Μείωση του χρέους με… ασπιρίνες
Η απαισιόδοξη διαρροή των Ευρωπαίων για το «καυτό» ζήτημα του ελληνικού χρέους.
Η τελευταία διαρροή από την πλευρά των Ευρωπαίων για τη διευθέτηση του θέματος του χρέους, μόνο αισιοδοξία δεν γεννά για την σημαντική ελάφρυνση που επιδιώκει η κυβέρνηση.
Οι Ευρωπαίοι και το ΔΝΤ έχουν απορρίψει το κούρεμα ως λύση για το ελληνικό χρέος και διαμηνύουν ότι συζητούν μόνο επιμήκυνση των λήξεων των δανείων, μεγαλύτερη περίοδο χάριτος στα δάνεια, ενώ τελευταία, ρίχνουν στο τραπέζι και το «πλαφόν» στις δαπάνες για τις πληρωμές χρέους, ώστε αυτές να μην υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ ή τα 30 δισ. ευρώ το χρόνο.
Σύμφωνα με την τελευταία έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, το χρέος το 2016 θα εκτιναχθεί στο 200% του ΑΕΠ, δηλαδή κοντά στα 390 δισ. ευρώ , ενώ το 2022 θα βρίσκεται ακόμη στο εξωπραγματικό 170%, όταν ο στόχος του προγράμματος ήταν να βρίσκεται στο 110%.
Με βάση αυτά τα δεδομένα-και εάν δεν υπάρξει σημαντική ελάφρυνση χρέους- η Ελλάδα πρέπει να πληρώσει έως το 2030, 291 δισ. ευρώ σε τοκοχρεολύσια.
Όμως, εάν τελικά επικρατήσει η λύση της οροφής των δαπανών για την εξυπηρέτηση του χρέους στο 15% του ΑΕΠ ετησίως, χωρίς παράλληλα αυτό το μέτρο να συνδυαστεί με γενναίες μειώσεις επιτοκίων, τότε δεν αναμένεται κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, αφού η Αθήνα έως το 2021 -και λόγω της περιόδου χάριτος, που έχει λάβει από το προηγούμενο πρόγραμμα- δεν έχει πληρωμές που να υπερβαίνουν τα 18 δισ. ευρώ ή το 10% του ΑΕΠ ετησίως.
Η μόνη χρονιά που οι δαπάνες για την αποπληρωμή χρέους υπερβαίνουν το 15% του ΑΕΠ είναι το 2022, που φθάνουν στα 33,3 δισ., ενώ δύσκολες είναι και οι δύο επόμενες χρονιές, το 2023 και 2024 με δαπάνη κοντά στα 30 δισ. και 24,5 δισ. ευρώ, αντίστοιχα.
Από εκεί και πέρα και έως το 2030 η ετήσια δαπάνη για την εξυπηρέτηση του χρέους δεν ξεπερνά τα 16 με 18 δισ. ευρώ. Κατά συνέπεια, η συγκεκριμένη ρύθμιση (δηλ. το πλαφόν του 15%) θεωρείται δώρον άδωρον και είναι εξαιρετικά αμφίβολο εάν το ΔΝΤ τη δεχθεί.
Η κυβέρνηση αντιπροτείνει να επιμηκυνθούν οι λήξεις των δανείων στα 70 έτη και να δοθεί περίοδος χάριτος στα 30 έτη.
Κομβικής σημασίας, όμως -και αφού οι δανειστές δηλώνουν ότι δεν υπάρχουν περιθώρια να μειωθούν κι άλλο τα επιτόκια- είναι η ελληνική επιδίωξη να «κλειδώσει» το επιτόκιο των δανείων από κυμαινόμενο σε σταθερό, ώστε να αποφύγουμε τυχόν δυσάρεστες συνέπειες από μεγάλη άνοδο των επιτοκίων στα επόμενα χρόνια.
