Η Μόσχα ξαναμοιράζει την «τράπουλα» στην Ουκρανία
Το «χαρτί» του Βίκτορ Γιανουκόβιτς - Το «Ουκρανικό Μέτωπο» και το déjà vu της επέμβασης το 2008 στη Γεωργία.
Περίπου 1.000 χλμ. μακρυά από τη Μόσχα, μόλις 200 χλμ. από τα σύνορα με την Ουκρανία κι από το πολιτικά ασφαλές για τον ίδιο «περιβάλλον» της πόλης Ροστόφ-ον-Ντον, στη νότια Ρωσία, ο έκπτωτος πρόεδρος της Ουκρανίας, Βίκτορ Γιανουκόβιτς, έλυσε το μυστήριο της πολυήμερης εξαφάνισής του. Όμως, μέσα από την πρώτη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε μετά την ανατροπή του, «γεννήθηκαν» περισσότερα ερωτηματικά, παρά δόθηκαν απαντήσεις…
Δεν ήταν τόσο οι αναμενόμενες δηλώσεις του: ότι παραμένει πρόεδρος κι ότι ποτέ δεν ανετράπη, παρά εξαναγκάστηκε να φύγει, αρχικά από το Κίεβο και μετέπειτα από την ίδια την Ουκρανία, εξαιτίας απειλών για τη ζωή του από «νεο-φασίστες», που εγκαθίδρυσαν «μια παράνομη κυβέρνηση» στο Κίεβο.
Ήταν κυρίως οι διακηρύξεις του ότι σκοπεύει να επιστρέψει στη «ενωμένη κι αδιαίρετη» πατρίδα του, αμέσως μόλις δοθούν «διεθνείς εγγυήσεις για την ασφάλειά μου», καθώς και η έκπληξη που εξέφρασε για το γεγονός ότι ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν -με τον οποίο, ανέφερε, δεν έχει συναντηθεί τις τελευταίες ημέρες- «παραμένει σιωπηλός, επιδεικνύοντας μεγάλη αυτοσυγκράτηση»…
Πράγματι, ο Πούτιν παραμένει δημοσίως και μυστηριωδώς «σφίγγα». Τόσο, ώστε ακόμη και η ισχυρή σημειολογικά «φιλοξενία» του έκπτωτου Ουκρανού προέδρου στα ρωσικά εδάφη να μην εκλαμβάνεται απαραίτητα ως πολιτική «υιοθέτησή» του από το Κρεμλίνο.
Θα συνεχίσει «τη μάχη για το μέλλον της Ουκρανίας» ο Βίκτορ Γιανουκόβιτς
«Κοντή γιορτή», αυτό θα ξεκαθαρίσει σύντομα, όταν θα φθάσει στη Μόσχα το αίτημα από το Κίεβο για την έκδοση του καταζητούμενου Γιανουκόβιτς. Και μέσα από την έκβαση αυτής της υπόθεσης πιθανόν να γίνουν πιο ξεκάθαρα τα σχέδια του Ρώσου προέδρου -εκτός κι εάν μέχρι τότε τα έχουν καταστήσει σαφή οι καταιγιστικές εξελίξεις στην Κριμαία.
Σε κάθε περίπτωση, ως καταληκτική θα πρέπει να θεωρείται η ημερομήνια της 25ης Μαΐου: ημέρα διεξαγωγής των προεδρικών εκλογών στην Ουκρανία και του παράλληλου δημοψηφίσματος για το μέλλον της γεωστρατηγικής -και ούτως ή άλλως ημιαυτόνομης- χερσονήσου της Κριμαίας.
Κατά πώς δείχνουν οι εξελίξεις, ένα από τα πιθανά σενάρια -πέραν του στρατωτικού σκέλους- είναι οι σταδιακές ανεξαρτητοποιήσεις και μετέπειτα προσαρτήσεις ρωσόφωνων ουκρανικών εδαφών μέσα από δημοψηφίσματα, για τη νομιμότητα των οποίων ο επικεφαλής της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Δούμα (ρωσικής Βουλής) επικαλέστηκε, με τάσεις διπλωματικής… «κρύας» εκδίκησης, το προηγούμενο του Κοσόβου!
Ένα δεύτερο κι εξίσου πιθανό σενάριο -που έχει προωθήσει παρασκηνιακά στο πρόσφατο παρελθόν η Μόσχα- είναι η ομοσπονδιοποίηση της Ουκρανίας, ως «προμαχώνα» έναντι της Ε.Ε. και μίας ασύντακτης διάλυσης, όπως εκείνη της πρώην Γιουγκοσλαβίας…
Διαβάστε ακόμη: Ομπάμα: «Οποιαδήποτε παρέμβαση στην Ουκρανία θα έχει κόστος»
«Τον Πούτιν δεν τον προκατέβαλαν καν οι εξελίξεις στο Κίεβο», γράφει χαρακτηριστικά η Haaretz. Προ μηνός, αναφέρει, «οι πιστοί στο Κρεμλίνο ίδρυσαν μία νέα οργάνωση, το “Ουκρανικό Μέτωπο“, με σκοπό να αντιμετωπίσουν τους “επαναστάτες” και “τη διεθνή ανάμειξη”. Βάση της οργάνωσης αυτής είναι το Χάρκοβο, στην ανατολική Ουκρανία -εκεί όπου κατέφυγε αρχικά ο Γιανουκόβιτς, αρνούμενος πρώτη φορά ότι παραιτήθηκε από την προεδρία, καταγγέλλοντας την πραξικοπηματική ανατροπή του».
«Ούτε η επιλογή του ονόματος της οργάνωσης είναι τυχαία», παρατηρεί η ισραηλινή εφημερίδα. «Ουκρανικό Μέτωπο ονομαζόταν μία από τις ομάδες του Κόκκινου Στρατού, που πολέμησαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, απελευθερώνοντας τη σοβιετική ενδοχώρα από τους Ναζί. Η ρητορική του Γιανουκόβιτς είναι ανάλογα ξεκάθαρη. Η Ε.Ε. -που ελέγχεται ουσιαστικά από τη Γερμανία- είναι αυτή που τώρα προσπαθεί να επιβληθεί στον ουκρανικό λαό».
Εν κατακλείδει, «ο Πούτιν θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα: τον ρωσικό στρατό και τις ρωσικές ναυτικές δυνάμεις που σταθμεύουν επί ουκρανικού εδάφους, τον έλεγχο που έχει η Μόσχα στην ουκρανική οικονομία και στην τροφοδότησή της με ενέργεια, την απήχηση των ρωσικών ΜΜΕ που είναι δημοφιλή στην Ουκρανία, την ιστορική μνήμη».
«Κανείς εξάλλου δεν ξεχνά το στρατιωτικό προηγούμενο του 2008 στη Γεωργία, όταν ο Πούτιν εκμεταλλεύτηκε το αίτημα της Αμπχαζίας για ανεξαρτησία, για να εξαπολύσει πόλεμο και να εξευτελίσει τους απείθαρχους Γεωργιανούς, προωθώντας χωρίς αντίσταση τις δυνάμεις του σε απόσταση μόλις 40 χλμ. από την Τιφλίδα».
Κι αυτό είναι λίγο-πολύ ένα déjà vu των όσων διαδραματίζονται τις τελευταίες ώρες στην Κριμαία…
