Ο Αλ Πατσίνο θυμάται: «Είχα 50 εκατ. δολάρια και τα έχασα όλα»
Ο βραβευμένος με Όσκαρ ηθοποιός Al Pacino δεν ξεκίνησε την υποκριτική για τα χρήματα.
Έτσι, όταν ο πλέον 84χρονος άρχισε να συγκεντρώνει εκατομμύρια από τους ρόλους του σε διάσημες ταινίες όπως «Ο Νονός» και «Ο Σημαδεμένος», δεν παρακολουθούσε στενά πού πήγαιναν τα χρήματα, όπως γράφει στα νέα του απομνημονεύματα, “Sonny Boy”.
«Δεν καταλάβαινα πώς λειτουργούσαν τα χρήματα, όπως δεν καταλάβαινα πώς λειτουργεί μια καριέρα», γράφει. «Ήταν μια γλώσσα που απλώς δεν μιλούσα».
Ωστόσο, από το να πληρώνει τον κηπουρό του $400.000 τον χρόνο για να συντηρεί ένα σπίτι στο οποίο δεν ζούσε, μέχρι να πληρώνει εν αγνοία του για 16 αυτοκίνητα και 23 κινητά τηλέφωνα, τα οικονομικά του άρχισαν να ξεφεύγουν από τον έλεγχο.
«Τα χρήματα που ξόδευα και πού πήγαιναν ήταν απλά ένα τρελό μοντάζ απώλειας», λέει. «Η πόρτα ήταν ορθάνοιχτη και άνθρωποι που δεν γνώριζα ζούσαν εις βάρος μου».
Η έλλειψη εμπειρίας του Pacino δεν ήταν ο μόνος παράγοντας που συνέβαλε στα οικονομικά του προβλήματα. Τελικά έμαθε ότι ο λογιστής του είχε διαχειριστεί τα κεφάλαιά του τόσο άσχημα που τον άφησε χωρίς τίποτα. «Είχα $50 εκατομμύρια και μετά δεν είχα τίποτα», γράφει.
Σε εκείνο το σημείο, ο Pacino ήταν στα εβδομήντα του και δεν πίστευε ότι θα μπορούσε να κερδίσει τα χρήματα που έβγαζε κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της καριέρας του.
Πριν χρεοκοπήσει, προτιμούσε να παίζει ρόλους με τους οποίους μπορούσε να συνδεθεί και να ταυτιστεί, ανεξάρτητα από το πόσα χρήματα θα κέρδιζε από τον ρόλο. Όμως, μετά την οικονομική του καταστροφή, άρχισε να παίρνει όποιον ρόλο μπορούσε να βρει.
«Το “Jack and Jill” ήταν η πρώτη ταινία που έκανα μετά την απώλεια των χρημάτων μου», λέει ο Pacino. «Για να είμαι ειλικρινής, το έκανα γιατί δεν είχα κάτι άλλο». Παράλληλα, έπαιξε σε «κάποιες πραγματικά κακές ταινίες που δεν θα αναφέρω, μόνο για τα χρήματα».
Ωστόσο, ο Pacino βρήκε έναν τρόπο να μετατρέψει κάτι που αγαπούσε ήδη σε ευκαιρία για κέρδος: τη διοργάνωση σεμιναρίων.
Ο Pacino θυμήθηκε ότι επισκεπτόταν κολέγια και πανεπιστήμια στις αρχές της δεκαετίας του 2000 για να μιλήσει στους φοιτητές για την καριέρα του, τα αγαπημένα του βιβλία και θεατρικούς συγγραφείς. Τελικά, αποφάσισε να διοργανώσει σεμινάρια και για το κοινό και διαπίστωσε ότι του έφερναν αρκετά χρήματα για να βγάζει τον μήνα.
«Έτσι άρχισα να ταξιδεύω. Και διαπίστωσα ότι απέδιδαν», γράφει. «Το κοινό ερχόταν επειδή εξακολουθούσα να είμαι δημοφιλής».
Τελικά, ο Pacino λέει ότι πάντα εμπιστευόταν ότι θα κατάφερνε να σταθεί ξανά στα πόδια του και «ποτέ δεν απελπίστηκε» από το οικονομικό «τρενάκι» που βίωσε.
«Υπάρχει αυτή η φράση, ‘Δεν μπορείς να κοιτάξεις πίσω’», γράφει. «Ε λοιπόν, εγώ κοιτάζω πίσω και το λατρεύω. Λατρεύω αυτό που βλέπω. Λατρεύω ότι υπήρξα».
