Ο μύθος του quiet quitting: Οι επικριτές των εξ αποστάσεως εργαζομένων κάνουν λάθος

Μετά από χρόνια απομακρυσμένης εργασίας, ορισμένοι ηγέτες αμφισβήτησαν την αποτελεσματικότητα της εργασίας από το σπίτι. Τα αφεντικά αισθάνθηκαν ότι οι συνάδελφοι που δεν έρχονταν στο γραφείο ήταν λιγότερο παραγωγικοί ή χαλαροί σε σημείο που επινοήθηκε μια λέξη γι’ αυτό: σιωπηλή παραίτηση (quiet quitting – όρος ο οποίος στην πραγματικότητα περιγράφει απλώς τους εργαζομένους που πληρώνονται χωρίς να εργάζονται). Τα ευρήματα της Gallup σύμφωνα με τα οποία η δέσμευση των εργαζομένων κατέρρευσε φέτος, τους επιβεβαίωσαν ότι οι εργαζόμενοι δεν καταβάλλουν πλέον προσπάθεια. Όλα αυτά δημιούργησαν μια  παράνοια στους διευθυντές, ορισμένοι από τους οποίους εφάρμοσαν λογισμικό παρακολούθησης για να βλέπουν τι κάνουν οι απομακρυσμένοι εργαζόμενοί τους.

Αλλά αυτό πιθανότατα δεν είναι απαραίτητο. Διότι η απουσία κάνει τους εργαζόμενους να εργάζονται σκληρότερα – τουλάχιστον, αν κοιτάξετε μια πρόσφατα δημοσιευμένη μελέτη του Andrew Brodsky, καθηγητή διοίκησης επιχειρήσεων στο Πανεπιστήμιο του Τέξας, και του Mike Tolliver, διευθυντή διαχείρισης προϊόντων της Vyopta, μιας εταιρείας λογισμικού για εικονική συνεργασία. Διαπίστωσαν ότι το δημοφιλές αφήγημα σύμφωνα με το οποίο οι εργαζόμενοι είναι αποστασιοποιημένοι δεν είναι απολύτως αληθινό: Οι εργαζόμενοι γίνονται στην πραγματικότητα πιο αφοσιωμένοι.

Για να μετρήσουν τη δέσμευση των εργαζομένων, οι δύο ερευνητές εξέτασαν τη συχνότητα και τη διάρκεια των απομακρυσμένων συναντήσεων από τον Απρίλιο έως τον Μάιο του 2020 και την ίδια χρονική περίοδο το 2021 και το 2022, συλλέγοντας δεδομένα από 10 οργανισμούς, η πλειονότητα των οποίων ήταν εταιρείες του Fortune 500.

Διαπίστωσαν ότι οι απομακρυσμένοι εργαζόμενοι συναντώνται στην πραγματικότητα περισσότερο: Το 2022, υπήρχαν 60% περισσότερες απομακρυσμένες συναντήσεις ανά εργαζόμενο από ό,τι πριν από δύο χρόνια. Συγκεκριμένα, υπάρχουν περισσότερες μη προγραμματισμένες και κατ’ ιδίαν συναντήσεις από ό,τι παλαιότερα. Όμως οι συναντήσεις είναι μικρότερες, καθώς από 43 λεπτά κατά μέσο όρο ανά συνάντηση το 2020 μειώθηκαν σε 33 λεπτά φέτος (οι άνθρωποι πιθανότατα επιτέλους κατάλαβαν πώς να κάνουν σίγαση και κατάργηση της σίγασης και απλά είναι πιο αποδοτικοί με το χρόνο τους, ειδικά τώρα που έχουν περισσότερες συναντήσεις).

Ορισμένοι από τους κύριους υποστηρικτές της επιστροφής στο γραφείο δήλωσαν ότι κάτι τέτοιο θα προσφέρει ισχυρότερη δυνατότητα αποτελεσματικότερης και πιο ελεύθερης συνεργασίας. Φαίνεται όμως ότι οι άνθρωποι έχουν συνηθίσει περισσότερο στην εργασία εξ αποστάσεως, καθιστώντας αυτές τις συναντήσεις πιο χαλαρές και αυθόρμητες με τρόπο που να αντικατοπτρίζει περισσότερο τις αλληλεπιδράσεις που γίνονται αυτοπροσώπως, επεσήμαναν οι ερευνητές.

Οι Brodsky και Tolliver εξέτασαν μόνο τα δεδομένα των συναντήσεων – αναγνωρίζουν ότι η παρουσία σε μια συνάντηση δεν σημαίνει αυτόματα ότι οι εργαζόμενοι εργάζονται πιο σκληρά. Και, επίσης, δεν ήταν σε θέση να συγκρίνουν αυτές τις εικονικές αλληλεπιδράσεις με τις προσωπικές συναντήσεις.

Όμως, τα δεδομένα υποδηλώνουν «ότι η αύξηση των συσκέψεων οφειλόταν τουλάχιστον εν μέρει στην αύξηση της δέσμευσης και όχι πλήρως στην αυξανόμενη ανάγκη να προσποιούνται ότι εργάζονται», έγραψαν στο Harvard Business Review. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι εκείνοι που επρόκειτο να παραιτηθούν από τη δουλειά τους -τους οποίους οι Brodsky και Tolliver χαρακτήρισαν ως τους πιο αδέσμευτους εργαζόμενους- συμμετείχαν σε λιγότερες συναντήσεις.