Ο Στέφανος Κασσελάκης και η μεγάλη ευθύνη που του αναλογεί
Υπάρχει ένας κόσμος εκεί έξω που περνάει κάτω από τα ραντάρ των ειδικών. Που δεν σκέφτεται με τους όρους της πλειοψηφίας, που δεν έχει πρόσβαση σε δίκτυα και μηχανισμούς και νιώθει αποκλεισμένος από την εξέλιξη. Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο. Εδώ και σχεδόν μια δεκαετία, κάθε εκλογή στον δυτικό κόσμο κρύβει μια δυσαρέσκεια, μια αποδοκιμασία στο σύστημα, μια θετική ψήφο σε ένα αουτσάιντερ, στα αριστερά ή στα δεξιά του πολιτικού φάσματος. Ακόμη περισσότερο, όταν πρόκειται για εσωκομματική εκλογή. Οι Αγγλοσάξονες έχουν καθιερώσει κι έναν όρο, το αποκαλούν “primaries effect”, όταν κοινωνικές ομάδες μπορεί να βρουν πεδίο έκφρασης σε μια πιο κλειστή ψηφοφορία, μακριά από την κομματική ιδεολογία ή την παραταξιακή εκλογική στρατηγική και οδηγούν στην εκλογή πιο ριζοσπαστών υποψηφίων.
Αυτό που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη Κυριακή, με την νίκη του Στέφανου Κασσελάκη, ενός ανθρώπου που εμφανίστηκε από το πουθενά, χωρίς κομματικές περγαμηνές, χωρίς χιλιόμετρα στις παραταξιακές ζυμώσεις και δίχως Ίχνος εμπειρίας στην άσκηση της εξουσίας είναι φαινόμενο αυτής της τάσης. Μια τάση που κρύβει ευκαιρίες, αλλά και κινδύνους. Ποιος, για παράδειγμα, μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ένας ακροδεξιός υποψήφιος, αντίστοιχα φωτογενής, με ωραίο προσωπικό στόρι, με ευφράδεια και εύστοχα μηνύματα και κυρίως, με φιλοδοξία, να βγει μπροστά με ξενοφοβική ατζέντα να καταφέρει να βρει χώρο στο πολιτικό σύστημα.
Από την άλλη, αυτή είναι η πραγματικότητα της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Είναι η απάντηση του αποξενωμένου τμήματος του εκλογικού σώματος, ότι η συμμετοχή στην πολιτική δεν έχει ως μόνη προϋπόθεση την οικογενειακή παράδοση, τα κομματικά ένσημα, ή τη στήριξη επιχειρηματικών συμφερόντων. Για αυτό και συχνά δεν έχει σημασία το εάν ο υποψήφιος διαθέτει πολιτικό βάθος ή είναι απλά ένας επικοινωνιακός αστέρας. Σημασία, στο μυαλό των ψηφοφόρων, έχει να σπάσει ένα κατεστημένο, να τους «μπει» στο μάτι, να πουλήσει αντισυστημισμό, ανεξάρτητα εάν προέρχεται από το σύστημα, ή αν έχει δουλέψει για το σύστημα. Και, στην εποχή της παντοκρατορίας της εικόνας, που παρέχει στον καθένα την δυνατότητα της αδιαμεσολάβητης επικοινωνίας μέσα από τα σόσιαλ, το αποτέλεσμα είναι συχνά εντυπωσιακό.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ η υπερψήφιση της επιλογής Κασσελάκη στον πρώτο γύρο των εσωκομματικών εκλογών ήταν κυρίως μια έκφραση της ανάγκης επιβίωσης από τους ψηφοφόρους ενός κόμματος που υπέστη συντριπτική ήττα. Η προοπτική της νίκης, η απομάκρυνση από την κομματική καμαρίλα, η ανάγκη για το νέο και το άφθαρτο, ακόμη και το απολιτίκ και το απροσδιόριστο, είναι στην παρούσα φάση ισχυρότερη από κάθε ιδεολογική συζήτηση. Στο τέλος βέβαια, έρχεται πάντα η αναμέτρηση με την πραγματικότητα. Εάν ο Στέφανος Κασσελάκης εκλεγεί Πρόεδρος την επόμενη εβδομάδα, θα πρέπει να αντιληφθεί πρώτα από όλους αυτός, το μέγεθος τη ευθύνης που του αναλογεί. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ένας κορυφαίος θεσμικός ρόλος για την δημοκρατία μας. Συνεπάγεται ευθύνες, ρεαλισμό και σοβαρότητα. Όση αντισυστημικότητα κι αν θεωρεί πως κουβαλάει, ο κ. Κασσελάκης θα συνειδητοποιήσει γρήγορα πως στις δημοκρατίες υπάρχουν θεσμοί, κανόνες και συγκεκριμένες λειτουργίες. Ότι τίποτε δεν γίνεται χωρίς οργανωμένο σχέδιο, χωρίς αναλύσεις κόστους κι οφέλους, χωρίς γνώση της ανθρωπογεωγραφίας των υπηρεσιών και των δομών του κράτους. Αργά ή γρήγορα, όσο δυναμικά κι αν ξεκινάει κάποιος, προσγειώνεται ανώμαλα στην πραγματική πολιτική και γίνεται σταδιακά αντιμέτωπος κυρίως με αυτούς που τον πίστεψαν πρώτοι. Αν ο κ. Κασσελάκης έχει απορίες, μπορεί να ρωτήσει τον απερχόμενο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
