Ο αγαθός δικτάτορας του Ντιτρόιτ

της Αν Βαντερμέι

Ο άνθρωπος που ηγείται της χρεωκοπίας του Ντιτρόιτ πιστεύει ότι αυτή είναι ό,τι ακριβώς χρειάζεται η πόλη. Η χρεωκοπία θα προσθέσει στην ήδη τεράστια εξουσία που διαθέτει επί των οικονομικών και της διακυβέρνησης της πόλης. Αν το Ντιτρόιτ σας χρωστά χρήματα …προσέξτε!

Την προηγούμενη εβδομάδα το Ντιτρόιτ έγινε η μεγαλύτερη πόλη των ΗΠΑ που έκανε ποτέ αίτηση χρεωκοπίας. Η απόφαση ήρθε ύστερα από τέσσερις μήνες ηγετικής παρουσίας του Κέβιν Ορ. Ο 54χρονος δικηγόρος έχει πλέον όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω του καθώς ετοιμάζεται να ηγηθεί των νομικών ενεργειών που αφορούν τη χρεοκοπία του Ντιτρόιτ.

Η αίτηση χρεωκοπίας έγινε αντιληπτή από τους περισσότερους σαν το τελικό χτύπημα σε μία πόλη που υποφέρει εδώ και καιρό. Αλλά ο Ορ δεν το βλέπει έτσι.

Σε μία κλειστή συνάντηση με ηγέτες της τοπικής κοινότητας εμφανίστηκε ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς το μέλλον της πόλης, σύμφωνα με μαρτυρίες ατόμων που ήταν παρόντα. Και καταφέρθηκε εναντίον όσων προσπαθούν να εξασφαλίσουν πληρωμές από τη χρεοκοπημένη πόλη.

Μάρτυρες ισχυρίζονται ότι ο Ορ επιτέθηκε εναντίον των «στρατηλατών της Wall Street» καθώς και εναντίον «της παλιάς φρουράς», αναφερόμενος σε μία μακρά σειρά σκανδάλων και συμφωνιών κάτω από το τραπέζι που υπέσκαψαν ανεπανόρθωτα τη διακυβέρνηση της πόλης. «Μπορούν να πάρουν δρόμο αμέσως. Θα πάρω το σπίτι του κάθε διεφθαρμένου αξιωματούχου». Ο εκπρόσωπος Τύπου του, όταν ρωτήθηκε, ανέφερε ότι δεν θυμάται οποιοδήποτε τέτοιο σχόλιο.

Για τον Ορ, διαχειριστή εκτάκτου ανάγκης της πόλης, η αίτηση υπαγωγής στο Κεφάλαιο 9 δεν είναι διόλου μία προσωπική ήττα. Οι ήδη διευρυμένες εξουσίες του αναμένεται να διογκωθούν· ήδη έχει τον τελικό λόγο επί οποιασδήποτε απόφασης της τοπικής αυτοδιοίκησης και μπορεί να αποπέμψει το δήμαρχο και το δημοτικό συμβούλιο.

Διαβάστε: Χρέη δισεκατομμυρίων βούλιαξαν το ιστορικό Motor-City

Η παράκαμψη των δημοκρατικών διαδικασιών μέσω του ορισμού του Ορ ως de facto «δικτάτορα» της πόλης υπήρξε φυσικά εξαιρετικά αμφιλεγόμενη. Το γεγονός ότι ο Κυβερνήτης του Μίτσιγκαν είναι ρεπουμπλικάνος και το 98% των κατοίκων του Ντιτρόιτ ψήφισε υπέρ του προέδρου Ομπάμα, έκανε τα πράγματα ακόμα πιο εξοργιστικά.

Πάντως, μέχρι τώρα ο Ορ δεν φαίνεται να λειτουργεί σαν τσιράκι των πιστωτών. Αντίθετα, έχει εκφράσει την πρόθεση να φέρει πόρους πίσω στην πόλη. Παρά το τεράστιο χρέος της, έχει προτείνει ένα επενδυτικό σχέδιο ύψους 1,25 εκατ. δολαρίων για την επόμενη δεκαετία. Ωστόσο, αντιπρόσωποι των συνταξιούχων, καθώς και κάποιοι αναλυτές τον έχουν κατηγορήσει για «φούσκωμα» του υπολογιζόμενου συνταξιοδοτικού κόστους του Ντιτρόιτ, με σκοπό την αφαίμαξη του εισοδήματος όσων λαμβάνουν σύνταξη.

