Πώς προγραμματίζαμε σε έναν υπολογιστή πριν από 70 χρόνια;
Μια από τις πρώτες επιστήμονες που χειρίστηκε έναν από τους πρώτους υπολογιστές στην ιστορία, μιλά για την εμπειρία της.
Ο καθένας θυμάται την πρώτη φορά που χρησιμοποίησε έναν υπολογιστή. Και η Τζόις Γουίλερ δεν αποτελεί εξαίρεση, με τη διαφορά ότι ο πρώτος υπολογιστής που χρησιμοποίησε η ίδια ήταν ένας από τους πρώτους που υπήρξαν ποτέ.
Το μηχάνημα έφερε την ονομασία Edsac – Electronic Delay Storage Automatic Calculator – και τέθηκε πρώτη φορά σε λειτουργία το 1949, ενώ αναπτύχθηκε για να εξυπηρετεί με τους υπολογισμούς τους, τους επιστήμονες στο πανεπιστήμιο Κέιμπριτζ της Μεγάλης Βρετανίας.
Η Τζόις Γουίλερ ήταν μία από τις επιστήμονες, που εκείνη την περίοδο έκανε το διδακτορικό της, υπό την επίβλεψη του διάσημου αστρονόμου Φρεντ Χόιλ.
«Η δουλειά μου σχετιζόταν με τις αντιδράσεις που γίνονταν εντός των αστεριών», δήλωσε η ίδια στο βρετανικό ειδησεογραφικό δίκτυο BBC. «Ήθελα να μάθω πόσο καιρό χρειάζεται ένα αστέρι για να σβήσει», εξηγεί η ίδια.
Η ολοκλήρωση αυτών των υπολογισμών με το χέρι αποτελούσε υπόθεση μάταιη. Μέχρι που ξεκίνησε να χρησιμοποιεί το Edsac, ένα μηχάνημα το οποίο είχε αναπτύξει ο καθηγητής Μορίς Γουίλκς και έκανε ακριβώς τους υπολογισμούς που χρειαζόταν η Γούιλερ προκειμένου να ολοκληρώσει το διδακτορικό της.
Πρώτα όμως έπρεπε να μάθει να γράφει προγράμματα, τα οποία θα της παρείχαν τη δυνατότητα να πραγματοποιήσει αυτούς τους υπολογισμούς.
Η Δρ. Γουίλερ ξεκίνησε τις εργασίες για το διδακτορικό της στο πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ το 1954, έχοντας επίγνωση για το Edsac εξαιτίας της παρουσίασής του που είχε γίνει πριν λίγο καιρό, σε αυτή και σε άλλους επιστήμονες.
Ενθουσιασμένη να προχωρήσει με την έρευνά της, η Γούιλερ άρχισε να μελετά το μικρό εγχειρίδιο που περιέγραφε πώς προγραμματίζεται το Edsac και δουλεύοντας τις ασκήσεις που υπήρχαν τυπωμένες μέσα σε αυτό, έμαθε να γράφει κώδικα.
Ήταν μια συναρπαστική στιγμή, δήλωσε η ίδια, επειδή συνειδητοποίησε τι μπορεί να κάνει το μηχάνημα για αυτή και την έρευνά της. Ο προγραμματισμός δεν την δυσκόλεψε, εξηγεί η Γούιλερ, αφού η άριστη σχέση της με τα μαθηματικά τη βοήθησε ώστε να κατανοήσει γρήγορα τη «σύνταξη που χρειαζόταν προκειμένου να μεταφράσει εκείνες τις “δύσκολες εξισώσεις”».
Όπως πρόσθεσε η ίδια, συχνά η λύση σε ένα πρόβλημα προγραμματισμού της ερχόταν σε άσχετες στιγμές, όταν παραδείγματος χάριν έπλενε τα πιάτα ή έτρωγε το μεσημεριανό της.
Ως διαχειριστής, η Γούιλερ είχε την απαραίτητη άδεια για να χρησιμοποιεί το Edsac, ωστόσο έπρεπε πάντα να κρατά ένα αρχείο με αυτά που έκανε. Παρά τα τακτικά κρασαρίσματα του μηχανήματος, η Γούιλερ σημείωνε σταθερή πρόοδο και κατάφερε τελικά να ανακαλύψει πόσο χρονικό διάστημα, διαφορετικά αστέρια, μπορούν να υπάρξουν προτού σβήσουν.
Στη δεκαετία του ’50 το μηχάνημα χρειαζόταν περίπου 30 λεπτά για να τρέξει ένα πρόγραμμα. Στη συνέχεια τα αποτελέσματα εκτυπώνονταν, ώστε οι ερευνητές να μπορούν να τα δουν. Ύστερα, υπήρχε η περίπτωση το μηχάνημα να χρειάζεται επαναπρογραμματισμό κάτι που σήμαινε ότι θα έπρεπε οι επιστήμονες να περιμένουν μερικές ημέρες μέχρι να έχουν και πάλι την ευκαιρία να τρέξουν ένα ελαφρώς τροποποιημένο πρόγραμμα στο Edsac.
Παρά τις καθυστερήσεις ήταν σαφές στην Γούιλερ ότι αυτή και η ομάδα της ήταν πρωτοπόροι.
«Ήταν σαφές ότι κάποια μέρα, όταν οι υπολογιστές θα γίνονταν μεγαλύτεροι και ταχύτεροι, θα βρισκόταν η λύση σε πολλά προβλήματα».
