Πέντε προκλήσεις για το νέο Πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ
Γιατί κέρδισε ο Στέφανος Κασσελάκης; Προφανώς γιατί οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ πίστεψαν πως αυτός θα τα καταφέρει καλύτερα. Ότι θα φέρει αέρα ανανέωσης στο κόμμα, ότι θα ξεφορτωθεί την κομματική καμαρίλα, ότι θα αναδείξει ένα πιο σύγχρονο προφίλ που σε τίποτε δεν θα μοιάζει με τα παρωχημένα μηνύματα που εξέπεμπε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια.
Και βέβαια κέρδισε διότι έχτισε μια καλύτερη καμπάνια από την αντίπαλο του. Μπορεί τα όσα έκανε σε λιγότερο από τρεις εβδομάδες ο Κασσελάκης να μας φαίνονται πρωτοφανή – στην πραγματικότητα ο νέος αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ ακολούθησε έναν απλό κανόνα της πολιτικής: διαχειρίστηκε την ελπίδα, έπεισε ένα εκλογικό σώμα πως είναι σε θέση να κερδίσει το Μητσοτάκη και να δημιουργήσει έναν αξιόπιστο πόλο απέναντι στην κυριαρχία του νυν Πρωθυπουργού. Οι άνθρωποι ψηφίζουν για το μέλλον τους. Ούτε επιβραβεύουν, ούτε τιμωρούν.
Τα δύσκολα όμως είναι μπροστά του. Πίσω από το αστραφτερό χαμόγελο και τον γεμάτο αυτοπεποίθηση λόγο κρύβεται μια σοβαρή άγνοια για το πώς λειτουργεί αυτή η χώρα, το ποια είναι η ανθρωπογεωγραφία της, αλλά και το ποιος είναι ο σύνθετος μηχανισμός διαχείρισης των προβλημάτων της. Το ότι ο ίδιος έχει επαγγελματική καταγραφή είναι ένα δεδομένο. Δεν τον καθιστά όμως γνώστη, και πολύ παραπάνω δεν τον αναγάγει σε ηγέτη. Η πρώτη και βασική πρόκληση λοιπόν για τον κ. Κασσελάκη είναι να μάθει σε ποια χώρα βρίσκεται. Άρα πρέπει να στελεχώσει το γραφείο του με ανθρώπους της αγοράς, άτομα που έχουν δουλέψει και ανθρώπους ικανούς να του μάθουν και να του εξηγήσουν.
Η δεύτερη, αφορά το κόμμα του. Ο κ. Κασσελάκης παραλαμβάνει ένα κόμμα σε κώμα, έναν διπλά ηττημένο ΣΥΡΙΖΑ που απέδειξε τόσο στην κυβέρνηση όσο και στην αντιπολίτευση πως αδυνατεί να μιλήσει με τη γλώσσα της εποχής μας. Τα πρωτοκλασσάτα του στελέχη ζουν ακόμη βουτηγμένα στις ιδεοληψίες και τα πάθη μιας μετεμφυλιακής περιόδου που δεν αφορούν κανένα. Οι άνθρωποι αυτοί πίστευαν για χρόνια πως η χώρα είναι ακόμη ρημαγμένη στην κρίση κι αδυνατούσαν να δουν το προφανές, ότι η κοινωνία βγήκε από το βούρκο κι έψαχνε αέρα να αναπνεύσει. Ο νέος Πρόεδρος οφείλει να δείξει ένα νέο δρόμο, μακριά από την τοξικότητα και το διχασμό όπου αρίστευσε ο ΣΥΡΙΖΑ την προηγούμενη δεκαετία και να αποδείξει το πώς ο ίδιος εννοεί το νέο και το διαφορετικό.
Η τρίτη αφορά στον δικό του ρόλο στη βουλή. Δεν νοείται κοινοβουλευτική τετραετία με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης απόντα. Καλές οι μάχες στα σόσιαλ, ωραίες οι σελφι και οι εμφανίσεις στη μεσημεριανή ζώνη, για να πείσεις όμως την κοινωνία πως είσαι ικανός να κυβερνήσεις, θα πρέπει να αποδείξεις πως μπορείς να αναμετρηθείς πολιτικά μέσα στη βουλή. Και κυρίως να μετρηθείς μπροστά στον Πρωθυπουργό και στους άλλους αρχηγούς.
Η τέταρτη αφορά τους ψηφοφόρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ γιγαντώθηκε μέσα στην κρίση γιατί καβάλησε το κύμα της οργής, χάιδεψε αυτιά αγκαλιάζοντας κάθε λαϊκιστική και κάθε απλοϊκή θεωρία, ενθυλάκωσε παλαιοπασόκους, νεοκαραμανλικούς, ΑΝΕΛ και αρκετούς γραφικούς και πορεύτηκε μαζί τους στους δρόμους της διαμαρτυρίας, αλλά και στα έδρανα της εξουσίας. Η τακτική αυτή διαπαιδαγώγησε ένα κοινό στο “anything goes”, ότι τα πάντα δικαιολογούνται, πως όλοι χωράνε κι ενώνονται κάτω από τον ηγέτη και το κόμμα που δείχνει το δρόμο. Ο δρόμος της επιστροφής στη λογική θα είναι δύσκολος. Και θα απαιτήσει διαφωνίες, διαγραφές και ρήξεις.
Ο κ. Κασσελάκης θα πρέπει επίσης να διαχειριστεί και το κεφάλαιο Αλέξης Τσίπρας. Στα χρόνια της παντοδυναμίας του κανείς, ακόμη και οι πιο σκληροί του εσωκομματικοί αντίπαλοι δεν τόλμησαν να του ασκήσουν κριτική, να αναδείξουν τα λάθη του και τις αδυναμίες του, να μιλήσουν για τις εμμονές του και την ατολμία του να προσαρμοστεί στην εποχή του. Αν ο κ. Κασσελάκης θέλει να αλλάξει το ΣΥΡΙΖΑ, θα πρέπει να τα βάλει με το ιερό τοτέμ του. Η τελευταία, είναι ίσως και η πιο δύσκολη…