Ο ίδιος ο Ορ δεν φαίνεται να πτοείται, και έχει σπεύσει να εκμεταλλευτεί όλες τις υπερεξουσίες που προκύπτουν από τη θέση του ως διαχειριστής εκτάκτου ανάγκης. Αιτήθηκε έρευνας γύρω από τη διαχείριση των συνταξιοδοτικών ταμείων της πόλης. Προωθεί την ιδιωτικοποίηση πολλών υπηρεσιών της πόλης, συμπεριλαμβανομένης και της διαχείρισης απορριμμάτων. Κατήργησε το μισθό του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου όταν αυτός δεν εμφανίστηκε στην εργασία του για εβδομάδες.

Είναι εμφανές ότι η έλλειψη ανάγκης επανεκλογής του καθιστά τον Ορ πιο «θρασύ» σε σχέση με έναν συνήθη ηγέτη μιας πόλης. «Δεν είναι πολιτικός και δεν χρειάζεται να κάνει φίλους», λέει η Σάντυ Μπαρούα, πρόεδρος του Περιφερειακού Εμπορικού Επιμελητηρίου του Ντιτρόιτ.

Διαβάστε: Ο Ομπάμα στη μάχη του προϋπολογισμού των ΗΠΑ

Παρά τις εντάσεις, όμως, η δημόσια εικόνα του Ορ δεν έχει πληγεί. Ανάμεσα στα άλλα, φαίνεται ότι το παρελθόν του τού έχει χαρίσει ένα σημαντικό βαθμό αξιοπιστίας εντός της πόλης.  Σε μία δημόσια ακρόαση έκανε λόγο για την εποχή που έτρεχε ξυπόλυτος στους δρόμους της Αλταμόντε Σπρινγκς και έκανε πλάκα λέγοντας ότι τότε τα σάντουιτς με ζάχαρη θεωρούντο μεγάλες λιχουδιές. Όταν η μητέρα του πήγε στο μαιευτήριο για να τον γεννήσει, «την αποκάλεσαν νέγρα και της είπαν να πάει απέναντι», λέει ο αφροαμερικανός Ορ. Τελικά, γεννήθηκε σε μία κλινική αποκλειστικά για μαύρους.

«Κανένας δεν μπορεί να μου κάνει μάθημα σχετικά με τις διακρίσεις και τις κακουχίες και την επιβίωση μέσα απ’ όλα αυτά. Κατανοώ πολύ καλά τι ζητάω από τους ανθρώπους», επισημαίνει ο ίδιος.

Κι αυτά που ζητάει είναι πράγματι πολλά, ιδιαίτερα από συνταξιούχους με σταθερά εισοδήματα που βασίζονται στις συντάξεις τους. Όμως, είναι επίσης σαφές ότι το Ντιτρόιτ δεν έχει κάτι άλλο να δώσει. Ο πληθυσμός της πόλης έπεσε από 1,8 εκατομμύρια το 1950 σε 700.000 σήμερα. Το Ντιτρόιτ είναι πρώτο σε βίαιη εγκληματικότητα, τη στιγμή που απαιτούνται κατά μέσο όρο 58 ολόκληρα λεπτά για να ανταποκριθεί η αστυνομία σε κλήσεις υψηλής προτεραιότητας. 60.000 αγροτεμάχια παραμένουν ανεκμετάλλευτα.

Τα μοδάτα μαγαζιά στο κέντρο της πόλης δεν μπορούν να κρύψουν μία πραγματικότητα δυστυχίας που συμβαδίζει με την ευρύτερη παρακμή της πόλης. Το Ντιτρόιτ είχε χρεοκοπήσει εδώ και καιρό· το χρέος του, που ο κυβερνήτης υπολογίζει σε πάνω από 18 δισ. δολάρια, δεν είναι κάτι καινούργιο. Αυτό που πραγματικά έχει σημασία είναι το κατά πόσο ο Ορ -και ο οποιοσδήποτε άλλος που έχει απομείνει- θα μπορέσει να αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων.