Ποιος είναι ο Φρανσουά Μπαϊρού, η επιλογή Μακρόν για νέος πρωθυπουργός
Ο Φρανσουά Μπαϊρού, γεννημένος στις 25 Μαΐου 1951 στο Μπορντέρ της περιοχής Πυρηναίων, αποτελεί μία από τις πιο διαχρονικές και επιδραστικές προσωπικότητες της μοντέρνας γαλλικής πολιτικής σκηνής. Ως πρόεδρος του κεντρώου κόμματος Mouvement Démocrate (MoDem), ο Μπαϊρού έχει αφιερώσει την καριέρα του στην προώθηση της πολιτικής ενότητας, της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και των δημοκρατικών αξιών.
Η πολιτική του καριέρα ξεκίνησε το 1986, όταν εκλέχθηκε βουλευτής. Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1990, υπηρέτησε ως Υπουργός Εθνικής Παιδείας στις κυβερνήσεις του Ζακ Σιράκ και του Αλέν Ζιπέ. Στη διάρκεια της θητείας του, προώθησε εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις με στόχο την ενίσχυση του δημόσιου σχολικού συστήματος και την προάσπιση της γλωσσικής και πολιτιστικής ποικιλομορφίας της Γαλλίας.
Η κορύφωση της πολιτικής του σταδιοδρομίας ήταν οι προεδρικές εκλογές του 2007, όπου κατέλαβε την τρίτη θέση στον πρώτο γύρο με 18,57% των ψήφων. Με την καμπάνια του να εστιάζει στη γεφύρωση του πολιτικού χάσματος ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, ο Μπαϊρού αναδείχθηκε σε σύμβολο της κεντρώας πολιτικής σκέψης.
Παρόλο που δεν κατάφερε ποτέ να αναλάβει την προεδρία, η επιρροή του στον γαλλικό πολιτικό διάλογο παρέμεινε ισχυρή. Το 2017, υποστήριξε τον Εμανουέλ Μακρόν και το κίνημα La République En Marche. Στη συνέχεια, διορίστηκε Ύπατος Αρμοστής για τον Σχεδιασμό (Haut-Commissaire au Plan), ένας ρόλος που του επέτρεψε να συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική στρατηγική της Γαλλίας σε εσωτερικό και εξωτερικό επίπεδο.
Όπως ανακοινώθηκε την Παρασκευή, εν μέσω κλίματος μεγάλης πολιτικής αστάθειας στη χώρα μετά την πτώση της κυβέρνησης του Μισέλ Μπαρνιέ, ο πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν τον επέλεξε για τη θέση του Πρωθυπουργού. Η απόφαση αυτή πάρθηκε με κύριο άξονα να εξισορροπήσει τα πολιτικά ρεύματα μεταξύ της ακροδεξιάς Εθνικής Συσπείρωσης της Μαρίν Λεπέν και της Αριστεράς του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, και να προωθήσει ένα σταθερό κυβερνητικό όραμα. Ως πρωθυπουργός, ο Μπαϊρού θα κληθεί να ενώσει τις πολιτικές δυνάμεις της Γαλλίας και να προωθήσει ένα φιλόδοξο σχέδιο μεταρρυθμίσεων για το μέλλον της Γαλλικής Δημοκρατίας, που προδιαγράφεται κρίσιμο.
