενώ κάνω τη διατριβή στην Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο του Σέφιλντ.
Δεν ήταν ποτέ στα όνειρά μου να αποκτήσω χρήματα, ούτε θεωρώ ότι με επηρέασαν. Βασικό μου μέλημα πάντα ήταν η οικογένειά μου. Η παρουσία του άντρα μου υπήρξε το παν στη ζωή μου. Γι’ αυτό και δύο γεγονότα με σημάδεψαν και με σφράγισαν για πάντα: Η εξορία του επί δικτατορίας και η απόπειρα δολοφονίας του το 1990. Ύστερα από αυτά άλλαξε εντελώς ο τρόπος που βλέπω τον κόσμο.
Κινητήρια δύναμή μου είναι η πεποίθηση πως «η ζωή αξίζει όταν είναι χρήσιμη». Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε μια αποστολή στον κόσμο. Επίσης, πιστεύω απόλυτα στη συστράτευση. Έτσι γεννήθηκε η «Ελπίδα» το 1990, και είναι αλήθεια ότι τα χρόνια που πέρασαν πραγματικά μας δικαίωσαν. Ο τίτλος της Πρέσβειρας Καλής Θελήσεως της UNESCO ήταν μεγάλη καταξίωση για μένα, καθώς με επέλεξαν για το έργο μου και με ενθάρρυναν να συνεχίσω με περισσότερη δύναμη και πείσμα. Αισάνομαι πολύ περήφανη όταν μπορώ να συμβάλω με τις δικές μου δυνάμεις σε ό,τι προωθεί την Ελλάδα, αλλά και την ειρήνη, τον πολιτισμό, την παιδεία, την κοινωνική αλληλεγγύη και την προστασία των παιδιών. Γι’ αυτό δίνω ιδιαίτερη σημασία και στο έργο του Ιδρύματος για το Παιδί και την Οικογένεια, που ίδρυσα το 1996. Επιθυμία μου είναι να βρίσκομαι στο πλευρό των κοινωνικών ομάδων που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη στήριξης και να ανταποκρίνομαι μέσα από κάθε μου ιδιότητα στην εμπιστοσύνη που δείχνουν στο έργο μου.
Αν θα άλλαζα κάτι στη ζωή μου; Δεν θα ήθελα να αλλάξω τίποτε. Υπερασπίζομαι απόλυτα αυτό που μου έχει δοθεί και αυτό για το οποίο πάλεψα και το αξιώθηκα. Και θα συνεχίσω να αγωνίζομαι για τα οράματά μου.
