Ο κόσμος πρέπει να επαναπροσδιορίσει τη βιωσιμότητα στον τομέα των τροφίμων από υδάτινα οικοσυστήματα

της Fiorenza Micheli

Η τροφή που παράγουμε ή συλλέγουμε από τους ωκεανούς, τα ποτάμια και τις λίμνες βρίσκεται σε σημείο καμπής. Τα ψάρια έχουν γίνει ένα από τα πιο εμπορεύσιμα προϊόντα στον κόσμο. Η υδατοκαλλιέργεια είναι ο ταχύτερα αναπτυσσόμενος κλάδος τροφίμων. Ωστόσο, και οι δύο κλάδοι πλησιάζουν γρήγορα τα όρια της βιωσιμότητας.

Με τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τους Ωκεανούς να ξεκινά αυτή την εβδομάδα στη Λισαβόνα μετά από μια σειρά παγκόσμιων γεγονότων που επικεντρώνονται στην οικονομία από υδάτινα οικοσυστήματα, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής έχουν ένα μοναδικό παράθυρο ευκαιρίας να εξετάσουν μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση. Μόνο με τη φιλόδοξη εδραίωση της βιωσιμότητας των «μπλε» τροφίμων σε όλες τις αλυσίδες εφοδιασμού θα μπορέσει ο κόσμος να αποφύγει τις παγίδες άλλων αγροδιατροφικών τομέων και να επιτρέψει σε περισσότερους ανθρώπους να αξιοποιήσουν στο μέγιστο τα οικοσυστήματα αυτά, χωρίς να εξαντλήσουν αυτούς τους πόρους ή να υποβαθμίσουν το περιβάλλον.

Ενώ η οικολογική πιστοποίηση έχει συμβάλει σημαντικά στη βελτίωση των προτύπων παραγωγής στον Παγκόσμιο Βορρά, οι κυβερνήσεις και οι φορείς σε όλο τον κόσμο πρέπει να προχωρήσουν πέρα ​​από τα τρέχοντα πρότυπα και να προκαλέσουν ολόκληρο τον κλάδο να σκεφτεί πιο ολοκληρωμένα τη βιωσιμότητα και να συμπεριλάβει περιβαλλοντικές, κοινωνικές και οικονομικές διαστάσεις.

Η βιωσιμότητα πρέπει να ξεκινά από εκεί που ξεκινούν οι αλυσίδες εφοδιασμού: από τους παραγωγούς και τις ανάγκες τους. Τα 800 εκατομμύρια άνδρες και γυναίκες που εξαρτώνται από τα υδάτινα οικοσυστήματα για τα προς το ζην είναι ταυτόχρονα οι εργαζόμενοι στην πρώτη γραμμή του κλάδου και οι διαχειριστές της υγείας των θαλάσσιων υδάτινων οικοσυστημάτων και των οικοσυστημάτων των γλυκών υδάτων.

Τα τρέχοντα ρυθμιστικά συστήματα αποκλείουν εκατομμύρια παραγωγούς μικρής κλίμακας που δεν διαθέτουν τα μέσα και τους πόρους για να αντεπεξέλθουν στο υψηλό κόστος της πιστοποίησης και να ανταποκριθούν στον αυστηρό πήχη που θέτει, αλλά η απουσία τους υπονομεύει τον κλάδο γενικότερα και εμποδίζει την πρόοδο προς την πραγματική βιωσιμότητα.

Με περισσότερους παράγοντες της υδάτινης διατροφικής αλυσίδας αξίας –συμπεριλαμβανομένων των γυναικών – να μπορούν να συμμετέχουν πιο δίκαια, θα δοθούν κίνητρα και θα υποστηριχθούν για να δημιουργήσουν καλύτερα αποτελέσματα για τους ανθρώπους και το περιβάλλον.

Οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής μπορούν να υποστηρίξουν αυτόν τον θετικό μετασχηματισμό εφαρμόζοντας καλύτερες προστασίες για τα τοπικά δικαιώματα και την πρόσβαση, συμπεριλαμβανομένων των αυτοχθόνων κοινοτήτων και των πολιτικών χωρίς αποκλεισμούς. Οι δημόσιες ρυθμιστικές αρχές μπορούν να εισαγάγουν πρότυπα για τον περιορισμό των επιβλαβών επιδοτήσεων που υπονομεύουν την ικανότητα των παραγωγών να υιοθετούν πιο βιώσιμες πρακτικές.

Δεύτερον, η μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα του τομέα των μπλε τροφίμων εξαρτάται από την αύξηση της ποικιλομορφίας της προσφοράς για την αποφυγή των κινδύνων υπερβολικής εξάρτησης από τις γαρίδες, τον σολομό και τον τόνο. Η διαφοροποιημένη αλυσίδα εφοδιασμού δεν είναι μόνο κρίσιμη για τη μεγιστοποίηση των δυνατοτήτων αξιοπρεπούς διαβίωσης και επισιτιστικής ασφάλειας σε όλο τον κόσμο, αλλά επίσης ξεκλειδώνει ένα μεγαλύτερο φάσμα διατροφικών οφελών από είδη όπως τα μαλάκια, τα φύκια και τα μικρά ψάρια.

Με περισσότερα από 3.700 υδρόβια είδη που περιέχουν διαφορετικά επίπεδα βιταμινών, μετάλλων και λιπαρών οξέων, η βιώσιμη αύξηση και διαφοροποίηση της προσφοράς θα μπορούσε να αποτρέψει την έλλειψη θρεπτικών συστατικών για 166 εκατομμύρια ανθρώπους.

Τέλος, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής πρέπει επίσης να εξετάσουν πώς θα διασφαλίσουν ότι οι παγκόσμιες και τοπικές αγορές για τα μπλε τρόφιμα υποστηρίζουν τη βιώσιμη παραγωγή, διανομή και διαθεσιμότητα των τροφίμων όπου χρειάζονται περισσότερο, συμπεριλαμβανομένων μηχανισμών όπως τα προγράμματα σχολικής σίτισης και τα τοπικά εμπορικά δίκτυα.