Πίσω στα βασικά: Αναζητείται ένα συνεκτικό αφήγημα
Η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο κι όμως δυσκολεύεται. Αυτό έχει πολλαπλές εξηγήσεις:
Πρώτον, η πολιτική της υπεροχή μετρά πλέον οκτώ και βάλε χρόνια. Από την εκλογή Μητσοτάκη στην ηγεσία της ΝΔ τον Ιανουάριο του 2016 κι έπειτα, δεν έχει χάσει την πρωτιά σε μετρήσεις αλλά και εθνικές εκλογές, αυτοδιοικητικές ή ευρωεκλογές. Υπάρχει μια φυσιολογική φθορά και μια κόπωση στην κοινωνία αλλά και στο εκλογικό σώμα, που λίγο-πολύ αντικρύζει τα ίδια πρόσωπα.
Δεύτερον, η μάχη της ακρίβειας έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεάσει δυσμενώς την ψυχολογία. Αυτό το έβλεπε κανείς ακόμη και στην τουριστική κίνηση του καλοκαιριού, όπου η ακρίβεια δεν δικαιολογούσε αισιοδοξία και το κόστος των διακοπών έχει εκτοξευθεί για τη μέση ελληνική οικογένεια. Άρα νοικοκυριά κι επιχειρήσει συμμαζεύουν τους προϋπολογισμούς μην αντέχοντας ανοίγματα, τρέμοντας ταυτόχρονα μια νέα πιθανή αποσταθεροποίηση.
Τρίτον, η απουσία αντιπάλου λειτουργεί αποσταθεροποιητικά για το ίδιο το σύστημα: υπουργοί διακατέχονται από ένα αίσθημα αλαζονείας και δεν νιώθουν ότι πρέπει να λογοδοτήσουν πολιτικά σε ένα αντίπαλο κυβερνητικό αφήγημα.
Τέταρτον, η ίδια η κυβέρνηση που στην αρχή της θητείας της είχε τη δυνατότητα να αντιπαραβάλει τον εαυτό της απέναντι σε ένα σύστημα εξουσίας όπως αυτό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μοιάζει πλέον να μην μπορεί να βρει σημείο αναφοράς και σύγκρισης, ώστε να ξεδιπλώσει το δικό της όραμα απέναντι σε κάποιο άλλο.
Τούτων δοθέντων, το στοίχημα του Μητσοτάκη για το διήμερο της ΔΕΘ, που σηματοδοτεί και την αρχή της νέας πολιτικής σεζόν είναι να καταφέρει να επαναφέρει την κυβερνητική μηχανή στις ράγες, εξηγώντας πως εάν στο πεδίο του δημοσίου διαλόγου έχει χαθεί η αίσθηση του πολιτικού ορίζοντα, ο ίδιος έχει ξεκάθαρη εικόνα της διαδρομής. Δεν είναι τόσο αυτονόητο, όμως σε αυτό το πεδίο αξιολογούνται εντέλει οι ηγεσίες.
