Ποιος θέλουμε τελικά να μας κυβερνήσει;

Tου Αντώνη Τριφύλλη

“..Αύριον έρχεται το φθινόπωρον και μεθαύριον ο χειμών. Και η Ελλάς, διά λόγους σπουδαίους, διά λόγους αποβλέποντας εις την ιδίαν αυτής γαλήνην, έχει την υποχρέωσιν να διαχειμάση οίκαδε»..’’ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 1922..

Όταν έπεσε η χούντα, σε μια ιστορική στιγμή αστάθειας από την τραγωδία της Κύπρου, του κυβερνητικού κενού από την ανύπαρκτη κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου, και κινδύνου εσωτερικής αναταραχής, οι Έλληνες χωρίς να το σκεφτούν δυο φορές έφεραν στην εξουσία τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Έναν πολιτικό που είχε αποδείξει την ικανότητά του να κυβερνά και να αποφασίζει με στρατηγική οπτική χωρίς δισταγμό. Η επιλογή αποδείχτηκε άριστη. Η ψύχραιμη αντιμετώπιση του Αττίλα ΙΙ, η αναίμακτη πολιτειακή και πολιτική μεταβολή, η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και της Δικαιοσύνης χωρίς αναταραχές και η ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ υπήρξαν οι βάσεις για το άλμα της χώρας προς την Ευρώπη και την εθνική θωράκισή της .

Όταν το αίτημα για ισοπολιτεία έγινε απόφαση και ψηφίστηκε ο Ανδρέας Παπανδρέου, νοιώσαμε το τέλος του εμφυλίου πολέμου και με το θάρρος και την ευφυΐα του , αλλά και τη δύναμή του να αλλάζει απόψεις για το καλό της πατρίδας, βαδίσαμε ομαλά στον δρόμο που χάραξε ο προκάτοχός του.

Όταν ήρθε η ώρα να γίνει το μεγάλο άλμα για την ένταξη της χώρας στο ‘’πείραμα ‘’ ένταξης της Ελλάδας στην ΟΝΕ και της Κύπρου στην Ε.Ε, ένας ισχυρός, μεθοδικός και αποφασισμένος πρωθυπουργός είχε ψηφιστεί. Ο Κώστας Σημίτης.

Σήμερα ψηφίζουμε για να μην απολέσουμε την θέση μας στην ΟΝΕ και ίσως και στην Ευρώπη. Απώλεια που δεν θα είναι μόνο οικονομική, αλλά και στρατηγική, πολιτιστική και τελικά εθνική.

Πολλές χώρες έχουν βρεθεί σε τέτοια σταυροδρόμια. Και το να λυγήσουν από τις αντίξοες έως δραματικές συνθήκες του εσωτερικού ή του εξωτερικού μετώπου είναι εύκολο, αλλά με δραματικές συνέπειες στρατηγικού χαρακτήρα. Η Αγγλία στην δίνη του πολέμου επέλεξε τον πλέον ισχυρό και «φιλοπόλεμο» πολιτικό που διέθετε. Που δεν έταζε λαγούς, αλλά δάκρυα και αίμα για την Ελευθερία, την Δημοκρατία και την ισχύ της Αυτοκρατορίας. Και πέτυχε. Αντίθετα, η Σερβία μέσα στην κατάθλιψη της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας διάλεξε έναν πολιτικό που την οδήγησε στην μεγαλύτερη τραγωδία του σερβικού έθνους.

Η ασυνάρτητη πορεία που επέλεξαν οι ηγέτες μας την περίοδο από τις Ευρωεκλογές και μετά, και η φθορά των πολιτικών προσώπων από το μέγεθος της πενταετούς κρίσης, μας έχει καταστήσει ορφανούς. Ορφανούς από ηγέτες που θα μπορέσουν να σηκώσουν το φορτίο της ανασύνταξης της κοινωνίας, της οικονομίας και του κύρους μας.

Η θέση μας στον πρώτο κόσμο κρέμεται σε μια κλωστή. Και το βιοτικό επίπεδο έχει επανέλθει σε επίπεδα μη ανεκτά για μια Δημοκρατία της Δύσης. Και, βέβαια, σε πόλωση πολιτική και κοινωνική που τίποτε καλό δεν προμηνύει. Η έλλειψη ισχυρής και άφθαρτης πολιτικής προσωπικότητας, έχει κατακερματίσει την κοινωνία και την έκφρασή της σε κομματικούς σχηματισμούς. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά ενός τέτοιου ηγέτη; Δεν χρειάζεται να ψάξουμε πολύ. Η Ελλάδα έχει ανάγκη ενός ηγέτη σαν τον Ντελόρ. Να μην είναι πολιτικός, αλλά πολιτικός τεχνοκράτης. Με την έννοια ότι μπορεί να ενσαρκώσει την συνισταμένη της κοινωνίας για ανασύνταξη σε ένα συγκεκριμένο στρατηγικό σχέδιο. Να μπορεί επίσης να μετουσιώνει την στρατηγική σε πράξη. Να είναι επίμονος και πειστικός, ώστε να πείθει και να ενοποιεί τις πολιτικές, οικονομικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις στην κοινή πορεία. Και να έχει σχέσεις εμπιστοσύνης με τις Ευρωπαϊκές πολιτικές δυνάμεις.

Όποιος και αν είναι νικητής στις εκλογές από τους σημερινούς ηγέτες, δεν έχει τα εχέγγυα να βάλει τις βάσεις για αξιοπιστία , σταθερότητα, επάνοδο στις αγορές, και μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και στα δίκτυα κοινωνικής προστασίας. Το αποτέλεσμα αυτής της αδυναμίας και μη υπάρχοντος ενός ηγέτη εθνικής εμβέλειας, η μόνη λύση είναι η συστράτευση των δημοκρατικών και ευρωπαϊκών δυνάμεων γύρω από μια κυβέρνηση αποτελούμενη από ικανούς , έμπειρους και αποφασισμένους υπουργούς. Με επικεφαλής έναν πρωθυπουργό που να μπορεί να συντονίζει κυβέρνηση και κόμματα στην κοινή προσπάθεια. Τέτοια πρόσωπα υπάρχουν. Θα μπορέσουμε όμως να υποτάξουμε τις φιλοδοξίες και τις κομματικές ιδεοληψίες σε ομαδική εθνική προσπάθεια;

Τότε υπάρχει ελπίδα να επανέλθουμε με κόπο σε αυτό που ονομάζουμε Ευρώπη. Αν όχι, τότε ας σαλπίσουμε ΟΙΚΑΔΕ από τώρα. Πριν οδηγηθούμε σε άτακτη έξοδο της οποίας ο πάτος είναι ορατός : Κράτος παρίας.