Μία πόλη για τους μη ακούοντες
Το φιλόδοξο σχέδιο πανεπιστημίου στην Ουάσινγκτον.
Τα σύγχρονα αστικά συγκροτήματα είναι αφιλόξενα και δυσλειτουργικά για τους ανθρώπους που είναι κωφοί ή αντιμετωπίζουν προβλήματα βαρηκοΐας. Με την πάροδο του χρόνου, μάλιστα, οι προκλήσεις στη ζωή των κωφών πολλαπλασιάζονται με επικίνδυνο τρόπο.
Το 2009, η εταιρεία δημοσίων σχέσεων «Deaf411» που εξυπηρετεί την κοινότητα των κωφών, δημοσίευσε μία έκθεση με τον τίτλο «Πόλεις των ΗΠΑ, φιλικές για τους κωφούς» δίνοντας τα εύσημα στην Ουάσινγκτον, το Σικάγο, το Σιάτλ, το Ράλεϊ και το Ντένβερ για τις προσπάθειές τους να κάνουν καλύτερη τη ζωή των ανθρώπων με προβλήματα ακοής. Από τον κατάλογο απουσιάζουν αναρίθμητες πόλεις, συμπεριλαμβανομένων του Σαν Φρανσίσκο, του Σεν Λούις, της Ατλάντα και της Φιλαδέλφειας.
Το πανεπιστήμιο Gallaudet της Ουάσινγκτον εκπόνησε σειρά κατευθυντήριων γραμμών, τις ονόμασε «Deaf Space Guidelines» και αφορούν εκείνες τις πτυχές του αστικού περιβάλλοντος που αναστέλλουν την επικοινωνία και την κινητικότητα μεταξύ εκείνων που «μιλούν» με τα χέρια τους. Στο πλαίσιο αυτό, αρχιτέκτονες και ερευνητές επιστράτευσαν την τεχνολογία, προκειμένου να συγκεντρώσουν πληροφορίες για το πώς οι κωφοί χρησιμοποιούν τους δημόσιους χώρους. Στη συνέχεια, με βάση αυτά τα δεδομένα, τροποποίησαν αυτούς τους δημόσιους χώρους για να ικανοποιούν τις ανάγκες των μη ακουόντων. Στην πανεπιστημιούπολη διαπιστώθηκε ότι οι κατευθυντήριες γραμμές έδωσαν μία γερή ώθηση στη σβούρα του διαλόγου. Ένας διάλογος που ξεκίνησε και εκφράζεται από πανεπιστημιακούς, οι οποίοι υποστηρίζουν ότι το πρότζεκτ «Deaf Space Guidelines» θα έχει αντίκτυπο στην αστική ανάπτυξη από τη μία άκρη των ΗΠΑ έως την άλλη.
Από την μελέτη προέκυψαν πέντε σημαντικά στοιχεία που εμπλέκονται στην αλληλεπίδραση των κωφών με το περιβάλλον: ο χώρος, η κινητικότητα και εγγύτητα, το φως και το χρώμα, η ακουστική και οι ηλεκτρομαγνητικές παρεμβολές και αυτό που λέγεται proxemics (η μελέτη για το πώς χρησιμοποιείται ο χώρος στη διαπροσωπική επικοινωνία). Σε ένα από τα πειράματα, η ομάδα των σχεδιαστών ανέλυσε οπτικό υλικό από τις κάμερες του εστιατορίου για να δει πώς οι φοιτητές χρησιμοποιούσαν τον χώρο εστίασης της πανεπιστημιούπολης. Το συμπέρασμα στο οποίο οδηγήθηκαν ήταν ότι οι καρέκλες έπρεπε να είναι πιο ελαφριές για να μετακινούνται ευκολότερα, προκειμένου να δημιουργηθούν οι κύκλοι συζήτησης. Επίσης, οι καρέκλες δεν θα έπρεπε να έχουν «μπράτσα» για να μην εμποδίζουν τις κινήσεις των χεριών, ένα από τα εργαλεία της νοηματικής γλώσσας.
Το Gallaudet έχει εφαρμόσει τις συγκεκριμένες κατευθυντήριες γραμμές σε πέντε παλιά κτίρια, αλλά και σε καινούριες εγκαταστάσεις της πανεπιστημιούπολης, όπως το Κέντρο Σόρενσον για τη γλώσσα και την επικοινωνία. Το κτίριο, το οποίο έχει σαν κύρια χαρακτηριστικά τις επιμήκεις ανοικτές γραμμές θέας, την ορατότητα μεταξύ των ορόφων, τα πολλά παράθυρα και τις «απαλές» γωνίες, σχεδιάστηκε από το αρχιτεκτονικό γραφείο «Smith Group» με έδρα την Ουάσινγκτον.
Παρόμοιες αρχές χρησιμοποιούνται και στην κατασκευή μίας νέας φοιτητικής εστίας, ενώ ένα άλλο αρχιτεκτονικό γραφείο, το Studio Twenty Seven, έχει αναλάβει την πλήρη ανακαίνιση των κτιριακών εγκαταστάσεων με βάση τις «DeafSpace» αρχές. Η όλη διαδικασία θα βελτιώσει την οπτική επαφή και επικοινωνία εντός των κτιρίων μέσα από το κυριολεκτικό άνοιγμα νέων παραθύρων και καινούριων μοτίβων επικοινωνίας. Διαπίστωση των υποστηρικτών του εγχειρήματος είναι ότι οι κοινωνικοπολιτικές συνέπειες του έργου θα είναι βαθύτατες και η κατανόηση του χώρου, κομβικής σημασίας.
