Ο θρίαμβος του «Parasite» και του «The Farewell» ίσως αλλάξει το αφήγημα περί ποικιλομορφίας του Χόλιγουντ
της Stacey Wilson Hunt
Το ερώτημα που πλανιόταν στον …αέρα τις μέρες πριν την απονομή των Όσκαρ ήταν κατά πόσο θα μπορούσε το «Parasite» του σκηνοθέτη Bong Joon Ho να παραμερίσει στην κούρσα των βραβείων το μεγάλο φαβορί: το επικό «1917» της Universal.
Η… εμπρηστική σάτιρα του Bong σχετικά με μια φτωχή κορεατική οικογένεια και την προσπάθειά της να εξαπατήσει ένα ζευγάρι της ανώτερης τάξης δεν σάρωσε απλά τα φετινά Όσκαρ. Η ταινία ίσως αλλάξει για πάντα τον τρόπο με τον ορίζουν την αριστεία η Ακαδημία και το Χόλυγουντ.
Τόσο το «Parasite» όσο και το «The Farewell» της σκηνοθέτριας Lulu Wang που κέρδισε το βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Indie Spirits Awards σημείωσαν επιτυχία μέσω της αφήγησης σύγχρονων, συγκεκριμένων ιστοριών αναφορικά με μια κοινότητα. Εν τέλει, η ιστορία που αφορά μια κοινότητα καταλήγει να είναι μια ιστορία που αφορά όλους εμάς.
Επιπλέον, και το «Parasite» και το «The Farewell» είναι εξαιρετικά επίκαιρα ως προς τα μοτίβα του ταξικού διχασμού και του διττού χαρακτήρα της μεταναστευτικής ταυτότητας. Εξίσου σημαντικό είναι και το γεγονός ότι οι χαρακτήρες ήταν αστείοι, σεξουαλικοί, αισχροί και αχαρακτήριστοι! Πρόκειται για μια πολλαπλότητα διαστάσεων που σπανίως χαρακτηρίζει τους ρόλους που υποδύονται μη λευκοί ηθοποιοί.
Οι δύο αυτές ταινίες αλλάζουν τους όρους του παιχνιδιού χάρη στην ευρεία καθολικότητά τους. Μπορείς, δηλαδή να φανταστείς αυτές τις ταινίες τοποθετημένες σε οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου, σε οποιαδήποτε κουλτούρα και γλώσσα. Κι αυτό είναι το στοιχείο που κάνει και τις δύο ταινίες τόσο καλές, παρόλο που οι ηθοποιοί είναι σχετικά άγνωστοι στο δυτικό κοινό (με την εξαίρεση της Awkwafina στο «The Farewell»).
Συμπερασματικά, το Χόλυγουντ πρέπει να απομακρύνει το κυρίαρχό του αφήγημα από την ποικιλομορφία γενικώς και αορίστως. Αντίθετα, πρέπει να στραφεί προς την υιοθέτηση, την ανάπτυξη, και την προώθηση αφηγημάτων που χαρακτηρίζονται από καθολικότητα και παγκοσμιότητα· αφηγημάτων, δηλαδή, με τα οποία οι θεατές μπορούν να ταυτιστούν και στα οποία μπορούν να δουν τους εαυτούς τους.
Τα περισσότερα φαβορί των φετινών Όσκαρ – το «The Irishman» του Netflix, το «Once Upon a Time…in Hollywood» της Sony και το «Ford v Ferrari» της Fox – έπασχαν από αυτή την έλλειψη συναισθηματικής διασυνδεσιμότητας. Άρα, για κάθε Martin Scorsese πρέπει να υπάρξει κι ένας Bong Joon Ho, και για κάθε Quentin Tarantino χρειαζόμαστε μια Lulu Wang.
Τέλος, η επιτυχία των «Parasite» και «The Farewell» καταδεικνύει και μια μεγάλη αλήθεια που οι κινηματογραφικοί παραγωγοί καλό θα ήταν να λάβουν υπόψη τους από εδώ και πέρα: καμία ιστορία δεν μπορεί να είναι υπερβολικά τολμηρή, υπέρμετρα προσωπική, ή – στην περίπτωση του «Parasite» – εξαίσια τρελή.
