PfB Group: «Αλλαγή οπτικής και προοπτικής στην ηγεσία»
Ρεβέκκα Πιτσίκα – CEO
Σε αυτή τη διαφορετική εποχή που διανύουμε, σε έναν κόσμο μεταβαλλόμενο, αβέβαιο, πολυπαραγοντικό και ασαφή, τα κράτη και οι εταιρείες χρειάζεται να έχουν διαφορετικούς άξονες γύρω από τους οποίους θα χτίζουν τη στρατηγική τους και τον τρόπο λήψης αποφάσεων. Οι μεγατάσεις, τα σινιάλα του περιβάλλοντος, οι αλλεπάλληλες και συνεχείς προκλήσεις, η κλιματική κρίση, καθώς και η αύξηση του φαινομένου του κατακερματισμού των κοινωνιών και του διεθνούς οικονομικού συστήματος, επιβάλλουν τα κράτη αλλά και τους οργανισμούς να είναι μελλοντοστραφείς.
Μπορεί το μέλλον να φαίνεται αβέβαιο, όμως πλέον μιλάμε για «μέλλοντα» – το μέλλον δεν μπορούμε να το προβλέψουμε, μπορούμε όμως με τις επιλογές μας να το διαμορφώσουμε. Και προφανώς, στον επιχειρηματικό στίβο, είναι δεδομένο ότι κάθε ενέργεια στοχεύει στο κέρδος, όμως πλέον ακόμα και αυτό φαίνεται ότι αλλάζει. Τα 4 P που καθοδηγούν την εταιρική στρατηγική έχουν αλλάξει και πλέον προσδιορίζονται ως People, Planet, Profit, Purpose –το έχουμε εξ΄ άλλου και ως motto σε διεθνή οικονομικά fora– με τον «Σκοπό» να είναι στο επίκεντρο, καθώς πλέον ο σκοπός οδηγεί στο κέρδος. Αλλά και στην προσέλκυση ταλέντου, καθώς εκτός από την ευελιξία, τις ευκαιρίες ανάπτυξης και τις δίκαιες αμοιβές στους εργαζόμενους, ο σκοπός είναι ένας από τους πιο ισχυρούς μαγνήτες ταλέντου σε μια επιχείρηση, γιατί ενδυναμώνει τη φήμη της εταιρείας ως εργοδότη επιλογής στην αγορά εργασίας.
Και βέβαια, αυτή η αλλαγή οπτικής κα προοπτικής απαιτεί νέες δεξιότητες ηγεσίας – γιατί χρειάζεται ηγεσία για να «καθοδηγήσει» την τεχνολογία, χρειάζεται ηγεσία για να πετύχει ο μετασχηματισμός και να υπάρχει όφελος από αυτόν. Στον κόσμο της 5ης βιομηχανικής επανάστασης και της τεχνητής νοημοσύνης, στον κόσμο που ο άνθρωπος έχει στην κατοχή του περισσότερα εργαλεία από ποτέ για να υπηρετήσει τις ανάγκες και το όραμά του, στον κόσμο που η ταχύτητα των τεχνολογικών αλλαγών και εξελίξεων γεννά την ανάγκη για συνεχές reskilling και upskilling, επιστρέφουμε στις βασικές και θεμελιώδεις αξίες και συμπεριφορές: η εμπιστοσύνη, η ενσυναίσθηση, ο σεβασμός, η συνεργασία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του ηγέτη του σήμερα – αλλά και του αύριο. Του ηγέτη που αναλογίζεται τον αντίκτυπο των αποφάσεων που παίρνει, βασιζόμενος στην τεχνολογία και στην ανάλυση μεγάλου όγκου δεδομένων, στους εργαζόμενους, τους μετόχους, την κοινωνία.
