Περί ανάπτυξης…ο λόγος

*Ο Δημήτρης Κ. Ιωαννίδης είναι δικηγόρος

 Η ανάπτυξη αποτελεί το μέγα ζητούμενο της ελληνικής οικονομίας. Είτε αρέσει σε ορισμένους, είτε πανικοβάλλει κάποιους άλλους, η επιστροφή στις αγορές δεν θα έλθει μέσα από τα σημαδεμένα χαρτιά της δημιουργικής λογιστικής, όπως παλιά, αλλά με την ανάπτυξη που θα σηματοδοτηθεί από την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων, το νοικοκύρεμα των δημόσιων οικονομικών αλλά και την εξωστρέφεια των τομέων θεμιτής κυριαρχίας του Ελληνισμού στην Ευρωπαϊκή και παγκόσμια σκηνή (τουρισμός, ναυτιλία, προϊόντα ονομασίας προέλευσης της ελληνικής γης και χειροτεχνίας, τεχνογνωσία).

Δυστυχώς, σήμερα, η ανταγωνιστικότητα, ο πρώτος κρίσιμος πυλώνας της ανάπτυξης, είναι κλειδωμένος στα άδεια συρτάρια της καθημερινότητας του Έλληνα, χάσκοντας την αδυναμία των ελληνικών τραπεζών να ξεκλειδώσουν χρηματοδοτικά, έστω και τις δειλά αναδυόμενες μικρο-αγορές του τόπου.

Είναι καιρός, ο Πρωθυπουργός, αντί για άσκοπες μαραθώνιες συναντήσεις με τους υπουργούς του, να αποφασίσει να κάνει γνωστές τις αρχές με τις οποίες θα βαδίσει στο μέλλον ο τόπος, ξεκινώντας με την παροχή σίγουρων άμεσων και πρακτικών απαντήσεων στην καθημερινότητα του Έλληνα. Σεβόμαστε όλοι ότι δουλεύει αλλά πρέπει να δούμε επιτέλους το αντίκρισμα της δουλειάς του στο πορτοφόλι μας.

Ένα αναπτυξιακό ή φορολογικό νομοσχέδιο, η μεταρρύθμιση του κανονιστικού πλαισίου απονομής των συντάξεων, κάθε οικονομική πρόταση οφείλει πλέον να λαμβάνεται στο πλαίσιο του Δείκτη Τιμών Καθημερινότητας (Δ.Τ.Κ), τον οποίο εισηγούμαι και μάλιστα να τεθεί υπό την άμεση εποπτεία του ιδίου του Πρωθυπουργού, σε πρώτη φάση και κατόπιν του περιβάλλοντος του.

Επιβάλλεται, μάλιστα, αυτή να είναι η αντίστοιχη πρόταση του Νότου προς τους Γερμανούς, οι οποίοι εισηγούνται την αυστηρή ρήτρα ισοσκελισμένων προϋπολογισμών σε όλα τα Ευρωπαϊκά Συντάγματα, δηλαδή η θέσπιση, εκ παραλλήλου, του Ευρωπαϊκού Δείκτη Τιμών Καθημερινότητας (Δ.Τ.Κ), ως ρήτρα αλληλεγγύης.

Έτσι, μια οριζόντια ή κάθετη περικοπή σε μισθούς και συντάξεις δεν θα θεωρείται εξ’ αρχής ορθή ή εσφαλμένη παρά μόνον εάν συμφωνεί – ισορροπεί με τον Δ.Τ.Κ., ο οποίος θα αποτυπώνει, οπωσδήποτε με θετικό πρόσημο, προκειμένου του παραδεκτού του μέτρου, το λόγο του βασικού μισθού, ως εισοδήματος, προς τις τιμές διαφορετικών προϊόντων εγγυημένης ποιότητας αλλά και υπηρεσιών, παιδείας και υγείας, όπως αυτές θα αποτυπώνονται ημερησίως στον παρανομαστή του ανωτέρω δείκτη ώστε, προσφεύγοντας σε αυτές, να πετυχαίνει ο χαμηλόμισθος και ο χαμηλοσυνταξιούχος την ικανοποίηση των βασικών βιοτικών του αναγκών, στο τέλος δε του μήνα να σχηματίζει αποθεματικό ίσο, τουλάχιστον, με τα 3/10 του κατώτερου μισθού ή της συντάξεως που λαμβάνει, δηλαδή ψηφίζουμε « ναι» στο να μπορεί να επιβιώνει κάποιος στην Ελλάδα του 2013, για να μπορέσουμε κάποτε να μιλήσουμε και για αξιοπρεπείς μισθούς και συντάξεις!

Άλλωστε στη μικρομεσαία αγορά του τόπου μας οι επιχειρήσεις έχουν πάντοτε ανάγκη από αυτή την μικρο-κατανάλωση ή οι Τράπεζες από αυτή την μικρο-αποταμίευση. Είναι η ανάσα τους.

Η απόφαση για τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που θα «χτίσουν – γεμίσουν» ένα τέτοιο καλάθι αφορά το σύνολο των αγαθών και υπηρεσιών που επιτρέπουν την υγιή διαβίωση και εκκινεί από τη μονο γονεική οικογένεια έως την πολύτεκνη αποτελώντας σαφή ένδειξη άσκησης ουσιαστικής κοινωνικής πολιτικής αλλά και αλληλεγγύης στην πράξη.

Σίγουρο είναι ότι μια τέτοια μέθοδος θα επιτρέψει, εκτός των άλλων, να φανεί από τις χαμηλές τιμές που θα πρέπει να « χτίσουν – γεμίσουν» ένα τέτοιο καλάθι, εάν οι Υπουργοί διαπραγματεύονται με τις αγορές, αφού το καλάθι θα πρέπει να φουσκώνει, να γεμίζει με νέα προϊόντα και όχι με εξαγγελίες ή ακριτομυθίες, ώστε να πεισθούν οι περισσότεροι Έλληνες ότι οι πολιτικοί δουλεύουν για λογαριασμό τους, με την αληθή σημασία του όρου.

Ο ελάχιστος εγγυημένος μισθός και η σύνταξη αξιοπρέπειας θα μπορούν, στο πλαίσιο αυτό, να τιμολογηθούν, ως ικανός στόχος, να έχουν νόημα, να μην αποτελούν φενάκη.

Αυτό σημαίνει ανάπτυξη, η πρόοδος μέσα από την κοινωνική συνοχή στη βάση ενός ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος που θα επιτρέψει με τη σειρά του την αύξηση της ανταγωνιστικότητας με ανθρωπιά, ώστε να μην θεωρούμαστε, όπως σήμερα ελλιπείς στην ιδεολογία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ας μην μας αρέσει.

Η ανάπτυξη δεν είναι μόνον αριθμοί. Μπορεί να την καταλάβει κάποιος όταν βλέπει μια κοινωνία να μην οργίζεται αλλά να διεκδικεί, να μην τρομάζει αλλά να ξαγρυπνά, να μην σπαταλά γιατί δεν στερείται, να μην φοβάται όχι γιατί έχει πολιτικούς αλλά, γιατί έχει πεισθεί να ακολουθεί πολιτικές!