Όχι άλλα σχέδια επί χάρτου…
Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της κρίσης, όμως εξακολουθεί να απουσιάζει ένα ρεαλιστικό σχέδιο ανάπτυξης.
Το «ελληνικό ζήτημα», πέντε χρόνια μετά την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και τρία χρόνια μετά την είσοδό μας στο μνημόνιο, περνάει σε άλλο στάδιο. Το Grexit αντικαταστάθηκε από το Grecovery και όλοι ψάχνουν να βρουν λύση στην εξίσωση που οδηγεί στην ανάπτυξη.
Οι εκτιμήσεις κάνουν λόγο για τον τελευταίο χρόνο ύφεσης της οικονομίας και για επιστροφή έπειτα από έξι χρόνια σε οριακά θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης το 2014. Από την άλλη, η πραγματική ελληνική οικονομία υποφέρει, με την ανεργία να κινείται σε πρωτόγνωρα επίπεδα, άνω του 27%. Για καθεμία νέα επιχείρηση που ανοίγει, κλείνουν δύο, ενώ η ρευστότητα στην αγορά εξακολουθεί να αποτελεί ζητούμενο, με τις ελληνικές επιχειρήσεις να δανείζονται με επιτόκια έως και 6 ποσοστιαίες μονάδες υψηλότερα από τα αντίστοιχα των γερμανικών. Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σταυροδρόμι της κρίσης, καθώς το μνημόνιο τυπικά τελειώνει το 2014… Tο δάνειο, όμως, συνεχίζει.
«Δεν είναι τυχαίο ότι το μνημόνιο, αυτό το μνημόνιο που έχουμε, παρά τις αδυναμίες του, είναι ίσως το μοναδικό κείμενο πολιτικής που έθεσε συγκεκριμένους στόχους για το σύνολο του ελληνικού κράτους, είτε μας αρέσει, είτε όχι», δήλωνε σχετικά τον Οκτώβριο στη Βουλή ο Γιάννης Στουρνάρας.
Διαβάστε ακόμη: «To Grecovery είναι κατεξοχήν δική μας υπόθεση»
Η δήλωση αυτή, σε συνδυασμό με τη σημερινή πραγματικότητα, μας οδηγεί σε δύο θλιβερές διαπιστώσεις: α) Όντως, στη χώρα τα περισσότερα σχέδια για την ελληνική οικονομία μένουν στα χαρτιά εδώ και χρόνια· και β) Δυστυχώς, εξακολουθούμε να «κυνηγάμε» μόνο αριθμητικούς στόχους σε ένα πρόγραμμα που, σύμφωνα με τους ίδιους τους εμπνευστές του, δεν «βγαίνει» και χρειάζεται συνεχώς αναχρηματοδότηση.
Πότε θα καταλάβουμε ότι η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας είναι κυρίως εθνική υπόθεση; Εδώ και έναν χρόνο γίνεται λόγος για τον «αναπτυξιακό χάρτη» που θα οδηγήσει τη χώρα την επόμενη δεκαετία. Ενώ τα πρώτα αποτελέσματα της έρευνας των αρμόδιων φορέων (IOBE, ΚΕΠΕ, ΥΠΟΙΚ) έπρεπε να έχουν δοθεί στη Βουλή το καλοκαίρι, το χρονοδιάγραμμα άλλαξε για κάποια στιγμή μέσα στον Δεκέμβριο. Αυτό είναι ενδεικτικό της «κουλτούρας» αναβολής του ελληνικού κράτους και των κυβερνώντων.
Για μια χώρα όπως η Ελλάδα, που έχει χάσει μέσα σε έξι χρόνια σωρευτικά το 25% της αξίας του ΑΕΠ της λόγω κρίσης, επείγει ακόμα περισσότερο και από τη διευθέτηση του ζητήματος του χρέους -που δεν είναι βιώσιμο- μια πραγματική ανατροπή του αναπτυξιακού της μοντέλου, με τη συμμετοχή τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα.
Διαβάστε ακόμη: Το πρωτογενές πλεόνασμα είναι λιγότερο αξιόπιστο και από τον Άη-Βασίλη
Ακόμα και αν αύριο το πρωί οι πιστωτές μάς «χάριζαν» το σύνολο του χρέους μας, κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι η Ελλάδα γνωρίζει τον τρόπο να ανασυγκροτήσει πραγματικά την οικονομία της, ώστε να αποφύγει την εκ νέου παραγωγή ελλειμμάτων. Οι βασικοί λοιπόν άξονες ενός τέτοιου σχεδίου είναι πλέον γνωστοί: εξωστρέφεια μέσω της ενίσχυσης των εξαγωγών, καινοτομία, προσέλκυση ξένων άμεσων επενδύσεων και ενίσχυση εκείνων των κλάδων που μπορούν να δώσουν προστιθέμενη αξία στην ασθμαίνουσα ελληνική οικονομία (τουρισμός, αγροτική παραγωγή, ναυτιλία, τεχνολογία κ.ά.).
Οι επιχειρηματίες υποστηρίζουν, ο καθένας στον τομέα του, ότι ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν. Πολλά από αυτά που υποδεικνύουν ακόμα και οικονομολόγοι αναγνωρισμένης αξίας γίνονται στον βαθμό που μπορεί να γίνουν. Αυτό που λείπει είναι ένα ρεαλιστικό σχέδιο για την οικονομία.
Πριν κάνουμε την Ελλάδα «Μέκκα της τεχνολογίας» λοιπόν, πρέπει να γυρίσουμε στα βασικά που απαιτούνται, ώστε να ενισχυθούν εκείνοι οι τομείς στους οποίους η χώρα μας έχει ανταγωνιστικό πλεονέκτημα. Να αποκτήσουμε πελάτες για τα ελληνικά προϊόντα και να εξηγήσουμε στον κάθε επενδυτή τί θα κερδίσει αν επενδύσει στην Ελλάδα, παρέχοντάς του ένα σταθερό οικονομικό περιβάλλον. Το ελπιδοφόρο είναι ότι αναλαμβάνονται πρωτοβουλίες προς αυτήν την κατεύθυνση με την υποστήριξη της πολιτείας, που δυστυχώς, όμως, «πνίγονται» μέσα στην άσχημη οικονομική κατάσταση και στην πολιτική αστάθεια, και δεν αναδεικνύονται όπως θα έπρεπε.
Ας ελπίσουμε αυτήν τη φορά ο νέος «χάρτης για την ανάπτυξη» να μη μείνει μόνο στα χαρτιά…
*Ο Τάσος Ζάχος είναι αρχισυντάκτης του Fortune και του FortuneGreece.com