Του ηγέτη που αναλογίζεται το αποτύπωμα που θα αφήσουν οι πρακτικές του στον πλανήτη και στις επόμενες γενιές, απέναντι στις οποίες έχουμε όλοι χρέος για ένα βιώσιμο περιβάλλον. Του ηγέτη που αναγνωρίζει τα λάθη του και τις αδυναμίες του. Του ηγέτη που δρα χωρίς αλαζονεία. Του ηγέτη που θέλει συνεχώς να μαθαίνει, να βελτιώνεται, να εξελίσσεται. Του ηγέτη που εστιάζει στον άνθρωπο. Του ηγέτη που συνεχώς αναρωτιέται «Έχω κάνει αρκετά; Έχω στηρίξει αρκετά την ομάδα μου; Τους έχω προετοιμάσει κατάλληλα για τα νέα δεδομένα, για τις συνεχείς και αβέβαιες αλλαγές, για τις νέες προκλήσεις; Και πάνω από όλα, έχω κάνει αρκετά για να νιώθουν ικανοποίηση, σε σχέση με τα θέλω, με τη ζωή τους, με τις προτεραιότητες τους;».
Και αυτό είναι ίσως μια από τις πιο μεγάλες ευθύνες του γιατί με αυτό τον τρόπο αποτελεί πηγή έμπνευσης για την ομάδα του, γιατί δημιουργεί αίσθημα εμπιστοσύνης στους συνεργάτες του, κάνοντάς τους να νιώθουν ότι αποτελούν μέρος ενός ευρύτερου σκοπού και όχι μιας μεμονωμένης επιχείρησης.
Όπως δημιουργεί αίσθημα εμπιστοσύνης και στους καταναλωτές –για την ακεραιότητα το ήθος και τις σωστές πρακτικές που ασκεί ο οργανισμός– συμβάλλοντας στην ευημερία της εταιρείας. Και βέβαια, δημιουργεί αίσθημα εμπιστοσύνης στους επενδυτές για τη βιωσιμότητα της εταιρείας.
Όμως ταυτόχρονα, βλέπουμε και σημάδια από τους ίδιους τους ηγέτες, καθώς και αυτοί αναζητούν πλέον περισσότερα από την εργασία τους αλλά και από τους εργαζομένους τους. Μετά από αρκετά χρόνια προκλήσεων –από την πανδημία στο κύμα της Μεγάλης Παραίτησης, την κρίση της ενέργειας και τον πληθωρισμό– και οι ίδιοι οι ηγέτες νιώθουν εξαντλημένοι από τις συνεχείς αλλαγές. Σε ένα παγκόσμια αβέβαιο οικονομικό τοπίο, τα υπάρχοντα μοντέλα ηγεσίας εξασθενούν και ολοένα και λιγότεροι ηγέτες είναι πλέον πρόθυμοι να αναλάβουν περισσότερες ευθύνες και άρα περισσότερες ώρες εργασίας. Και οι ίδιοι οι ηγέτες αναρωτιούνται αν υπάρχει καλύτερος τρόπος να κτίσουν καριέρα, σε σχέση με τη ζωή που θέλουν πλέον να ζουν. Και για αυτό και έχουν μικρότερη ανοχή για τους αναποτελεσματικούς συνεργάτες. Για αυτό και αναζητούν εργασιακές κουλτούρες που να βασίζονται στην εμπιστοσύνη σε όλα τα ιεραρχικά επίπεδα διοίκησης. Αναζητούν την ανατροφοδότηση για το τι κάνουν και για το τι μπορούν να κάνουν καλύτερα.
Και τελικά σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, η ανάπτυξη της εταιρείας που διοικούν αποκτά ένα επιπλέον νόημα: την προσέλκυση και τη διατήρηση ταλέντου για να κτίσουν τις επόμενες γενιές ηγετών που θα μπορούν γρήγορα και ευέλικτα να ανταποκριθούν στις συνεχείς και απρόβλεπτες αλλαγές. Σε ένα κόσμο που η μόνη βεβαιότητα θα είναι η αβεβαιότητα.
*Το άρθρο συμπεριλαμβάνεται στο CEO Initiative Book 2023
