Το Μουντιάλ των προσφύγων
Δεν είναι λογοπαίγνιο, αλλά πραγματικότητα και έγινε στις αρχές Αυγούστου -που αλλού;- στη Βραζιλία.
Καταμεσής του καλοκαιριού, στα γραφεία της φιλανθρωπικής οργάνωσης Caritas στο Σάο Πάολο επικρατούσε αναβρασμός. Αυτή τη φορά, αιτία δεν ήταν η μαζική εισροή μεταναστών στη Βραζιλία -μόνον μέσα στα τελευταία χρόνια ο αριθμός όσων αιτήθηκαν καθεστώς πρόσφυγα αυξήθηκε κατά 800% στη χώρα!
Αφορμή ήταν η διοργάνωση του πρώτου στα χρονικά Μουντιάλ Προσφύγων, στα «απόνερα» του Παγκόσμιου Κυπέλου Ποδοσφαίρου. Πολλοί ήταν στην αρχή διστακτικοί…
Όταν για παράδειγμα ζητήθηκε από τον 38χρονο Κατούμπα από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό να συμμετάσχει στην ομάδα της πατρίδας του -την οποία αναγκάστηκε να εγκαταλείψει ως αντιφρονούντας- η πρώτη αντίδρασή του ήταν ένα σαρδόνιο χαμόγελο. Οι λόγοι δεν ήταν πάντως πολιτικοί.
«Είμαι πολιτικός μηχανικός», διαμαρτυρήθηκε. «Και πιστέψτε με, το τελευταίο που θα ήθελε κανείς θα ήταν να παίξω στην ποδοσφαιρική του ομάδα!».
Ο 24χρονος Ζαν Ντεζιρέ από την Ακτή Ελεφαντοστού αντίθετα δεν είχε το παραμικρό δίλημμα για τη συμμετοχή του.
Επαγγελματίας ποδοσφαιριστής στη χώρα του -από την οποία έφυγε το 2010 λόγω πολιτικής κρίσης- ήταν εξ’ αρχής πρόθυμος να βοηθήσει, και με το παραπάνω!
«Το ποδόσφαιρο είναι κάτι παγκόσμιο, κάτι που όλοι απολαμβάνουν», εξηγεί στο αμερικανικό Fortune.
«Μπορεί να προερχόμαστε από διαφορετικά μέρη και διαφορετικές καταστάσεις, όμως αυτό είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε όλοι μαζί!»
Με αυτό ακριβώς λοιπόν το σκεπτικό, 200 πρόσφυγες από 16 χώρες -όπως π.χ. τη Συρία, την Κολομβία, το Μάλι, το Αφγανιστάν και τη Σιέρα Λεόνε- ένωσαν τις δυνάμεις και τις… πάσες τους στο διήμερο Μουντιάλ Προσφύγων.
Διεξήχθη στο Σάο Πάολο στις 2-3 Αυγούστου (τρεις εβδομάδες μετά το 20ο Μουντιάλ της FIFA), υπό την αιγίδα της Caritas, της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες UNHCR, τις οργανώσεις UN Women και UNAIDS, καθώς και το τοπικό παράρτημα του Ερυθρού Σταυρού. Ενημερωτικά, έληξε με νίκη της Νιγηρίας επί του Καμερούν στον τελικό, όπου το στάδιο μπορεί να μην ήταν τεράστιο, ούτε γεμάτο, αλλά έσφυζε από συναδέλφωση και πάθος.
Η συμμετοχή των προσφύγων ήταν ενεργή, εντός κι εκτός γηπέδων. Κανόνισαν το πρόγραμμα αγώνων, συμφωνώντας ακόμη και στη μετάθεση των ημερομηνιών των παιχνιδιών -μίας και ορισμένοι παίκτες αντιμετώπιζαν κόλλημα με το Ραμαζάνι. Ανέλαβαν την ετοιμασία μέχρι και του επίσημου τραγουδιού του προσφυγικού τους Μουντιάλ.
Τελικά, παραδέχεται με ενθουσιασμό ο αρχικά απρόθυμος Κατούμπα, όλα ήταν καταπληκτικά. «Πέρα από τη σπουδαιότητα αυτού του τουρνουά, το βασικό είναι ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να περάσουμε κάποια στιγμή απλά καλά. Παράλληλα με τους αγώνες, οργανώθηκαν και πολιτιστικά δρώμενα. Ήταν πράγματι μία καλή αφορμή για να έλθει πιο κοντά ο κόσμος».
Διαβάστε ακόμα:
